River Dance

We zijn nog niet thuis of we kunnen eigenlijk gelijk weer in de auto stappen naar Amsterdam. De Heineken Music Hall om precies te zijn. Samen met twee vrienden gaan we naar River Dance. Het is een drama om de parkeergarage in te komen en uiteindelijk belanden we dan ook op een kleine separate parkeerplaats. We hebben nog net even tijd voor een snelle kop koffie en dan begint het spektakel al. Het is een indrukwekkende show. Klassieke en moderne elementen zijn mooi verweven in het geheel. Toch kan de traditionele river dance ons het meest bekoren.

KL592 - Coming home for Christmas

Dikke truien, lange broeken, warme sokken, dichte schoenen... onze bagage bevat wel even wat andere kleding dan de zomerse topjes en poloshirts die we momenteel in Zuid-Afrika dragen. Hopelijk doorstaan we met dit materiaal de klimaat- en temperatuurwisseling deze keer wat beter (ik moest het de vorige keer een paar dagen bijna zonder stem doen en hoestte vervolgens mijn longen uit mijn lijf). Toch zien we ernaar uit om het echte kerstgevoel te krijgen, want als je meer dan 30 jaar lang gewend bent aan kou, regen, wind en - soms - sneeuw tijdens Kerst, dan is het best lastig om zomervakantie en 25 graden celsius te laten rijmen met Kerst. Mochten jullie ons willen bereiken, mail dan naar het bekende adres of bel naar het eerder via mail gecommuniceerde Nederlandse mobiele nummer. Vanaf volgende week hopen we ook de berichten te kunnen aanvullen met de foto's en video's zoals jullie van ons gewend zijn!

Spookstad

Johannesburg is uitgestorven. Files staan er nauwelijks en je bent overal bijna gelijk aan de beurt. Iedereen is op zomervakantie. Best raar om hier kerstbomen te zien staan bij 25 graden celsius! Wij verlaten niet alleen de stad, maar zelfs het land. Zaterdag zitten we weer in het vliegtuig naar Nederland ('t gaat lekker met de miles!). Woensdag en donderdag zijn voor mij extra drukke dagen doordat ik 6 uur Zulules heb en... door de bekeuring die we maandag hadden opgelopen. De politieagente had me uitgelegd dat we de bekeuring konden betalen door de bank om een bankcheque te vragen en die via aangetekende post te versturen. Dus begeef ik me vol goede moed weer eens richting bank. Daar raden ze me echter af om een cheque via de post te versturen. Zelf hadden wij er ook al niet zo'n goed gevoel bij, aangezien onze post ook voor meer dan 80% kwijt is. Op advies van de bank rijd ik dus maar even naar het politiebureau om te vragen hoe we de betaling het beste kunnen regelen. Het is er druk (tja, daar dan weer wel), dus het duurt even voordat ik aan de beurt ben. De politieagente vertelt me dat ik het beste via een "postal order" kan betalen. En passant meldt ze ook nog even dat we geluk hebben gehad. Het schijnt dat we hadden kunnen worden aangehouden voor deze overtreding! En gezien het vakantie is en iedereen van het hof afwezig is, was de kans groot geweest dat je een aardig tijdje in de cel had kunnen doorbrengen! En dan te bedenken dat iemand die meerdere bankovervallen en de moord op twee politiemannen op zijn geweten heeft, voor R 5000 (500 euro) borg op vrije voeten is gesteld. Eenmaal bij het postkantoor wordt mijn verzoek geroutineerd afgehandeld. Nu maar hopen dat de betaling goed doorkomt... en toch maar een beetje uitkijken voor doorgetrokken strepen.

Goede tijden slechte tijden (deel 4)

Jacob Zuma is gekozen tot de nieuwe leider van de Zuid-Afrikaanse regeringspartij ANC. Dat bleek gisteren na het tellen van de stemmen die zijn uitgebracht op een partijcongres van het Afrikaans Nationaal Congres in de noordoostelijke stad Polokwane. Met deze winst zou hij meteen de kansrijkste kandidaat voor het presidentschap van Zuid-Afrika vanaf 2009 kunnen zijn. In dat jaar loopt de tweede termijn van de huidige president van Zuid-Afrika, Thabo Mbeki, af.

Pikant detail is echter dat het Zuid-Afrikaanse Openbaar Ministerie genoeg belastend materiaal heeft om Jacob Zuma aan te klagen wegens corruptie. Zuma's financiële adviseur zit momenteel een 15-jarige gevangenisstraf uit, omdat hij steekpenningen heeft aangenomen voor de nieuwe ANC-leider...

Het lijkt er op dat onze politieke websoap volgend jaar een nieuwe hoofdrolspeler gaat krijgen.

Bekeuring

Na een warm afscheid van het vriendelijke personeel van de Phinda Vlei Lodge rijden we via de N2 terug naar Johannesburg. Op de kaart wordt het weergegeven als een snelweg en je mag er ook 120k/u maaaaar... het is tweerichtingsverkeer en alles rijdt er, van vrachtwagens tot traktoren en, zoals we vandaag aan den lijve zouden ondervinden, zelfs hooiwagens. Je bent dan ook continue aan het inhalen. Het is een bochtige weg in een heuvelachtig landschap waardoor dit vaker dan niet als kamikaze-actie aanvoelt (vooral voor de passagiers). We komen net een heuvel afrijden als in het dal een hooiwagen de weg oprijdt. Aangezien we de maximum snelheid rijden en de hooiwagen zo goed als stil staat, besluiten we hem in te halen (net als de auto voor ons trouwens). Die actie komt ons een halve kilometer later duur te staan. We worden aangehouden door de politie wegens inhalen over een doorgetrokken streep. Schade: R 1000 (zo'n 100 euro). De politieagente is erg vriendelijk, zo vriendelijk zelfs dat ze ons bij vertrek nog wel even waarschuwt voor twee snelheidscontroles bij Piet Retief en een leuke lunchroom aanbeveelt.

Gestrand!

Na een erg rustige avond game drive eten we snel wat en vertrekken we tegen 21.00u naar Sodwana Bay (Greater St. Lucia Wetland Park, Marine Reserve en Estuary). We hadden ons opgegeven voor de "Turtle-tour". Het zou een latertje worden, aangezien de vertrektijd van de tour afhankelijk is van de eb- en vloedstanden. De kustlijn van Cape Vidal tot Ponta Do Ouro is beschermd gebied. De zandstranden zijn belangrijke broedplaatsen voor de lederschildpad en de onechte karetschildpad. In Sodwana Bay stappen we over in een Landrover en rijden naar het strand waar de schildpadden hun eieren leggen. We volgen het strand over een afstand van zo'n 21 km. Helaas hebben we weinig geluk, want we zien alleen maar sporen van schildpadden die al weer weg zijn (2 sporen betekent in en weer uit, 1 spoor betekent dat de schildpad er nog is). Als onze gids de auto keert om terug te rijden naar Sodwana Bay, loopt een band van de velg. De gids probeert de auto nog wat het strand omhoog te sturen, maar moet het al snel opgeven, aangezien de auto zichzelf ingraaft. Er wordt naarstig gezocht naar een "high-lift jack" en zandplaten om de auto te kunnen opkrikken en de band te kunnen verwisselen. Deze blijken te ontbreken. Geen probleem, dan gebruiken we toch even de radio om hulp in te roepen? Ook deze blijkt te ontbreken. Tja, mobiele telefoon dan maar? We beginnen 'm toch enigszins te knijpen als blijkt dat er geen signaal is. De gids beklimt de duinen en dit levert gelukkig het gewenste signaal op. Aangezien de hulptroepen eveneens de 21km over het strand moeten afleggen, kan het nog wel even duren voordat ze er zijn (en het was inmiddels al 01.00u). Ranger Philip is niet voor 1 gat te vangen en spreidt wat dekens uit op het zand, zet wat biltong en andere lekkernijen neer en vraagt wat iedereen wil drinken. Iedereen blijft gelukkig rustig en sneller dan verwacht, arriveren de hulptroepen met de krik en de zandplaten. Even lijkt het erop dat we ook daarmee niet uit de problemen zijn, als de high-lift jack niet blijkt te werken. Gelukkig slaagt men erin de krik te repareren en dan is de band snel verwisseld. De reserveband blijkt echter een maatje kleiner te zijn dan de andere drie banden, wat de rijkwaliteiten van de wagen in het mulle zand niet ten goede komt. Als geluk bij een ongeluk (of misschien wel dankzij dit akkefietje) zien we 1 spoor van een onechte karetschildpad. Onze gids gaat op onderzoek uit en we blijken precies op tijd te zijn voor het eieren leggen! Rond 04.00u komen we weer aan in de lodge. Even overwegen we nog de optie om maar gewoon wakker te blijven en om 05.00u op de ochtend game drive te gaan, maar zien daar toch vanaf omdat we die dag ook naar huis moeten rijden.

Op de koffie bij familie Cheetah

Een populair gezegde onder de rangers in Afrika is: "you never know what the bush will give you" (vrij vertaald: je weet nooit wat de bush voor je in petto heeft). Hoe waar dit is, blijkt wel als de koffietafel weer is ingepakt na de gebruikelijke koffiestop in de bush. We hebben nog geen 10m afgelegd of onze tracker spot een moedercheetah met vier welpjes!!

Een ranger, een tracker, een landrover en een panga

Meer heb je niet nodig als je een groep leeuwen die verscholen ligt in het dichte struikgewas, wilt kunnen bekijken.

Het regent, het regent, ...

Voor het eerst maken we regen mee tijdens een game drive. Na wat uurtjes ' chillen' en een heerlijke lunch, gaat de middag game drive van start, en wij hadden 'm bijna gemist! Rozig als we waren (het was erg heet en we hadden natuurlijk volle buikjes), zijn we even op bed gaan liggen zonder een wekker te zetten... met als gevolg dat we om 16.00u wakker schrikken en snel onze spullen bij elkaar moeten graaien om nog op tijd te zijn. Gelukkig waren ze ook zo attent ons even te bellen om na te gaan of we nog mee wilden of niet. Na ongeveer 1,5 uur begint het te regenen. Het landschap verandert in een soort Schotse highlands. In de mist komen we onze eerste olifant tegen, die vervolgens een cheetah van de weg jaagt (in de eerste foto zie je de cheetah nog net weg sprinten). We volgen de cheetah en genieten even van dit gracieuze dier. Ondanks de regen is het niet koud en de poncho's die Thoks heeft uitgedeeld, houden ons goed droog. Vanwege de regen kan helaas het diner niet in de boma plaatsvinden, dus eten we met zijn allen aan een enorme tafel in de hoofdlodge. Het klikt gelukkig goed tussen de gasten onderling en voordat we het weten, is het alweer bedtijd.

Kijk! Een neushoorn, en nog een, en nog een...!

De ochtend game drive vestigt het recordaantal (witte) neushoorns dat wij ooit tijdens een game drive hebben gezien... Een mooie toegift is de zwarte neushoorn die we geruime tijd van heel dichtbij kunnen bekijken.

Junglebook in Kwazulu Natal

Op het laatste moment besloten we toch nog weg te gaan tijdens dit lange weekend (i.v.m. 16 december, de dag van de verzoening, n.a.v. de slag bij Bloedrivier). Eigenlijk wilden we de Tuinroute gaan rijden in de Westkaap, maar er waren geen vluchten meer. In plaats daarvan konden we gelukkig nog een chalet krijgen in het Phinda Private Game Reserve in Kwazulu Natal, waar we al een hele tijd naar toe wilden. Om 05.30u vertrekken we en na een voorspoedige reis komen we rond 12.30u aan bij de Phinda Vlei Lodge. Daar staat de vriendelijke manager al klaar met verkoelende drankjes. Als we naar ons chalet lopen om ons wat op te frissen, lijken we wel verdwaald te zijn in ons eigen Junglebook. Overal om ons heen lopen impala, nyala en gnoes rond. Er zijn ook veel jonge beesten bij en sommigen zijn zo dichtbij dat je ze bijna kunt aanraken. Een heel speciale belevenis! We kunnen eigenlijk gelijk aanschuiven voor de zeer smakelijke lunch met uitzicht op de ' vlei'. Het personeel van de lodge is uitermate voorkomend en warm. Uiteraard kan ik het niet laten om mijn Zulu te oefenen, wat me gelijk een reputatie oplevert bij het personeel en ervoor zorgt dat ze bijna alleen nog maar in het Zulu communiceren. Als Aldwin aangeeft dat hij geen Zulu spreekt, is het antwoord: 'dan moet zij je dat maar eens leren!'. Al snel is het tijd voor onze eerste game drive door het reservaat. Onze ranger, Walter, werkt er al 15 jaar en is nog steeds dolenthousiast. Het reservaat beschikt over 7 verschillende habitats (2 meer dan in het Kruger Park) en als we een berg afrijden, is het uitzicht dan ook adembenemend. Het is een succesvolle game drive met o.a. leeuw, buffel, cheetah en nijlpaard.



Helaas lopen we het luipaard mis dat was gespot door een andere ranger en tracker, doordat we voor het eerst tijdens een game drive een lekke band hebben, al hebben Walter en Thoks (afkorting van Thokozane) wel de band in recordtijd verwisseld, en vervolgens wat te lang bij de nijlpaarden blijven hangen. Het diner wordt onder de sterren op de ' vlei' geserveerd, wat extra bijzonder aanvoelt, aangezien er geen hekken staan en het vanaf een meter van onze tafel pikdonker is...

Umoja - the spirit of togetherness

Een opzwepend muziek- en dansspektakel ontstaan uit de wens van de twee bedenkers om de Zuid-Afrikaanse jeugd te helpen hun afkomst, geschiedenis en cultuur te blijven herinneren. Umoja is een concept dat bedoeld was om minderbedeelde jeugd van de straat te houden en ze de kans te geven om hun droom waar te maken. Africa Umoja (Umoja is Swahili voor " Spirit of Togetherness" oftewel " Geest van verbondenheid") geeft een fascinerend beeld van de ontwikkeling van de Afrikaanse muziek, van de eeuwenoude, traditionele drums en acapellazang begeleid door heftige dansen, via de energieke jazzmuziek van Sophiatown, bezielende gospelzang, en de 'gumboot' dansen van de mijnwerkers, tot hip hop en rap. Het is een ware muziek- en dansexplosie, en de adrenaline stroomt nog rijkelijk door ons lijf als we in de auto stappen naar huis!

Rapportcijfers (deel 2)

152.208 stemmers beoordeelden dit jaar de prestaties van de zuidafrikaanse overheid en de 30 leden van het kabinet in de vierde editie van de "Cabinet Report Card". De 14 kabinetsleden die hun individuele rapportcijfer wisten te verbeteren, konden uiteindelijk niet voorkomen dat de overheid met een "4,1" een dikke onvoldoende scoorde! Belangrijkste oorzaak is vermoedelijk de interne verkiezingsstrijd binnen het ANC.

Hekkensluiter met rapportcijfer "0" was natuurlijk ook dit jaar de gezondheidsminister en onze weblog soapster, Manto Tshabalala-Msimang. Ondanks dat zij door een levertransplantatie geruime tijd niet politiek actief kon zijn, wist zij toch nog diverse politieke blunders te begaan. Naast het feit dat zij door overvloedig alcoholgebruik eigenlijk onrechtmatig in aanmerking kwam voor een levertransplantatie en direct na haar operatie de verpleegsters drank liet halen, baarde het ontslag van haar vice gezondheidsminister Noziziwe Madlala-Routledge opzien. Zij moest in augustus het veld ruimen na openlijk kritiek te hebben geuit op het beleid van het gezondheidsministerie...

Een samenvatting van de onderzoeksresultaten vind je hier.

Foto's en video's

Wellicht hebben jullie al gemerkt dat iets ontbreekt aan het weblog... inderdaad, de gebruikelijke foto's en video's. De laptop is onderweg naar Noord-Frankrijk voor reparatie. Hij vertoont namelijk nogal kuren. Dit betekent alleen wel dat we de komende tijd geen video's en foto's op het weblog kunnen publiceren. Even geduld dus!

KL591 naar Johannesburg

En alweer zitten we in het vliegtuig. De week is omgevlogen. We zijn lang niet aan alles toegekomen wat we wilden, maar gelukkig zijn we eind deze maand (vanaf zondag 23 december tot en met maandag 7 januari) weer in Nederland. In de wachtruimte voordat we boarden, komen we een Zuidafrikaanse dame tegen die al 7 jaar in Nederland woont. Eenmaal aan boord komen we elkaar weer tegen en dan blijkt dat ze bevriend is met het Zuidafrikaanse stel dat sinds mei in Nederland woont, met wie wij bevriend zijn geraakt tijdens onze kennismakingsweek in Zuid-Afrika in april dit jaar! De vlucht verloopt zonder problemen en rond kwart voor tien 's avonds (Afrikaanse tijd) landen we keurig op tijd op O.R. Tambo Airport.

Koukleumen versus bijkletsen

Aldwin staat vandaag vrijwillig vroeg op (04.00u). Hij gaat naar Valkenswaard met zijn vader en de vader van ons petekind Thijs, Marc, om de pre-proloog van de Dakar Rally 2008 mee te maken. Tja, daar moet je wat voor over hebben. Ik blijf lekker nog even in het warme bedje liggen. Vandaag staat er voor mij wat inkopen doen op het programma en een late lunch met Cindy. Aan het einde van de middag, net als Cindy na heel veel bijkletsen weer vertrokken is, belt Aldwin dat ze over een uurtje weer thuis zijn. De mannen zijn compleet verkleumd, maar hebben wel heel wat mooie plaatjes en video's geschoten. We drinken samen even wat en dan gaat Jan op weg naar huis. Tijd om alle spullen weer bij elkaar te rapen en de koffers weer te pakken. Dan belt mijn moeder dat ze nog even afscheid willen komen nemen. Het is al laat als eindelijk het licht uitgaat.

Het Hoge Noorden en de Oosterburen

Aldwin vertrekt vandaag naar Duitsland voor zijn werk en ik heb met mijn moeder afgesproken om naar Friesland te gaan om mijn oma te bezoeken. Een tijdje geleden ging het heel slecht met haar, maar gelukkig is ze weer wat opgeknapt. Maar voordat we naar haar toe gaan, bezoeken we eerst de kleine dorpsbasisschool waar mijn moeder's jongste zus, Marjan, les geeft aan kleuters van zo'n 3 tot 6 jaar oud. We hadden elkaar al jaren niet meer gezien en het is dan ook een warm weerzien. Marjan leek het leuk om de kinderen het een en ander over Afrika te vertellen, dus kruip ik bij ze op de bankjes en begin met de vraag of ze al eens gevlogen hebben en of ze weten wat de evenaar is. Marjan brengt een wereldbol zodat ik kan laten zien waar Nederland en Zuid-Afrika liggen. Al snel willen ze van alles weten. De meeste vragen zijn wel te beantwoorden, maar de vraag hoeveel dieren er in totaal in Zuid-Afrika leven... tja, die kan denk ik niemand beantwoorden. Als alle vragen gevraagd zijn, gaan de kinderen spelen en kunnen wij echt even bijkletsen (af en toe onderbroken door wat kindjes die toch nog een vraag hebben, willen knuffelen of hulp nodig hebben bij het spelen). Veel te snel is het lunchtijd en moeten we weer weg. Het is koud en regent pijpestelen. Of het daaraan ligt, weet ik niet, maar ik was me met de minuut slechter gaan voelen. Een heftige keelpijn kondigt zich aan. Bij Hotel-Restaurant de Wijnberg in Bolsward genieten we van een lekker warme kop soep en een biefstukje. We halen wat medicijnen voor mijn keel bij de plaatselijke apotheek en rijden het kleine stukje naar het verpleeghuis waar mijn oma woont. Het lijkt alsof ze ons herkent en ze wil van alles zeggen, maar dat is helaas niet te verstaan. Het is moeilijk om weer afscheid te nemen. In het uitgestorven, natte Sneek lopen we nog even een snel rondje langs de winkels. Thuis kijkt Rob naar mijn keel en besluit dat neusdruppels en keeltabletten wel voldoende zouden moeten zijn. Om 20.00u (als Rob en mijn moeder al naar dansles zijn) gaat de bel en staat Aldwin voor de deur. Hij eet even wat en dan rijden we het kleine stukje naar huis.

22 gemiddeld

Dat is het aantal gebreken dat gemiddeld wordt geconstateerd tijdens de oplevering van een nieuwbouwhuis. Na een 2,5 uur durende inspectie van ons huis (bijgestaan door een bouwkundige van Vereniging Eigen Huis) komen we bij ons huis uit op 26. Het grootste deel van de gebreken betreft gekraste ruiten en minder spannende gebreken zoals het opvullen met wat aarde van een gat naast de erker. Het enige als echt 'ernstig' aangemerkte gebrek is het ontbreken van ventilatie in de meterkast waar zich ook de gasaansluitingen bevinden. Verder staan de goten vol met water, wat ons wel wat zorgen baart. Na overleg met de uitvoerder over de ruiten komen we tot een goed compromis en tekenen het proces-verbaal van oplevering. We ontvangen vervolgens de sleutels van de woning en lopen nog een rondje door 'ons' nieuwe huis... Erg onwerkelijk. Terwijl we in Afrika waren, waren we ons nauwelijks nog bewust van het feit dat een nieuwe woning in Nederland in aanbouw was, maar nu we zo door de woning lopen, zien we ons er zeker wonen. We rijden terug naar Rotterdam en lunchen bij 'Brasserie de Schone Lei', inmiddels een oude favoriet van ons. Daarna nog even wat geshopt en boodschappen gedaan bij de vertrouwde Albert Heijn. Op de weg terug naar huis nog even langs de woning gereden om na te genieten.

1 Dag voor oplevering

Ons nieuwbouwhuis in Alblasserdam wordt morgen opgeleverd. In het kader daarvan hebben we vandaag daar een aantal afspraken staan. Omdat de oplevering morgen al om 09.00u begint, hebben we vanavond een kamer geboekt in Hotel New York in Rotterdam.

Santa Claus is coming to town!

Inmiddels traditiegetrouw eten we de avond van ons vertrek bij 'The Butcher & the Grill' op het Nelson Mandela Square. Als we het plein oplopen, zien we een enorme feesttent staan met een groot podium. Blijkt dat vanavond 'Carols' (kerstliedjes) worden gezongen. Tijdens ons wederom voortreffelijke diner kunnen we volop meegenieten van de prachtige muziek.

KL592

De tijd is omgevlogen. Vandaag is helaas het moment van vertrek alweer aangebroken voor mijn moeder en Rob.



Wat wel heel erg leuk is, is het feit dat wij in het zelfde vliegtuig naar Nederland zitten! Zaterdagavond laat vliegen we namelijk voor een week terug naar Nederland i.v.m. de oplevering van onze nieuwbouwwoning. Zondag 9 december vliegen we weer terug naar Zuid-Afrika. Mochten jullie ons willen bereiken, gebruik dan het Nederlandse mobiele nummer zoals eerder gecommuniceerd via email.

Hajenius in Johannesburg

Oude tijden herleven met een Hajenius sigaar bij een goede fles wijn!