Nachtvlucht KL592 naar Nederland

Farewell South Africa, Hallo Nederland!

La Signature

Aldwin moet tijdens het ontbijt even snel terug naar de kamer om onze zonnebrillen te halen, zo scherp is de zon! Wat een verschil met gisteren. Het uitzicht vanaf het Westcliff is adembenemend. Na een uitgebreid ontbijt checken we uit en worden naar de business lounge begeleid om te kunnen inchecken voor onze vlucht van vanavond. We schrijven tevens nog even wat berichtjes, checken onze email en dan is het alweer tijd om naar Mike's Kitchen te rijden waar de afscheidslunch met Aldwin's collega's zal plaatsvinden (poging nr...?). Het is een hartelijk afscheid, iedereen is er en we hebben nog een stuk handbagage erbij. We vertrouwen op hun woord dat het cadeau geen problemen oplevert bij de douane! Aangezien het breekbaar is en goed is ingepakt, willen we het namelijk liever niet openmaken. We nemen afscheid van iedereen en rijden naar Sandton om wat laatste inkopen te doen en de tijd te doden tot ons afscheidsdiner bij Le Canard. We drinken een wijntje bij het Michelangelo Hotel en rijden dan naar het restaurant. Het is alles wat we ervan hadden verwacht, uitstekende cuisine, warme ambiance en vriendelijke bediening. Veel te snel is het tijd om richting vliegveld te gaan...

Definitief afscheid

Tussen 09.00u en 10.00u zou het verhuisbedrijf voor de deur moeten staan, dus als de bel gaat, zijn we verrast om Elsie te zien staan. Ze dacht dat we al weg zouden gaan en kwam afscheid nemen en een afscheidskaart brengen. De eerste tranen vloeien. We zullen haar ontzettend missen! Om 10.30u is het verhuisbedrijf er nog niet. Als we bellen, geven ze aan dat een andere klus is uitgelopen en dat ze pas om 12.00u komen. We balen hier ontzettend van, aangezien we alles klaar hebben en de sleutels uiterlijk rond 14.00u hadden willen overhandigen aan Corporate Relocations zodat we onze handen vrij hadden. Uiteindelijk staan ze pas om 13.00u voor de deur. In de tussentijd hebben we gezellig geluncht met Wilna die een geroosterde kip met salade en witte wijn had meegebracht. Ook van haar nemen we afscheid en wisselen contactgegevens uit. De drie sympathieke inpakkers werken als een dolle door en na 2 uurtjes is alles keurig ingepakt, en gelabeld...alleen gaat de zending als het aan de tekst op de labels ligt, naar de Nederlandse Antillen! We bellen het verhuisbedrijf weer op om te vragen of ze ook twee business class tickets kunnen meeleveren! Om 15.00u zitten we met zijn vijven duimen te draaien, aangezien de vrachtwagen die de zending moet oppikken, te laat is. Uiteindelijk is om 16.00u alles afgerond net voordat een hevig onweer losbarst en de regen met bakken uit de lucht komt. Nog even naar de postbus om de laatste post op te halen en dan overhandigen we rond 16.30u de sleutels aan Mary. We brengen de laatste spulletjes naar Elsie en nemen dan definitief afscheid van haar en Moses, haar oudste zoon die een tijdje op bezoek is. Dumi doet voor de laatste keer de gate voor ons open. Dwars door de avondspits rijden we naar het elegante Westcliff Hotel voor onze laatste nacht in Johannesburg.

Hectisch dagje

Het vertrek komt steeds dichterbij, wat betekent dat de hectiek ook toeneemt. We pakken de laatste dingen in en doen nog wat laatste wasjes. Dan gaat de deurbel en staat iemand van een schoonmaakbedrijf voor de deur om een ronde door het huis te doen om een offerte te kunnen uitbrengen voor een professionele schoonmaak van het huis. Vlak daarna kondigt de Pool & Garden Service zich aan voor een laatste servicebeurt van de tuin en het zwembad. Ik probeer tussen de bedrijven door het weblog verder bij te werken. Rond 12.00u komt Elsie langs zodat we een foto kunnen maken. Daarna rijd ik gelijk door naar Sandton om de foto met Elsie, en de foto's die we eerder al hadden gemaakt met Mdabuko en Jackson, af te drukken en fotolijstjes te kopen. Helaas duurt het afdrukken bij de Kodak Express (!) Shop twee uur, dus loop ik naar B&G om te kijken of het daar sneller kan. Hun machine blijkt echter kapot te zijn. Bij CNA lukt het uiteindelijk dan toch. Een paar mooie lijstjes erbij en ik ben weer onderweg naar huis. Daar loop ik Markus tegen het lijf. We geven onze gasflessen aan hem, aangezien we die niet in de zending mogen meenemen en we krijgen wat spullen van hem mee om mee te nemen voor zijn vrouw in Duitsland. Een half uurtje na zijn vertrek staat Mdabuko voor de deur. Hij komt de sleutels van de woning terugbrengen en afscheid nemen. We overladen hem met allerlei spullen en we nemen wederzijds geëmotioneerd afscheid. We wisselen emailadressen uit en spreken af elkaar ooit in Nederland te treffen! Ik zit nauwelijks weer achter de computer of de gate belt dat Jackson er is. Weer een emotioneel afscheid. Na zijn vertrek is er even wat tijd om rustig aan het weblog te werken. Rond 18.30u staat Elsie voor de deur. We overhandigen haar eveneens een aantal grote tassen met spullen. We nemen nog geen afscheid, dat doen we morgen als we echt wegrijden. Uiteindelijk gaan we rond 01.00u naar bed met het lekkere gevoel dat de weblogs zijn bijgewerkt, de email naar familie en vrienden is uitgestuurd en eigenlijk alles klaar is voor de verhuizing morgen!

De bank is gesloten

Terwijl we de ochtend hebben gebruikt om het weblog van de Long Way Home verder bij te werken, te pakken en wat was te doen, hebben we de middag ingepland voor afsluiting van onze bankrekening. Dit gaat onverwachts soepel! Na een uurtje staan we alweer buiten en kunnen we weer verder met de web- en verhuisbezigheden.

Afscheidsbraai

Het is koud en nat! Niet bepaald weer dat bij een Zuid-Afrikaanse braai past, maar we moeten het ermee doen. We hoeven pas rond 13.00u bij Suzelle te zijn, dus kunnen we 's ochtends mooi nog even (3x raden!) een wasje doen..., en weer wat berichtjes schrijven op het weblog. Als we aankomen bij Suzelle, is Markus druk in de weer om het vuur aan te krijgen, maar door de natte omstandigheden wil dat niet erg lukken. Uiteindelijk worden wat extra 'firelighters' (aanmaakblokjes) gehaald en na een uur of twee is het vuur dan toch echt goed aan. Rond 16.00u zitten we dan eindelijk aan de 'lunch'. Bij een typische Zuid-Afrikaanse braai wordt een enorme hoeveelheid vlees geserveerd, en inderdaad, het lijkt wel alsof een heel leger komt eten! Boerewors, biefstuk, varkens-spareribs, lamsvlees, kip met bacon, ga zo maar door. En dan natuurlijk de traditionele mieliepap met een soort tomatensaus, twee soorten salade, etc etc. Al veel te snel is het moment van het afscheid daar. We zullen elkaar missen!

Laatste beautyverwenuurtje, laatste schoonmaak

Wederom een druk programma vandaag. Gelijk 's ochtends weer een wasje d'r in, daarna naar de bank om geld naar Nederland over te boeken, video weggebracht en wat wijn gehaald om morgen mee te nemen voor Suzelle die een afscheidsbraai voor ons heeft georganiseerd. Dan naar de postbus waarna Aldwin me afzet bij Skin Sense, waar ik me tussen alle drukke bezigheden door voor de laatste keer laat verwennen. Rond half twee haalt Aldwin me weer op. Als we thuiskomen, lopen we Moses tegen het lijf, de zoon van Elsie die een tijdje op bezoek is vanuit Bloemfontein. We kletsen even wat, lunchen en gaan er dan weer tegen aan met de was, de foto's, video's en het weblog. Ondertussen is Elsie bezig met de laatste schoonmaakbeurt van het huis. Het zal wel even wennen worden zonder haar in Nederland!

Afscheid van de Jeep

Enigszins treurig hebben we vandaag afscheid genomen van onze 4x4. Hij heeft het prima gedaan in het afgelopen jaar! Daarna naar het bandencentrum gereden om te kijken of ze de extra reserveband met velg willen terugnemen, aangezien Jeep dit niet doet. We laten de band daar en hopen dat het ze lukt hem te verkopen voordat we weggaan. Mocht het niet lukken, dan kijken we of de leasemaatschappij er iets mee wil. Tussen al het geregel en heen en weer gevlieg door kunnen we wel wat rust en afleiding gebruiken, dus... lunchen we bij JB's Corner in Melrose Arch. Na een uitermate smakelijke lunch rijden we onderweg naar huis nog even langs de hardwarestore om peertjes te halen om wat kapotte te kunnen vervangen. Bij de videotheek er schuin tegenover halen we een dvd'tje. Thuis aangekomen, krijgen we een sms van Mdabuko. Hij is helaas eerder die dag al verhuisd waardoor we elkaar niet gedag hebben kunnen zeggen. Gelukkig zien we elkaar volgende week nog. We maken ons behoorlijk zorgen om hem en wat andere Zimbabwanen die we hier hebben ontmoet. Ze zijn feitelijk nergens veilig voor het geweld. Vrienden van Mdabuko zijn omgekomen bij de eerste golf van geweld in de township Alexandra. We hopen dat de situatie snel zal verbeteren.

Xenophobia

Sinds enkele weken zijn buitenlanders in Johannesburg, met name Zimbabwanen, het doelwit van bendes met machetes en geweren. De Zuid-Afrikanen in de armste wijken van Johannesburg beschuldigen de buitenlanders ervan hun banen te stelen. De bendes hebben een spoor van vernieling achtergelaten. Tijdens onze Long Way Home werden we in Maputo geconfronteerd met het verschrikkelijke nieuws van het afschuwelijke geweld, mensen waren in brand gestoken! Iets wat ze hier 'necklacing' noemen (letterlijk vertaald ketting omdoen). Ze hangen een met benzine gevulde autoband om de nek van het slachtoffer, gieten benzine over het hoofd, de schouders en armen en steken dan de band in brand. Dit schijnt in 1994 net voor de verkiezingen ook te zijn gebeurd, op grote schaal. Verder plunderden ze winkels van buitenlanders en staken hun auto's in brand. Het dodental is inmiddels opgelopen tot meer dan 40 en 17.000 mensen zijn inmiddels op de vlucht sinds het xenophobia geweld in de buitenwijk Alexandra startte op 12 mei.

De meeste immigranten die de afgelopen jaren naar Zuid-Afrika zijn gegaan, komen uit het naburige Zimbabwe. Vijf miljoen Zimbabwanen ontvluchtten de economische en politieke crisis in hun eigen land.

Klik hier voor het laatste nieuws.

Vlam in de pan

Ondanks het feit dat we al veel zaken voor het vertrek in kannen en kruiken hebben zitten, moet er nog genoeg gebeuren (naast de was, pffff). Zo was eerder al het huurcontract van het huis opgezegd, het beveiligingsbedrijf, DSTV, de Pool & Garden Service, het lidmaatschap bij de sportschool en ons internetaccount. De Polo hadden we alweer teruggegeven aan het verhuurbedrijf en afspraken voor pick-up van de Jeep na onze terugkeer waren al gemaakt. Blijven nog over: de verzekeringen, postbus en bankrekening. Daarnaast moeten wat instanties en personen worden ingelicht (zoals de Nederlandse ambassade en onze huisarts). Gelukkig hebben we wat ondersteuning van Corporate Relocations o.a. bij de overdracht van het huis. In de auto van Maputo naar Johannesburg waren we gebeld door Mary dat de controleronde door het pand gepland staat voor vandaag om 13.00u. De relatie met de huisbaas is de laatste maanden wat gespannen en inderdaad, wederom houdt ze zich niet aan de afspraken. Na wat kort en krachtig heen en weer gepraat, wordt afgesproken dat Corporate Relocations en ik de controleronde doen, waarna zij het rapport krijgt ter goedkeuring. Wat een verademing om te weten dat wij volgende week de sleutels gewoon overdragen aan Corporate Relocations en zij de definitieve overdracht doen! Mary, Debbie en ik doen de ronde door het huis en na zo'n anderhalf uur nemen we afscheid. Aldwin is de hele dag op kantoor geweest. Doordat allerlei collega's met hem willen spreken, komt hij pas in de loop van de middag aan het werk toe wat hij wilde doen. Om af te koelen, ben ik maar vast begonnen met de voorbereiding van het diner. Ook omdat ik niet zo laat wilde eten als gisteren. We gingen zo op in alle bezigheden dat we pas om 22.00u aan het diner zaten. Het uitzoeken van de foto's, editen van de video's en het schrijven van de berichtjes vordert gestaag.

Nog meer te doen

Vandaag stond de pickup voor de Jeep gepland, dus Aldwin is vanochtend naar de car wash gereden om de auto grondig te laten schoonmaken. Aangezien we niets van de leasemaatschappij horen, bellen we zelf maar eens even. Blijkt dat ze de pickup, controle en terugname van de Jeep zijn vergeten in te plannen. Uiteindelijk wordt de overdracht van de auto ingepland voor a.s. vrijdag. Ondertussen komt Jackson langs om de versterker van de internetmodem van het dak te halen. Om onze borg terug te krijgen van de Carnet de Passage, rijden we 's middags naar de AA op het Kyalami Race Track om daar het Carnet in te leveren. Het financiële gedeelte is zo afgehandeld, maar de dames die ons geholpen hadden, willen graag horen hoe het was geweest waardoor we pas na ruim een half uur weer buiten staan! We halen boodschappen voor de rest van de week bij de Spar op Athol Square, een mooi, gezellig winkelcentrum in Sandton en rijden dan naar huis om ons te installeren achter de computer.

Zoveel te doen

Gelijk nadat we thuis zijn aangekomen, hebben we de auto uitgepakt. Terwijl Aldwin met de computers aan de slag gaat om updates te installeren en vervolgens het downloaden van de tig foto's te starten, stuur ik een sms naar het thuisfront om ze op de hoogte te stellen van onze veilige aankomst. Dan zijn de tassen aan de beurt. De wasmanden puilen uit van de was van onze 32 daagse reis! Terwijl ik de post uitzoek, email wegwerk en wat rekeningen betaal, haalt Aldwin boodschappen voor een 'potjiekos'. Als het potjiekos lekker pruttelt, praten wij na over de vakantie en maken we een begin met een update van het weblog. Houd het goed in de gaten, want we zijn van plan het helemaal klaar te hebben voordat we Zuid-Afrika verlaten.

Laatste week in Johannesburg

Onze Long Way Home is aangekomen bij de laatste tussenstop naar huis! Na ons 'overland' avontuur door Botswana, Zambia, Malawi, Tanzania en Mozambique, zijn we weer veilig aangekomen in Johannesburg. Nog een ruime week te gaan en dan nemen we definitief afscheid van Zuid-Afrika.

Afscheid

Deze week is gevuld met afscheidsetentjes. Afgelopen maandag een informeel afscheidsdiner met Aldwin's collega's en vanavond stond het officiële afscheidsdiner, georganiseerd door BP, gepland... maar helaas door ziekte van Aldwin gaat het feest niet door!

Taart!

Aldwin's moeder viert vandaag haar verjaardag. Van harte gefeliciteerd en maak er een leuke dag van!

Warm afscheid

Vanavond hebben we door middel van een gezellig diner bij Mama Tembo op informele manier afscheid genomen van Aldwin's collega's. Hier zijn wat citaten die over de tafel zijn gegaan en een goed beeld geven van de hechtheid van het team en de waardering voor Aldwin's inspanningen.

"We will miss him terribly", "We have managers and we have leaders. Aldwin is a real leader", "I have learnt so much from him", "He is such a thoughtful person who really cares about others", "The best boss I ever had"!

En weer is er 1 jarig!

April is een maand van verjaardagen. Vandaag is het de beurt aan Talitha's moeder. Van harte en nog vele jaren!

Tijd om te vertrekken Bob!

Volgens nu.nl heeft Nederland bij Zuid-Afrika erop aangedrongen zijn invloed uit te oefenen om ervoor te zorgen dat in Zimbabwe de uitslagen van de verkiezingen worden vrijgegeven. Duidelijker in de boodschap zijn de DJ's van het Jacaranda 94.2 FM radioprogramma 'Just plain breakfast'...

65!

Vandaag is Talitha's vader 65 geworden! Van harte gefeliciteerd & een hele fijne dag gewenst! We vieren het straks nog wel een keer als we weer in Nederland zijn.

China Street

Adam, een Chinese collega van Aldwin, heeft ons uitgenodigd voor een diner bij een Chinees restaurant dat authentiek Chinees eten serveert. Het restaurant ligt in "China Street" zo gedoopt door de Chinese gemeenschap in Johannesburg. Het is de enige Chinese wijk naast de oudste Chinese wijk in het centrum van Johannesburg. We hebben het adres van het 'Fong Mei Restaurant' in het navigatiesysteem ingetoetst en rijden braaf de route die ons wordt verteld. Helaas weet het navigatiesysteem niet welke wijken wel en niet veilig zijn om doorheen te rijden. Het gevolg is dat we bijna 3 km door Raleigh Street in Yeoville rijden. Een gezellig drukke straat met een op zich best prettige uitstraling. Enige probleem: we waren de enige blanken in de wijde omtrek... en het werd langzaamaan donker. Ik herken de weg van een rit (in mijn eentje) naar het vliegveld toen we nog maar net in Johannesburg woonden. We halen toch enigszins opgelucht adem als we Derrick Avenue indraaien. Op de hoek bevindt zich een Aziatisch restaurant, aangekondigd met een bord met alleen maar Aziatische tekens. Ik roep: O, dat zal het zijn! Maar dan blijkt de straat bezaaid te zijn met Aziatische restaurants en winkels... We rijden door de straat en al snel stuiten we op de neonverlichting van Fong Mei restaurant. Voor een parkeerplaats moeten we verderop in de straat parkeren. Als we teruglopen, zien we Adam een bal van de weg oprapen, wat later een meloen blijkt te zijn van de winkel aan de overkant. Braaf brengt hij hem terug en onder grote hilariteit van iedereen in de straat die het gebeuren heeft meegekregen, neemt de eigenaresse de meloen van hem over. We begroeten elkaar en bijna gelijktijdig komen Markus en Katrin aan. We lopen gezamenlijk het restaurant in waar we Mo begroeten, Adam's vrouw. We laten ons verrassen qua eten en drinken. De mannen drinken Chinees bier en een Chinese 'wijn' (tussen aanhalingstekens aangezien hun wijn zo'n 35% alcohol bevat!). Al snel is duidelijk dat ik naar huis rijd...

Long Way Home

We komen terug naar Nederland! Máár... via een omweg. Op zaterdag 19 april 2008 verlaten wij Johannesburg. We gaan echter niet linea recta met het vliegtuig naar huis, maar maken eerst nog even een omweg van 10.000 km via Botswana, Zambia, Malawi, Tanzania en Mozambique. Op het vandaag geopende weblog 'Talitha & Aldwin - Long Way Home' kunnen jullie onze belevenissen meebeleven, vanaf de allereerste voorbereidingen tot en met de uiteindelijke terugvlucht naar Nederland op donderdag 29 mei.

Te weinig benzine, teveel bagage

De tijd is omgevlogen! Jan & Driky zitten alweer in het vliegtuig naar Nederland. Het leek er bijna nog op dat ze het niet gingen halen. We hadden namelijk niet op de benzinemeter gelet en tot ieders schrik hoorden we 'pling' en begon het benzinemeterlampje ineens te branden. De schrik werd nog groter toen de boordcomputer aangaf dat we nog maar 19 km konden rijden (en we hadden nog zeker 13 te gaan...). Gelukkig redden we echter het vliegveld en parkeren we zonder te hoeven duwen de auto, al is het wel in een voor ons onbekende garage aangezien het navigatiesysteem aangeeft dat het benzinestation daar ergens moet liggen. We besluiten eerst Jan & Driky veilig en tijdig op het vliegtuig te zetten. Dit blijkt ook nog eens een hele tour, aangezien de bagage (wederom) te zwaar blijkt te zijn. Na enigszins verhitte discussies komt het toch nog tot een goede oplossing en opgelucht zwaaien we hen uit. Het probleem van de lege tank is ook na enkele benauwde minuten opgelost als we tot onze grote opluchting vrijwel direct na het verlaten van de parkeergarage een benzinestation tegenkomen.

Nog een nachtje blijven?

Gisteravond hebben we met elkaar overlegd of we nog een nachtje extra zouden blijven, maar uiteindelijk hebben we toch maar besloten vandaag naar huis te gaan zoals gepland. We trappen hem even goed op zijn staart en na een vlotte reis rijden we rond 19.00u de garage weer binnen. Aangezien we geen van allen echt iets ervoor voelen om naar een restaurant te gaan, laten we een lekkere pizza komen en duiken we vroeg ons bedje in. Een geslaagd weekend!

34 graden celsius en stijgend

Vandaag is er geen twijfel over mogelijk, we zijn in de woestijn! Gedurende de dag loopt de temperatuur op tot ver boven de 30 graden celsius. Onze route van vandaag volgt de Nossob rivierbedding zuidwaarts tot aan het Twee Rivieren Camp waar we een tweede nacht zullen doorbrengen, voordat we morgen weer naar huis rijden. Maar 's ochtends rijden we eerst een stuk oostwaarts richting Botswana vanwege het spectaculaire rode duinlandschap waar de weg de eerste 20 km doorheen loopt. Door de vele regen is echter het landschap begroeid met gras, planten en bomen. De rode ondergrond is wel zichtbaar, maar het rode maanlandschap zoals we dat in 2004 in Namibië hebben mogen aanschouwen, ontbreekt helaas. Desondanks is het een prachtige off-road route met de ochtendmist die langzaam oplost bij het opgaan van de zon en de beesten die om ons heen lopen te grazen. Onderweg beginnen we te begrijpen waarom het vroeger het 'Gemsbok National Park' heette. Het aantal gemsbokken in het park is werkelijk overweldigend! Ook komen we hier grote hoeveelheden Tsamma meloenen tegen. De Tsamma meloen is één van de meest essentiële planten in de Kalahari. In tijden van droogte vormen ze de belangrijkste waterbron. Een meloen bestaat namelijk uit ongeveer 90 tot 95% vocht. 22 Tsamma meloenen leveren evenveel energie als 1 kg vers vlees. Met name gedurende het zuidelijke deel van de route ligt een groot aantal karkassen verspreid langs de weg, wat bevestigt dat er ook leeuwen moeten rondlopen. Helaas blijft echter de Kalaharileeuw voor ons verborgen. Aldwin's vader die op dat moment de auto bestuurt, moet nog wel heftig uitwijken voor een overstekende Kaapse Cobra! Als we voorzichtig terugrijden om de slang te fotograferen, is hij al verdwenen in de bush.

Pas op: Cheetah's over de weg!

Vanaf 06.30u kunnen we het park in. Tijdens het ontbijt bekijken we welke route we zullen nemen naar Nossob Camp. We besluiten eerst richting Mata Mata te rijden (langs de droge rivierbedding van de Auob rivier) en dan middendoor te steken naar de Nossob rivierbedding. Wat zijn we blij dat we voor deze route hebben gekozen! Twee cheetah's steken voor onze neus de weg over en lopen tegen de heuvel op aan de linkerkant van de weg. Snel nemen we wat foto's voordat ze weer in de bush verdwijnen. Vol adrenaline stoppen we op een van de dungezaaide picknickplaatsen in het park om een kop koffie te zetten. Onderweg komen we allerlei wild tegen, waaronder enorme kuddes gemsbokken, hartebeesten, springbokken en gnoes, giraffes, struisvogels, jakhalzen en een heleboel roofvogels. De weg langs de Nossob rivierbedding is een stuk slechter dan die langs de Auob. We hobbelen voort terwijl we ondertussen van het prachtige landschap en de enorme hoeveelheid dieren genieten. Rond 17.00u komen we aan bij Nossob Camp waar ik even uitstap om het hek open te doen. Blijkt dat ze te kampen hebben met een jakhalzenprobleem. Deze stelen en eten (althans kauwen op) alles, zelfs schoenen! Het motregent de hele dag al en bij gebrek aan een dichte overkapping, zijn we dus gedwongen om binnen te eten maar dat doet niet af aan de pret!

Een lange rit

Het is bijna 1000 km naar het Twee Rivieren Rest Camp in het Kgalagadi Transfrontier Park. Alhoewel op de kaart de N14 staat aangeduid als een snelweg, is het in werkelijkheid een tweebaansweg. In Nederland zou het een 80 km/u weg zijn, maar hier mag je er zo'n 100 tot 120 km/u . Ondanks een omleiding bij Carltonville (de weg was door de hevige regen zwaar beschadigd) en het bijna continu noodzakelijke maar soms ronduit kamikaze-achtige inhalen van langzamer verkeer, verloopt de heenweg voorspoedig. We stoppen bij Mama's Off-Roaders om te worden verrast met versbereide toasted sandwiches die heerlijk smaken. Onderweg wisselt vlak kaal landschap zich af met heuvelachtig kaal landschap. De tijd lijkt af en toe te hebben stilgestaan; naar ons gevoel heerst er nog een sterke Afrikaner cultuur in dit gedeelte van Zuid-Afrika. De stadjes c.q. dorpjes waar we doorheen komen, zijn verrassend schoon en opgeruimd, en we komen bijna in elke plaats wel een fatsoenlijk uitziend restaurant tegen. Dit in grote tegenstelling tot de N1 door de Karoo. Na onverwachte haute-cuisine bij het romantische restaurant/guest-house Le Must in Upington stappen we weer in de auto voor het laatste stuk van zo'n 300km. Tijdens de rit in noordelijke richting lijken we te zijn beland op de testbaan van Mercedes-Benz. We passeren diverse gecamoufleerde prototypen waaronder de nieuwe GLK. De boeken hadden gewaarschuwd voor de laatste 60 km gravelweg. Dit stuk zou erg slecht zijn. De weg is echter voor ongeveer de helft geasfalteerd (en de andere helft is in voorbereiding), waardoor we slechts te maken hebben met 30 km gravel. En de toestand van de weg is redelijk goed, op het laatste echt beroerde stuk na. Rond 18.00u komen we aan in Twee Rivieren. Bij de poort en de receptie vullen we de formulieren in en installeren ons vervolgens tevreden met een glaasje wijn op het terras van onze chalets.

Kalahari

Morgen hebben we een lange rit voor de boeg. We vertrekken met zijn vieren voor een lang weekend naar het Kgalagadi Transfrontier Park in de Kalahariwoestijn op de grens van Zuid-Afrika en Botswana, waar we donderdag- en zaterdagnacht zullen overnachten in het Twee Rivieren Rest Camp en vrijdagnacht in Nossob Camp.

Signaal

De afgelopen twee dagen hebben Aldwin en ik enigszins in spanning gezeten. Jan & Driky zijn afgelopen zaterdag Swaziland binnengereden en daar heb je geen signaal. Het laatste smsje wat we van hen ontvingen, was verstuurd vlak na de grens met het bericht dat alles goed was gegaan en dat ze inmiddels in Swaziland waren. We gingen er maar vanuit dat de lodge ons wel zou bellen als ze niet kwamen opdagen. Vandaag zouden ze terug moeten komen. Nu hadden we ze een prachtige route aangeraden via de kleine Bulembu grenspost. Enige nadeel, maar tevens de charme: je rijdt over zeker 45 km gravelweg. Om die reden wisten we dat het niet heel vroeg zou zijn, voordat ze weer bereik zouden hebben. Toen we ze echter tegen 16.00u nog steeds niet konden bereiken, zijn we toch wat ongerust de lodge gaan bellen om te vragen hoe laat ze waren vertrokken uit het Mkhaya Game Reserve. Dit bleek om 10.00u te zijn. Vervolgens hebben we Maguga Lodge gebeld om na te gaan of ze daar hadden geluncht (eveneens een tip die we ze hadden gegeven). Helaas konden ze dat niet nagaan. Op advies van Mkhaya hebben we toen een grenspost opgebeld om na te gaan of en waar ze de grens over waren gegaan. Helaas konden ze hen niet vinden in het systeem. Inmiddels was het 17.00u geweest. Op goed geluk probeerde ik ze toch nog een keer te bereiken en tot mijn grote opluchting ging de telefoon over en nam Driky op. Bleek dat ze inderdaad de Bulembu grenspost hadden genomen (deze beschikt niet over een geautomatiseerd systeem, vandaar dat ze ze bij de andere grenspost niet konden vinden) en nogal vertraging hadden opgelopen door de slechte toestand van de gravelweg, wat nog werd verergerd door de vele wegwerkzaamheden. Toen het ook nog eens begon te onweren en te hozen, hebben ze dan ook overwogen om een tussenstop te maken en een dag later terug te komen naar Johannesburg. Gelukkig klaarde het echter al snel weer op en rond 21.00u reden ze moe maar erg voldaan en vol van alle belevenissen de garage binnen.

Playboy Mansion...?

Vandaag heeft Aldwin het wel erg goed voor elkaar, vier vrouwen om zich heen en hij is de enige man! Claudine, Sharron & Suzelle zijn op bezoek om onze braaikwaliteiten te testen. Het wordt echter een potjiekos, aangezien de ouders van Aldwin de braai mee hebben. Het 'Banana curry potjie' smaakt uitstekend en de dames nemen zowaar nog een extra hapje als blijkt dat er nog genoeg over is! Ook het dessert (chocolade fondue van fruit, marshmallows en lange vingers) is een doorslaand succes. Veel zin om op te breken, is er niet, maar iedereen moet de volgende ochtend weer vroeg op. Dus nemen we rond 20.30u afscheid, maar pas nadat we twee data hebben geprikt voor een pizza-avondje en een afscheidsbraai bij Suzelle!

Alweer afscheid

Ze zijn nog maar net gearriveerd of ze vertrekken alweer. We hebben voor de ouders van Aldwin een chalet in twee game reserves gereserveerd. Ze gaan eerst twee dagen naar het Ithala Game Reserve in Kwazulu-Natal en vervolgens twee dagen naar het Mkhaya Game Reserve in Swaziland. Met de auto volgeladen zijn ze vanochtend rond 07.00u weggereden met Aldwin voor een ontbijtje op de zaak om daarna op pad te gaan. Volgens het smsje dat we net kregen, zijn ze na een voorspoedige reis goed aangekomen in hun chalet in het Ntshwondwe camp en hebben ze zowaar al hun eerste wildlife gespot in de "tuin" voor het chalet (wilde zwijnen).

KL591 landt weer!

Weliswaar met wat lichte vertraging, maar dan staan de ouders van Aldwin wederom op Zuid-Afrikaanse bodem. Dit keer voor twee weken.

Een bijzonder huisdier

Ik heb me extra verheugd op vanochtend. Bruce en Sue blijken in het bos een baby-caracal te hebben gevonden die was verlaten door zijn moeder. Ze hebben besloten hem van de dood te redden en in huis te nemen. Toen Aldwin me gisteravond vertelde dat hij een caracal had gezien, geloofde ik hem eerst niet. Toen hij vervolgens zei dat ik hem ook nog kon zien, begon me iets te dagen. Voor het diner kwamen we Sue tegen met Fire, de inmiddels acht maanden oude caracal! Hij was echter wat wild (tja, het is en blijft een wild dier) en we spraken af dat we in de ochtend een fotosessie zouden houden. Echt een bijzondere ervaring om een caracal aan te kunnen raken en van zo dichtbij ongestoord te kunnen bewonderen! Bruce wil ons graag de rest van hun terrein laten zien en voordat we het weten, zitten we in zijn 'bakkie' en zijn we onderweg naar de Oranjerivier, de tenten die ze daar verhuren en de locatie waar ze diverse houten chalets hebben gepland. En toch is dit maar bijzaak. Ze zijn een werkende uien-, bieten- en zadenboerderij. Hij legt ons de interessante zaai- en oogstcyclus uit met het logistieke en commerciële proces eromheen en de problematiek waar je als (Zuid-Afrikaanse) boer mee te maken hebt. Dan is het toch echt tijd om in de auto te stappen en te beginnen aan de 600km lange terugreis. Via de indrukwekkende Gariep Dam (het grootste stuwmeer in Zuid-Afrika) begeven we ons naar de N1. Zonder problemen rijden we aan het einde van de middag onze garage weer binnen. Het was een heerlijke vakantie! Op naar de volgende!

Aangename tussenstop

Na de spannende ochtend game drive is het weer tijd om te vertrekken. Omdat het vanaf Kwandwe zeker 1000km is naar huis, hebben we een tussenstop gepland in het Gariep Dam Nature Reserve bij de Orange Valley Guest Farm. Rond 16.30u komen we aan bij het verrassend aangename B&B. We hadden ons er niet teveel bij voorgesteld, aangezien ze 'maar' 3 sterren hadden. De accommodatie is echter ruim opgezet, compleet en schoon. Er is een gezellig barretje in het restaurant èn... ze blijken zowaar van een waterreservoir een enorm zwembad (met de indrukwekkende inhoud van 250.000 liter water!!) te hebben gemaakt. Als Bruce ons uitnodigt om erin te springen, bedenken we ons dan ook geen tweede keer. 's Avonds genieten we van het traditionele Karoo lamsgerecht en andere lokale specialiteiten, terwijl we ondertussen de situatie in Zuid-Afrika (en allerlei andere landen en onderwerpen) bespreken met Bruce en twee andere gasten. Prima tussenstop!

Leeuwen als soapsterren

De ochtendgame drive is beduidend succesvoller dan de game drive van de avond ervoor. We zitten net in de auto of we komen al twee cheetah's tegen. Ze zijn wat zenuwachtig en willen duidelijk zo snel mogelijk het gebied uit. Volgens Phil, onze ranger, hebben ze waarschijnlijk een 'kill' gedaan (hun buiken zijn vol). Een tijdje later zie ik een aantal jakhalzen bij wat er uitziet als de prooi van de cheetah's, een jonge gemsbok. Het wordt echt spannend als we drie leeuwen (een mannetje en twee wijfjes) en twee welpjes tegen komen (met op de achtergrond twee witte neushoorns en twee jakhalzen). Volgens Phil is dit het script: De vader van de twee welpjes is overgeplaatst naar een ander game reserve en er is een nieuwe mannetjesleeuw voor hem in de plaatsgekomen. Nu is het zo dat mannetjes de welpjes van een ander mannetje doden zodat het wijfje weer in oestrus raakt. De moeder zal dit natuurlijk trachten te voorkomen. Het andere wijfje in deze wildlifesoap is waarschijnlijk een zus van de moeder van de twee welpjes. Deze leeuwen bevinden zich in deze scène op misschien 400 meter afstand van elkaar en de moederleeuw komt alsmaar dichterbij met haar welpjes. Ze vertoont agressief gedrag (wat door één van de welpjes perfect wordt geïmiteerd). We volgen geruime tijd de ontwikkelingen, maar helaas hebben de leeuwen meer tijd dan wij en we verlaten de scène zonder dat het tot een schermutseling komt. Toch eens even mailen hoe het verder is gegaan...

Wildlife op bezoek

Ik ben bang voor spinnen. Aldwin heeft er dan ook al heel wat moeten weghalen tijdens onze relatie. Als je in de bush logeert, kun je uiteraard er helemaal van uitgaan wat 'ongewenst wildlife' tegen te komen. Ook nu is het raak met spinnen en ander ongedierte. Net als we willen gaan slapen, zie ik weer iets op de grond. Ik pak een hoofdlampje, schijn op het beest en durf Aldwin bijna niet te vragen om het weg te halen, aangezien hij vanavond al zo druk is geweest met het weghalen van allerlei beestjes (variërend van klein en onschuldig tot wat groter en vervelender). Ik hoef echter al niets meer te vragen, hij heeft mijn lichtbundel gevolgd en roept uit: "shit, dat is een schorpioen!". Terwijl hij met een menukaart de schorpioen in bedwang houdt, bel ik de receptie om hulp te vragen bij het verwijderen ervan. Voor ons gevoel duurt het erg lang voordat er iemand komt. Uiteindelijk is er dan toch een bewaker die ook enigszins angstig de schorpioen van Aldwin overneemt en hem het chalet uitbonjourt. Vervolgens zijn we toch maar even een rondje door het hele chalet gegaan om te voorkomen dat er zich nog meer giftige dieren ophouden. Gelukkig is het enige wat we nog tegenkomen, een krekel, die zich al snel uit de voeten maakt. Toch slapen we wat minder rustig dan normaal. De volgende ochtend zou blijken dat het inderdaad een giftige schorpioen was waarvan een steek zeer waarschijnlijk niet fataal zou zijn geweest, maar wel erg pijnlijk en behandeld had moeten worden.

Gokje wagen

Nadat we na een wederom uiterst succesvolle game drive en een smakelijk ontbijt afscheid hebben genomen van onze capabele en vriendelijke ranger Tyrone en scherpe tracker Boysie, rijden we richting Grahamstown waar ergens het Kwandwe Private Game Reserve moet liggen. Het staat niet op de kaart en ook niet in het navigatiesysteem, dus het is een beetje gokken. Eerder waren we al tot de conclusie gekomen dat het Addo Elephant Park geen optie meer was door tijdgebrek. Met behulp van wat aanwijzingen van de lodge die eerder naar ons waren gemaild, vinden we uiteindelijk zonder problemen het reservaat. Aan de poort delen we de bederfelijke etenswaren even uit, aangezien de auto (en daarmee de koelkast) bij de receptie achterblijven. Onderweg van de poort naar de receptie komen we al van alles tegen (waaronder 12 giraffes!). We checken in en stappen in een Landcruiser die ons naar de Great Fish River Lodge brengt. We eten snel nog even wat en dan is het alweer tijd voor de middag game drive. We besluiten een gokje te wagen en op zoek te gaan naar luipaard in het noorden van het park. Onze kansen lijken goed als we al snel recente sporen vinden, maar we hebben helaas uiteindelijk toch geen geluk. De luipaard weet zich goed te verstoppen. Dit kan echter de goede stemming aan boord van de Landcruiser niet bederven.

Véél te vroeg

"Daar staat toch echt een bord met Blaauwbosch Private Game Reserve erop!", roep ik uit. Aldwin keert de auto en rijdt de gravelweg in waar het bord naar toe wijst. En inderdaad, na 1 km staan we voor de poort van het 'Blaauwbosch Private Game Reserve'. "Maar,... we moeten volgens het navigatiesysteem nog 50km!?", zegt Aldwin verbaasd. We hebben geen bereik en dus rijden we terug naar de weg om de lodge te kunnen bellen. Door een rekenfout van het navigatiesysteem (of verkeerde GPS coördinaten) zijn we véél te vroeg bij het reservaat. Het is net 11.00u. Als we weer bij de hoofdweg aankomen, zien we toevallig een Landrover van het reservaat staan. We rijden achter hen aan het reservaat in en hebben door onze vroege aankomst onverwachts tot 15.30u de tijd om lekker te ontspannen en te genieten van het prachtige uitzicht, de luxe accommodatie en uitstekende service. De game drive levert een aantal prachtige wildlife sightings op en een adembenemende zonsondergang.