Permanente logé?

Ik speel vanochtend even voor taxichauffeur. Mijn Zulules is uitgevallen, dus kan ik Aldwin vanaf het autoverhuurbedrijf (waar hij de auto weer heeft ingeleverd) naar zijn werk brengen. Tijdens de vorige Zulules heb ik uitgebreid met Mdabuko (mijn Zululeraar) kunnen spreken over zijn situatie. Hij is halverwege de veertig en was hoofd van een basisschool in Zimbabwe. Hij heeft in april dit jaar Zimbabwe moeten ontvluchten i.v.m. bedreiging door de regering. Zijn vrouw en kinderen zijn nog steeds in Zimbabwe. Momenteel woont hij in Hillbrow, een beruchte wijk van Johannesburg. De leefomstandigheden daar zijn niet best. Zowel de kamers c.q. huizen zijn smerig en klein. Privacy hebben ze er nauwelijks, doordat kamers vaak gedeeld moeten worden zodat men de huur kan betalen. Het is bovendien erg gevaarlijk om daar rond te lopen. Je loopt er grote kans te worden beroofd en vermoord. Aldwin en ik hebben nadien overleg gehad. Meerdere mensen hadden al gevraagd of ze in het 'staff quarters' (stafverblijf) mochten wonen. In eerste instantie wilden we eigenlijk niemand erin hebben i.v.m. privacy en veiligheid. We vertrouwen Mdabuko echter volledig en vandaag heb ik hem telefonisch uitgenodigd om te komen kijken of hij het wat vindt. Vrijdag om 14.00u komt hij langs. Ik ben benieuwd.

Laatste les

's Avonds heeft Aldwin zijn laatste Afrikaanse les en ga ik uit eten met nog 7 anderen (op uitnodiging van Genevieve, mijn Zulu-studiemaatje) bij Mama Tembo. Het is erg gezellig en ik tref dan ook een bezorgde Aldwin aan als ik pas rond middernacht thuiskom...

Niet 1 maar 2 lekke banden!

Vroeg in de ochtend staan we (na enig zoeken in het gezellige Village Walk winkelcentrum) bij het autoverhuurbedrijf om de huurauto die we de dag ervoor hebben gereserveerd, op te halen. We staan raar te kijken als blijkt dat we voor een ´additional driver´ moeten betalen ondanks het feit dat ik de enige ben die in de auto gaat rijden. Alleen de persoon die daadwerkelijk betaalt, is aangemerkt als bestuurder en dan ook verzekerd. Na enig gemor en vervolgens het bedenken van een even voor de hand liggende als briljante oplossing, afkomstig uit Aldwin´s brein, rijdt Aldwin weg met de huurauto en ik met onze eigen auto. Ik rijd naar de sportschool om weer even lekker lichamelijk te keer te gaan. Aangezien je hier alles met de auto doet, is het heerlijk om jezelf goed in het zweet te werken. Dat is volgens mij ook de reden van het feit dat sport hier zo populair is (niet alleen om te kijken maar ook om zelf te bedrijven). Als Aldwin thuiskomt, heeft hij een hilarische mededeling. Niet 1 band, maar 2 banden van de huurauto zijn lek! Een telefoontje hierover naar het verhuurbedrijf levert een interessante discussie op. "Oh mijnheer, geen probleem. We sturen wel even iemand met 2 nieuwe banden." "En wie zet ze er dan op??" "Tja, dat moet u zelf even doen..." Maar de topper van het gesprek is toch wel, dat men ons voor de banden wil laten betalen! De ochtend erna zou alles met een sisser aflopen (na een telefoontje met de regiomanager van het verhuurbedrijf), al hebben we de huur van de auto voor de resterende 3 dagen wel gelijk opgezegd.

Lift in een bakkie

Vandaag heb ik de Jeep verruild voor een lift in een echt Zuid-Afrikaans bakkie! De hele weg terug van het schadeherstelbedrijf, waar ik de auto had afgeleverd voor reparatie, houd ik mijn hart vast. Jackson (onze electricien-aan-huis c.q. audio-/visuele apparatuur expert) geeft me een lift. Het is een ervaring op zich. De auto maakt een geluid alsof elke km zijn laatste kan zijn. Er is bijna geen ongedeukt stukje metaal te ontdekken. Het dashboard is van hout. De binnenkant van de deuren etc. is niet afgewerkt. Jackson houdt echter vol dat het een prima wagen is (qua motor) en dat hij met opzet heeft gekozen voor een oud en afgeragd uitziend bakkie om inbraak en diefstal van de auto te voorkomen. Tijdens de rit praten we over zijn achtergrond en de situatie in Zimbabwe (waar hij vandaan komt) en in Zuid-Afrika. Hij is 35 en is begin jaren 90 naar Zuid-Afrika gekomen omdat in Zimbabwe nauwelijks nog geld te verdienen viel en geen voedsel te krijgen was. Zijn moeder is overleden. Zijn vader en een deel van zijn (8) broers en zussen woont nog steeds in Zimbabwe en hij probeert vanuit Zuid-Afrika hen zoveel mogelijk te helpen. Toch kiezen zij er niet voor om naar Zuid-Afrika te komen, wat mij verbaast. Hij geeft aan dat zolang ze daar elke dag wat te eten kunnen vinden, ze weten dat ze overleven. Terwijl hier in Zuid-Afrika elke dag zoveel mensen worden verkracht, beroofd en vermoord... Het is indrukwekkend om te horen hoe hij hier een bestaan heeft opgebouwd. Hij is zelfstandig ondernemer en doet installaties van DSTV (Digitale Satelliet TV), schotels, etc. Voor particulieren, maar ook voor allerlei grote bedrijven en overheidsinstanties. Toen hij net in Zuid-Afrika aankwam, is hij echter begonnen als tuinman en later als beveiligingsbeambte. Iemand die hij had leren kennen in die tijd, had een bedrijf dat dit werk deed en heeft hem vervolgens al deze zaken geleerd en hem een baan aangeboden. Toen is zijn baas naar het buitenland vertrokken en is hij voor een ander bedrijf gaan werken. Uiteindelijk is hij daar weggegaan en is voor zichzelf begonnen. Op mijn vraag of hij terug zou willen naar Zimbabwe zegt hij direct en volmondig ja! Maar niet zolang Mugabe aan de macht is. Hij maakt zich zorgen om de situatie in Zimbabwe (geen voedsel, geen werk, corruptie etc.) maar hoopt dat het tij zich zal keren als iemand anders aan de macht komt. We zijn het erover eens dat het helaas met Zuid-Afrika de zelfde kant op lijkt te gaan. Er moet zoveel gebeuren om de bevolking te voorzien van voldoende opleiding zodat ze kans maken op een (betere) baan en dus meer inkomen wat nodig is om te voorkomen dat men steelt, inbreekt, verkracht en vermoordt. En ook de corruptie kan alleen worden ingedamd als men meer c.q. genoeg verdient. In zijn ogen zijn de Zuid-Afrikanen ook niet slim bezig. Zo worden mensen die op een eerlijke manier aan geld proberen te komen, zoals door het verkopen fruit en andere etenswaren in een stalletje langs de weg tot en met de straatverkopers die o.a. kledinghoezen, vuilniszakken en zonnebrillen proberen te slijten, van de straat weggejaagd door de Metropolice. Op deze manier zit er niets anders op dan de criminaliteit in te gaan...

Een stukje grond in Afrika

Door de aanschaf van een steen zijn wij sinds vandaag de trotse (symbolische) "eigenaars" van 4.046,8 m2 grond in het Kruger National Park... !

Voor het nieuw te bouwen educatieve centrum bij een nieuwe ingang, Albasini Gate, van het Krugerpark bestaat de mogelijkheid van waar ook ter wereld een bijdrage te leveren. De stenen, die gebruikt worden voor de bouw van paviljoenen en bestrating zijn te sponsoren voor prijzen varierend van 449 tot 4.449 ZAR (ongeveer tussen € 45 en € 450). In elke steen wordt behalve de naam van de donor ook zijn of haar persoonlijke boodschap gegraveerd. Daarnaast ontvang je een persoonlijk certificaat van deelname van Dr. Nelson Mandela, Patron Emeritus van My Acre of Africa. Het bezoekerscentrum zal een educatieve functie vervullen voor de schoolkinderen van Zuid Afrika en toeristen en hun het belang van natuurbehoud voorhouden. De opbrengst van de actie zal worden aangewend voor projecten voor het behoud van de bio diversiteit in Zuidelijk Afrika.

Voor meer info over dit unieke project, klik je hier.

National power alert

We moeten momenteel enige obstakels overwinnen om het weblog bij te kunnen werken met de prachtige foto's en video's van onze excursie naar het Kruger National Park. De Zuid-Afrikaanse electriciteitsmonopolist Eskom is vanochtend opnieuw begonnen met het zogenaamde 'load shedding'. Door het uitvallen van een electriciteitscentrale wordt wederom om beurten in woonwijken de stroom uitgeschakeld, waardoor ook geregeld het internetverkeer plat komt te liggen... Erg lastig als je net een videootje probeert te uploaden naar YouTube.

Wereldkampioen

Rugbyspeler Bryan Habana pronkt met de 'Webb Ellis trophy'. Het Rugby World Cup winnende Springbok team startte vanmiddag in Rosebank, Johannesburg, de 'victory tour' door Zuid-Afrika.

Afscheid

De tijd is voorbij gevlogen! Vandaag vliegen Jan & Driky weer terug naar Nederland. De laatste dag brengen we door met winkelen. Eerst ruilen we een kandelaar die we de dag ervoor hadden gekocht. Even naar het postkantoor voor postzegels, dan scheiden zich tijdelijk onze wegen. Terwijl Jan & Driky de winkels afstruinen voor wat laatste cadeautjes, begeef ik me naar Exclusive Books om cadeaubonnen te halen voor drie van onze security guards. De dag ervoor vertelde Dumisa (de bewaker die gedurende de week overdag de toegang bewaakt) dat ze aan het einde van de maand vertrekken. De bewonersvereniging heeft besloten een ander beveiligingsbedrijf in de arm te nemen vanwege de recente inbraken. We zijn er erg van ontdaan, omdat we de jongens erg graag mogen. Al snel komen Jan & Driky en ik elkaar weer tegen. We spreken af een sms te sturen als we het zat zijn of willen gaan lunchen. Dit blijkt later niet nodig te zijn. We komen elkaar rond 13.00u weer spontaan tegen op dezelfde plek! Knappe prestatie in dit enorme winkelcentrum. We lunchen bij een Italiaans restaurant/grand café op het Nelson Mandela Square en rijden daarna naar huis. Jan & Driky pakken de laatste dingen in terwijl ik wat telefoontjes pleeg en administratie en email wegwerk. Als Aldwin rond 18.00u thuiskomt, is de auto gepakt en zitten we al enige tijd van een drankje te genieten op de patio. We rijden naar het Nelson Mandela Square om daar te gaan eten bij The Butcher & Grill. Hoe kan een bezoek aan Afrika waardiger worden afgesloten dan het nuttigen van vlees van een van de lekkerste antilopensoorten die in Afrika voorkomen, kudu! Zonder problemen arriveren we op het vliegveld en checken Jan & Driky in. Al eerder hadden we via internet mooie plaatsen bij de nooduitgang gereserveerd, maar de boardingpassen moesten nog worden geprint. We nemen afscheid bij de bagagecheck en douanecontrole. Het was een mooie maand. We hebben genoten!

Een dag aan het zwembad

Vandaag is het wederom een rustig dagje. We slapen lekker uit (m.u.v. Aldwin die alweer vroeg naar de zaak vertrekt) en ontbijten uitgebreid op de patio. Het is fantastisch weer. We gaan even snel naar de winkel om dvd's op te halen voor de enorme hoeveelheid foto's en video's die in de afgelopen maand geschoten zijn. Terwijl Jan & Driky zich aan het zwembad installeren voor een middagje zonnebaden en relaxen, laat ik mezelf verwennen bij Skin Sense. 's Avonds maak ik struisvogelbiefstuk met butternut en pasta klaar, inmiddels een lievelingsrecht van ons allevier.

Verwendag

Na al het vroege opstaan, de actieve dagen en het reizen zijn de "oudjes" er wel aan toe: een verwendag bij Skin Sense Day Spa! Ik had van te voren al een heel programma voor ze gereserveerd. Nadat ik ze heb weggebracht, bel ik op de parkeerplaats het schadeherstelbedrijf om de afspraak te verplaatsen. Het is te onhandig om de auto nu kwijt te zijn terwijl we nog gasten hebben. Vervolgens bel ik de Jeep dealer om de spiegels te laten maken. De vestiging waar we de auto hebben gekocht, heeft pas 15 november plaats. Ze geven me echter het telefoonnummer van een andere vestiging (in Randburg) en na een telefoontje met Peter kan ik er gelukkig direct terecht om te kijken of het een groot probleem is of dat het zo op te lossen is. Als ik aankom, is het eerste waar hij naar kijkt de zekeringen. Hij geeft aan dat het raar is dat de spiegels zowel niet meer verstelbaar zijn als niet meer inklappen. Hij neemt de auto mee de werkplaats in om er goed naar te kunnen kijken. En passant vraag ik hem om ook het bandendruksysteem te resetten, aangezien we door de lekke band en de vervanging van het reservewiel continue de melding krijgen dat er iets mis is met de bandendruk. Ik hoef niet lang te wachten. Binnen no time staat de auto alweer voor de receptie. Vraag: doet u veel aan offroad rijden...? Antwoord: Euhhh, ja redelijk....Blijkt dat de plug van de hele unit losgetrild is. Normaliter wordt deze op zijn plaats gehouden door een clip, maar die heeft er waarschijnlijk niet goed op gezeten. Het TPM system (Tire Pressure Management systeem) is ook gereset. Opgelucht en positief verrast door de snelle service rijd ik vervolgens naar Broadacres om de auto vol te gooien en van binnen en van buiten te laten schoonmaken, wat wel nodig is... Naar de winkel, boodschappen doen. Daarna even langs de postbus en vervolgens naar huis om de boodschappen uit te laden. Dan is het alweer tijd om Jan & Driky op te halen. Rozig en ontspannen laten ze zich naar huis brengen. Ze hebben genoten! Als we thuiskomen, maak ik snel even wat eten warm en rijd vervolgens naar Zulu les.

Big Five!

Na een heuse 'ferrarisafari' door het prachtige reservaat, die beide heren extra op prijs konden stellen, zijn de Big Five compleet. Joseph, onze ranger, heeft een tip gehad over een luipaard. En wat een prachtexemplaar! Als toetje stuiten we later ook nog eens op een troep leeuwen. Wat hadden we nog graag willen blijven voor nog een game drive en een tongstrelend diner bij het kampvuur. Na het ontbijt pakken we de auto in en rijden de Panoramaroute door een imponerend landschap naar de Pinnacle en God's Window om vervolgens in Pilgrim's Rest te lunchen. De R534 slingert zich over een afstand van 18km door een formidabel berglandschap. Het uitzicht is hier overweldigend. De Pinnacle is een hoge kwartsiet-'naald' die spectaculair oprijst (30m) uit een met varens begroeid ravijn. Het gelaagde zandsteen verraadt de geschiedenis van de pilaar. Ooit lag de top van dit eigenaardige natuurlijke bouwwerk onder zeeniveau. Van hier kun je de toppen van de acht watervallen zien die de Blyde River 450m omlaag voeren naar de bodem van de kloof. God's Window is het beroemdste uitkijkpunt. Het ligt meteen aan de rand van de steilte, dat uitkijkt over een afgrond van 300m met onderaan een en al bos. Je kunt helemaal tot aan het Kruger Park kijken! Ook nu hebben we helaas geen tijd voor Blyde River Canyon, een spectaculaire kloof van 26km lang die zo'n 60 miljoen jaar geleden werd gevormd door het geweld van de kronkelende Blyde Rivier. Zijn beboste hellingen vormen op sommige plaatsen een steile afdaling van 750m. In 1844 noemde een groep Voortrekkers de rivier Blyde ('blij'). Nu stroomt de Blyde de steile helling van de Drakensbergen af via een reeks watervallen die uitkomen in de Blydepoort Dam onder aan de rivier. De kloof is een van de grootste ter wereld. Het Blyde River Canyon Nature Reserve strekt zich 27.000 ha uit van God's Window tot aan de andere kant van het Blyde River-stuwmeer. In 1884 vonden goudzoekers wat zij zochten in een schilderachtig dal. Zij stichtten hier een plaatsje dat nu in de oude staat is teruggebracht. Men vestigde zich in tijdelijke woningen omdat men dacht dat de goudvoorraad snel uitgeput zou raken, maar dat duurde nog 100 jaar. Sinds de laatste goudmijnen in 1972 zijn gesloten, is de plaats omgebouwd tot levend museum tot behoud van een boeiend deel van het culturele erfgoed van Zuid-Afrika. De gerestaureerde mijnwerkershuisjes, met hun golfplaten daken en houten muren, doen denken aan de tijd van de goudkoorts. Overigens levert Zuid-Afrika tegenwoordig een kwart van al het goud ter wereld!


Wat later dan we gepland hadden, stappen we weer in de auto voor de rit van zo'n 400km naar huis. Onderweg komen we een game reserve tegen en net als we elkaar daarop attent hebben gemaakt, komen we een bocht door en zien ineens iets de weg opschieten. We proberen het nog te ontwijken, maar er is geen houden meer aan. We rijden op een openbare weg waar 100km/u wordt gereden. We draaien de auto en rijden terug om te kijken wat het was en of het nog te redden is. Het zag eruit als een luipaard. Als we bij de onheilsplek aankomen, zien we de poten van het arme beest nog bewegen, maar dit zouden goed stuiptrekkingen kunnen zijn geweest. Het blijkt een 'serval' te zijn, een wild dier, waarschijnlijk ontsnapt uit het ernaast gelegen reservaat...


Het is een langbenige, 60cm grote, gevlekte kat met een korte staart met zwarte ringen eromheen en een zwart tipje. Ze hebben grote, ronde oren die ook een zwart tipje hebben en een witte vlek op de achterkant. Over het algemeen komen ze voor in hoog grasland, rietbeddingen en bossen met ranke vegetatie, vaak in de buurt van water. Het kan actief zijn zowel gedurende de nacht als de dag. Normaliter is het een solitair dier maar paren en families zijn niet ongewoon. Ze eten overwegend kleinere zoogdieren zoals knaagdieren. Ze krijgen meestal zo'n 1 tot 5 jonkies in de zomer. We rijden naar de poort om de beheerders van het reservaat te waarschuwen. Dit levert echter niets op, aangezien we alleen een medewerker aantreffen buiten de poort die niet bepaald assertief reageert. Gefrustreerd rijden we terug naar het beestje en zien dat het inmiddels dood is. Aangeslagen vervolgen we onze reis. De rest van de reis verloopt gelukkig zonder incidenten. Uiteindelijk zijn we zo rond 21.00u thuis waar we bij een glaasje wijn napraten over het fantastische weekend en de aanrijding met de serval.

Big Four!

Ongelooflijk maar waar... in het Kruger Nationaal Park hebben we geen enkele neushoorn gezien. Tijdens de game drive in het Sabi Sand Game Reserve verandert dit echter al snel. Rond 13.45u komen we aan bij Notten's Bush Camp. We worden verwelkomd door Teniko (Shangaan voor cadeau) en een grote olifant die op zijn gemak een rondje om het (onafgeschermde) kamp aan het maken is. We laden snel de auto uit. Onze koelkast komt in de keuken van het bush camp te staan, aangezien men ervoor heeft gekozen om geen stroomvoorzieningen in de kamers aan te brengen. Erg romantisch met de petroleumlampen in de kamer! We drinken even snel een drankje en frissen ons wat op. Om 15.30u wordt een uitgebreide high tea geserveerd waarna we op onze eerste game drive gaan in het Sabi Sand Game Reserve. We hadden een soort 'weddenschap' lopen met Jan & Driky. Ze gaven aan dat ze genoten hadden van de 'game drive' met de bus in Addo Elephant Park (nb: de bus kon meer dan 50 personen vervoeren...). En na het 'leeuw eet band' incident in het Rhino & Lion Park vond Driky het glas en staal van een auto erg geruststellend. Toen we meldden dat we game drives in een volledig open Landrover zouden gaan maken, werd het Driky toch wat wit om de neus. We bezwoeren hen dat het veilig was zolang je maar niet ging staan. En dat een game drive in een open voertuig oneindig veel mooier is dan in een gesloten auto (laat staan een touring car...). Al na een paar minuten gaven ze zich gewonnen! Nu zagen we gelijk al veel wild, o.a. diverse antilopen, zebra's, neushoorns en giraffes. Zoals in alle private game reserves wordt ook tijdens deze drive gestopt voor een drankje. Nog 1 te gaan van de Big Five: het luipaard!

Paul Kruger Gate

Van Tamboti bushcamp naar het Paul Kruger Gate is het 152 km oftewel ruim 6 uur rijden. We staan daarom nog eerder op (04.00u), aangezien we vandaag ook het Kruger Park verruilen voor het Sabi Sand Game reserve. Dit is inmiddels een private game reserve maar het was een van de twee reservaten die ten grondslag hebben gelegen aan het Kruger National Park. Tegen het einde van de 19e eeuw was veel van het wild uitgeroeid door ongecontroleerd jagen. Om de slacht te stoppen, werden Sabi Sand Game Reserve (1898) en Singwitsi Game Reserve (1903) opgericht. Het Kruger Nationaal Park werd formeel opgericht in 1926 door de samenvoeging van deze twee reservaten. Hoewel het geheel bedoeld was om het wild te beschermen, resulteerde het ook in gedwongen verhuizing van mensen. Tegenwoordig, naast dat het een belangrijke behoud ('conservation') rol speelt, wordt het Kruger gezien als een belangrijke economische invloed in de regio. Het park omvat enorme instandhoudingsgebieden in Zuid-Afrika, Mozambique en Zimbabwe. Het vormt een van de grootste beschermde gebieden in Afrika. Men is bovendien bezig om zoveel mogelijk hekken weg te halen zodat het wild vrij kan bewegen en toeristen toegang hebben tot een enorm gebied van afgelegen wildernis.

Op naar Orpen!

Om 04.30 gaat de wekker. Om 05.30 staat het ontbijt klaar. Jan & Driky komen aangelopen uit de bungalow naast ons. Jan voelt zich veel beter dan de ochtend ervoor. We hebben een aardig ritje voor de boeg. Het boek van het Kruger Park vermeldt dat de afstand tussen het Mopani restcamp en Orpen gate (waar het Tamboti bushcamp ligt) 164 km is, af te leggen in 6 uur en 35 minuten. Je vergist je makkelijk in de afstanden en reistijden in wildparken. Reken op gemiddeld zo'n 20 km per uur. En zelfs dat kan nog te optimistisch zijn als je veel dieren tegenkomt. Zo sta je al snel een half uur stil bij nijlpaarden of olifanten. Bij leeuwen kun je op nog meer tijd rekenen. Er loopt een hoofdroute door het Kruger Park die geasfalteerd is. Dit klinkt minder aantrekkelijk dan de zandwegen, en is het in zekere opzichten ook. Zo rijdt hier het meeste verkeer (tot campers, touring cars en overland trucks aan toe) en is zand natuurlijk avontuurlijker, maar hier zie je ondanks het drukke verkeer toch erg veel dieren. Je hoeft dus zeker niet de hoofdweg af om wild te zien.



Toch besluiten we vandaag zoveel mogelijk zandwegen te pakken. Daar zijn we uiteindelijk blij mee, aangezien we o.a. buffels van ontzettend dichtbij kunnen observeren en fotograferen. Een beetje eng is het wel. Buffels geven namelijk geen waarschuwing voordat ze aanvallen. Ook zien we impala, olifant, tsessebe, nijlpaard, bushbok ("Bambi" zeg maar), giraf en bavianen. Wederom is echter de hyena de hoofdrolspeler! We zien een moederhyena met twee jonkies. Ze zijn nog erg jong en het is vertederend om ze te zien zogen.



Op weg naar de picknickplaats loopt er nog even snel een dwerg mongoose voorbij. De lunch bestaat uit ' bacon & eggs' van de braai. Tijdens de laatste kilometers naar Orpen Gate wordt onze wens toch nog verhoord (we wilden graag katten zien). Op grote afstand weliswaar, maar heel duidelijk zien we een groep leeuwen wakker worden uit hun middagdutje. Tevreden komen we aan bij de receptie van Orpen Gate en krijgen de nummers van onze (onafgesloten) tenten mee. De tenten zijn keurig ingericht met twee bedden, een ladenkast en zowaar een koelkast. De handdoeken liggen al klaar. Ik besluit een douche te nemen. Na enig wachten in het centrale toiletgebouw komt een douche vrij en worden de meisjes in de kamer met het ligbad nadrukkelijk door hun ouders gewaarschuwd dat ze nu verder van het warm water af moeten blijven omdat andere mensen willen douchen. Gelukkig luisteren ze gehoorzaam, want tijdens het vullen van hun bad, kwam er geen druppel water uit mijn douchekop... Ook vanavond is het een ' braaidiner'. Kip met maiskolven en 'jacket potatoe'. Wederom kruipen we vroeg onder de wol. 't Wekkertje gaat immers weer vroeg.

Eerste stop: Emergency Room

Om 04.00u gaat de wekker en om 05.00u zijn we beneden om even snel wat te eten en daarna te vertrekken richting Pilgrim's Rest, een gerestaureerd mijnwerkersstadje op de route naar het Kruger National Park. Helaas loopt het anders... Jan is niet in orde. We maken ons dermate zorgen dat we eerst naar Morningside Mediclinic rijden om te laten controleren wat er aan de hand is. Een echte diagnose kan niet worden gesteld, maar het zou aan de malariatabletten kunnen liggen. Na telefonische ruggespraak met Rob en onderling overleg besluiten we toch op weg te gaan. Dit blijkt een wijze beslissing. Niet alleen knapt Jan gaandeweg op, maar we hebben ook dermate vertraging opgelopen dat we ook geen minuut later hadden moeten vertrekken om de gate en het kamp nog te halen. Onderweg komen we erachter dat de electrische spiegels niet meer werken. We rijden zo lang mogelijk door om tijd te winnen. Op een gegeven moment wordt de hoeveelheid benzine wel redelijk kritiek. Gelukkig komen we vlak voor de gate een benzinestation tegen. We laten de tank tot de nok toe vullen en tanken zelf ook even bij door een 'homemade pie' naar binnen te werken.





We gaan het Kruger Park binnen via Phalaborwa gate. Onderweg naar het kamp zien we al diverse dieren: impala, steenbok, common reedbuck, olifant, zebra en krokodil. Maar een absoluut hoogtepunt zijn de 5 hyena's. Eerst zien we 2 volwassen hyena's de weg oversteken. Daarna worden we door een andere auto attent gemaakt op een moederhyena met twee kleintjes. We zijn eigenlijk al laat, maar besluiten toch even te genieten van dit prachtige tafereeltje. We halen de gate nog net (nadat wij naar binnen zijn gereden rond 18.00u wordt het gesloten). We krijgen de sleutels van de twee bungalows die we hebben gehuurd en installeren ons op het terras om onze eerste ' bushbraai' te bereiden.



De oogjes worden al snel zwaar (geholpen door wat glaasjes rode wijn). We duiken vroeg het bedje in, ook omdat we de volgende ochtend weer vroeg opstaan. 's Nachts om 01.30u zitten Aldwin en ik echter rechtop in bed. SMS van het beveiligingsbedrijf: power failure! Ik neem snel contact op met de meldkamer. Zij vertellen dat ze alleen kunnen nagaan of er een stroomstoring is, niet of het alarmsysteem nog operationeel is. Ik vraag of iemand in ieder geval een kijkje kan nemen en of we de feedback ervan kunnen krijgen. Men zegt ja, maar we hebben niets meer gehoord. Inmiddels had ik ook al even met de bewakers bij de poort van ons complex gebeld, en die gaven aan dat de hele omgeving zonder stroom zat. Dat stelde ons in ieder geval wat gerust, aangezien dit betekent dat niemand bewust de draden heeft doorgeknipt. We besluiten maar gewoon verder te slapen, aangezien er op dit moment toch niets aan te doen valt. 's Ochtends zou door navraag bij Elsie blijken dat het alarm prima heeft gefunctioneerd op de nieuwe accu.

Dag voor vertrek

Zoals altijd als je op vakantie gaat (of een lang weekend weg zoals in ons geval), is de dag voor vertrek altijd druk. Het kwam daarom niet slecht uit dat ik vroeg wakker was en om 07.00u al achter de computer zat. Wasje gedaan en de tas ingepakt. Jan & Driky zijn dan inmiddels ook op en na het ontbijt rijden we samen naar het Outdoor Warehouse in Fourways om wat kampeerspullen te kopen (wijnglazen, borden en kommen van roestvrijstaal, gasbussen voor de braai etc.). Daarna rijden we naar Broadacres om boodschappen te doen. Zelfs diep in de enorme winkel zijn de donderslagen van het onweer te horen. Als we met een volgeladen kar naar buiten komen, lijkt de hel wel te zijn losgebarsten. Bliksem, donder en een enorme wolkbreuk. Ons hart slaat over van een vermoedelijke blikseminslag ergens vlakbij. We besluiten maar even een rondje langs de winkels te doen in de hoop dat het wat afneemt zodat we veilig naar de auto kunnen lopen met nog wat droge kleren aan ons lichaam. Helaas is het ijdele hoop. Ik zet het op een rennen terwijl Jan & Driky onder de afkapping bij een soort laad- en losplaats op me wachten. Enigszins druipend, maar verder ongedeerd rijden we naar de postbus en vervolgens door naar huis. Niet al te lang na ons komt Aldwin ook thuis en pakken we de boodschappen in de eerder al aangeschafte mobiele koelkast in, die vervolgens met de andere tassen de auto ingaat. Klaar voor vertrek!

Goede tijden slechte tijden (deel 2)

Er komt een vervolg op de zeer interessante politieke soap in Zuid Afrika. In de tweede episode hebben de hoofdrolspelers de rollen gewisseld: niet gezondheidsminister Manto Tshabalala-Msimangop zit in het gedaagdenbankje, maar de editor en journalist van de Sunday Times die eerder de minister ervan beschuldigd hadden een alcoholiste en een dief te zijn. Om mee te genieten van de big cover up, klik je hier!

Kruger National Park

Vandaag kopen we nog wat kampeerspullen en slaan we etenswaren in voor het lange weekend dat we gaan doorbrengen in het Kruger National Park. Morgenochtend vroeg vertrekken we. Onze eerste stop is Mopani. We verblijven daar een nacht in een bungalow waarbij ons diner zal bestaan uit een zelfbereide bush braai! De volgende dag zakken we af naar het Tamboti Rest Camp waar we overnachten in safaritenten en wederom zelf ons eten zullen klaarmaken. Uiteindelijk eindigen we in een luxe lodge, Notten's Bush Camp, in het zuiden van het Kruger Park, namelijk het schijnbaar schitterende Sabi Sand Game Reserve.

38 jaar getrouwd!

Jan & Driky vieren vandaag de 38e verjaardag van hun huwelijk! Om 16.00u arriveren ze vol verhalen over het game reserve en het hotel. Vanavond gaan we het vieren met een diner bij Mama Tembo.

Spitsstrook

Vandaag staat alweer het beveiligingsbedrijf voor de deur. Dit keer om een aantal uitbreidingen te doen op het bestaande systeem. Maar na enig overleg durf ik het toch niet aan om een bedraad systeem te laten implementeren en vraag om een offerte voor een draadloze uitbreiding. Verder is het een huishoudelijk dagje, de Pool & Garden Service komt, en ik speel voor taxichauffeur voor Aldwin. Doordat zijn ouders met de Jeep weg zijn, zijn we nu aangewezen op de VW polo. Heerlijk dat Jo'burgse verkeer...doet ons altijd weer aan NL denken! Het is ontzettend druk op de weg en met alle kamikaze (over het algemeen witte) busjes is het zaak ontzettend op je quivive te zijn. Ze hebben recent bovendien een spitsstrook principe ingevoerd zoals ook in NL. Tijdens de ochtendspits (van 6 uur - 9 uur) mag je (alleen als je met 3 personen of meer in de auto zit) over de vluchtstrook rijden. Hier werd door de busjes sowieso al gebruik van gemaakt. Sterker nog, het komt geregeld voor dat een busje een ander busje op de vluchtstrook inhaalt via de berm! Hilarisch maar wel ontzettend gevaarlijk. Nu zie je te pas en te onpas busjes over de vluchtstrook rijden. Bij op- en afritten is het uitkijken geblazen dat je niet wordt geramd door auto's/busjes die op de vluchtstrook rijden (ze kennen hier het electronische informatiesysteem boven de weg niet, dus men blijft gewoon doorrijden op de vluchtstrook ook bij op- en afritten). Nu heeft men bedacht dat men iets moet doen aan het rijgedrag van de gemiddelde Zuid-Afrikaan (wat op zich een nobel streven is): "Laten we een puntensysteem invoeren!". Fantastisch plan, maar dan zal tevens wat moeten worden gedaan aan de corruptie bij de politie...

Pilanesberg

Drukke maandag

Vanochtend wordt vroeg opgestaan om twee redenen. Jan & Driky vertrekken naar Pilanesberg Game Reserve voor een verblijf van twee nachten in de Bakubung Lodge. En om 08.30u zou de technician van het beveiligingsbedrijf voor de deur staan om naar het alarmsysteem te kijken. Jan & Driky zijn al klaar voor vertrek. We ontbijten en krijgen dan een telefoontje van het beveiligingsbedrijf dat de technician voor de deur staat. Maar wat schetst mijn verbazing...als ik ga kijken, is de oprit leeg. Ik vermoedde al dat iets niet klopte, omdat we normaal altijd gebeld worden door de gate of we iemand of een bedrijf verwachten. Dit was nu niet gebeurd. Navraag bij het beveiligingsbedrijf leert dat hij een verkeerd adres heeft doorgegeven gekregen. Even later staat Vonani voor de deur, samen met twee stagiaires. Er ontstaat grote hilariteit als de ouders van Aldwin ineens met de (zwart-)Afrikaanse handdruk worden geconfronteerd. In eerste instantie denkt Vonani dat het een kwestie van tijdsinstelling is, maar als ik hem het exacte verhaal vertel, verandert hij al snel van gedachten. De accu blijkt volledig gecorrodeerd te zijn, evenals een aantal andere elementen. Ze worden keurig vervangen. Bij het afscheid ontstaat opnieuw hilariteit door het feit dat ik Zulu tegen ze begin te praten. Jan & Driky vertrekken al snel daarna. Ik ga aan de slag met het gebruikelijke huishoudelijke lijstje, wegwerken van de mail, schrijven van kaartjes en met het bijwerken van het weblog. Onze postbus moest worden vernieuwd en we hadden nog wat boodschappen nodig, dus stap ik later in de auto naar Sandton City. Ik eet even snel wat en dan is het alweer tijd voor mijn eerste les van Zulu Module 2. Dit keer op maandagavond i.p.v. dinsdagavond.

De Grote Trek

Op de terugweg naar Johannesburg stoppen we bij het Voortrekkermonument. In de eerste helft van de twintigste eeuw heerste in Zuid-Afrika een echte cultus van Afrikanernationalisme. Zo werd in 1931 het Sentrale Volksmonumente Comité gevormd om de oprichting van een aantal Afrikanermonumenten te coördineren. Dir comité organiseerde de bouw van het Bloedriviermonument (ingehuldigd in 1947) en van de Voortrekkermonumenten in Pretoria (1949), Pietermaritzburg (ingehuldigd 6 april 1962) en Winburg (1968). Het Voortrekkermonument bij Pretoria is het grootst en bekendst. De eerste steen van het monument werd gelegd op een symbolische datum, 16 december 1938, precies een eeuw na de veldslag bij Bloedrivier. Om de Grote Trek te herdenken, kwamen toen vanuit alle hoeken van het land delegaties met ossenwagens naar Pretoria. De bouw duurde elf jaar. Het gebouw werd officieel geopend op -alweer- 16 december 1949. Het monument staat bol van de symboliek. Zo stelt het een altaar voor. Op de hoeken staan beelden van Voortrekkerleiders. Centraal staat een bronzen Voortrekkervrouw met haar kinderen. Rondom het monument staat een cirkelvormige muur van 64 ossenwagens. Deze muur symboliseert de 'laager' waarbinnen de Voortrekkers zich beschermden tegen de Zulustrijders. Binnen vertellen marmeren friezen het verhaal van de Grote Trek en de slag van Bloedrivier. Ze werden ontworpen in Zuid-Afrika, maar gemaakt in Italië van Italiaans marmer. Een opening in het dak zorgt ervoor dat op 16 december rond het middaguur licht binnenvalt op de schrijn met de woorden: 'Ons vir jou, Suid-Afrika'. Het monument is opgebouwd uit granieten blokken. De toenmalige architect, Gerard Moerdijk, wilde dit monument een typisch Afrikaans tintje meegeven. Hij baseerde zich op de Zimbabweruïnes, spectaculaire ruïnes van een zwarte handelaarsdynastie die tussen de elfde en de zestiende eeuw in Zimbabwe woonde. Of Moerdijk zich ervan bewust was dat hij zich spiegelde aan een zwart-Afrikaanse beschaving is niet zeker. In de tijd dat het Voortrekkermonument werd gebouwd, geloofden sommige archeologen dat de Zimbabweruïnes waren gebouwd door leden van een verdwenen oudtestamentische beschaving. Het Voortrekkermonument ligt op een heuvel, Schanskop, die deel uitmaakt van de heuvelreeks ten zuiden van de stad. Op Schanskop ligt ook een fort uit 1897. Het werd gebouwd door de regering van Paul Kruger om de stad te beschermen tegen Engelse aanvallen. Eenmaal thuis wordt onze 'grote trek' gestild door een heerlijk diner, op de braai bereid door mijnheer Nijeboer senior!

Jacaranda's & Union Buildings

Na ons bezoek aan het Krugersdorp Game Reserve rijden we naar Pretoria om daar de Union Buildings te bezoeken, waar Nelson Mandela op 10 mei in 1994 is geïnaugureerd als eerste zwarte president van Zuid-Afrika. Pretoria werd gesticht in 1855, nadat het zich langzaam had ontwikkeld rond een boerennederzetting. In 1877 annexeerden de Britten Transvaal en vestigden een garnizoen in de stad. Dit trok weer een groot aantal immigranten, zij brachten geld met zich mee en er verrezen nieuwe gebouwen. De toekomst van de stad leek veelbelovend. Tijdens de Eerste Boerenboorlog trokken de Britten zich echter terug en de stad werd overgenomen door de leider van de boeren, Paul Kruger. Aan het einde van de Tweede Boerenoorlog (1902) werd Pretoria de hoofdstad van de Unie van Zuid-Afrika, een Britse kolonie. In 1910 werd Pretoria de bestuurlijke hoofdstad van de nieuwe staat. De groei van de stad hield vanaf toen gelijke tred met de uitbreiding van het ambtenarenapparaat. Pretoria is nog steeds het regeringscentrum en de meeste buitenlandse ambassades zijn hier gevestigd. De stad is ook het hoofdkwartier van de strijdkrachten en de basis van de University of South Africa (UNISA). Net als Johannesburg heeft Pretoria grote gebieden met townships. De metropool Pretoria, tegenwoordig Tshwane ('we zijn allemaal gelijk') genoemd, beslaat 1630km2 en de bevolking wordt geschat op 1,3 mln. De stad is tevens bekend om het grote aantal jacarandabomen dat uitbundig bloeit tijdens de lente...

Wit of zwart?

Is het nu een witte of een zwarte neushoorn. Uiteindelijk zijn we het erover eens. De eerste neushoorns die we in Krugersdorp Game Reserve tegenkomen, zijn zwarte neushoorns (of zijn het toch witte...?), nee het zijn echt zwarte. Voor de liefhebber hebben we hier wat verschillen tussen de zwarte en de witte neushoorn op een rijtje gezet:
- wit en zwart heeft niets met kleur te maken. White is een verbastering van "wide". De witte neushoorn heeft namelijk een wijde bek.
- de witte neushoorn eet gras vanaf de grond. Een zwarte eet van struiken.
- de tweede (achterste) hoorn van de witte neushoorn is veel kleiner, bijna maar een hobbeltje. Bij de zwarte zijn de hoorns bijna even lang.

Afdingen en een echte Afrikaanse lunch

Uiteraard moeten ook de nodige cadeautjes voor het thuisfront worden ingeslagen, dus vertrekken we na het ontbijt naar Rosebank. Daar bevindt zich de beroemde African Craft Market waar je echt álles kunt kopen, maar waar je wel moet afdingen! Na een aantal succesvolle aankopen en een wandeling door de "Rosebank Mall" vertrekken we voor de lunch naar Moyo at the Zoo, een Afrikaans restaurant vlakbij de dierentuin van Johannesburg, gelegen in een prachtig park. Driky en ik worden volgens traditie beschilderd en er wordt door drie prachtige Afrikaanse vrouwen opzwepend gezongen aan tafel. Op de achtergrond is het Zoo Lake te zien, het meer dat middenin het park ligt.