Formule 1 in Jo'burg

Nelson Piquet Junior en Giancarlo Fisichella van het ING Renault F1 team veranderden de straten van Sandton even in een lokaal Monaco. Samen met het massaal toegestroomde publiek genoten we van het oorverdovend lawaai en brandend rubber.

Een rustig weekend voor de boeg

Aldwin werkt vandaag thuis. We hebben eerst heerlijk buiten ontbeten, en terwijl ik het weblog bijwerk, is hij druk aan het werk. Zij aan zij zitten we buiten op de patio achter de laptop. De extreem koude periode lijkt definitief voorbij. Het is tegenwoordig weer lekker warm. Het begint vanmiddag alleen steeds harder te waaien, wat ook uitzonderlijk is voor Johannesburg. Het hierdoor opwaaiende stof noodzaakt mij om ook binnen verder te gaan (Aldwin was al eerder vanwege de bijna lege batterij van zijn laptop naar binnen vertrokken). Dit weekend hebben we een rustig weekend gepland. We blijven thuis, beetje sporten, Constitution Hill bezoeken, kampeerspullen kopen (ja, we gaan in een tent overnachten binnenkort!) en wellicht gaan we even kijken bij het Formule 1 evenement dat deze zondag plaatsvindt in Johannesburg.

Donderdag 26 juli: Ultimate is "Ultramate"!

De uitslag is bekend, ik heb de naam van Ultimate Tailors omgedoopt naar Ultramate Tailors! Het leren jasje dat ik met angst en beven weer heb opgehaald bij de kleermaker in de bezemkast (dit keer werkte een man in het kleine hokje), ziet eruit als nieuw! De nieuwe voering is heel secuur aangebracht evenals de knopen. Van louter opluchting en blijheid geef ik de verraste man een asociaal hoge fooi. Mijn volgende stop is de bank. Er zijn wat afschrijvingen die we niet kunnen thuisbrengen. Wederom komt Enquiries niet veel verder dan de vraag: hebt u een cheque card? Jaha, ik weet dat het een kaartbetaling is geweest, maar we kunnen niet achterhalen wat het is. Hij haalt er iemand anders bij die de card division, de afdeling die over kaarten gaat, belt. Zij kunnen vertellen dat het om een hotelboeking gaat, waarschijnlijk via internet of telefoon. Er begint me iets te dagen. De andere afschrijving is wel erg vaag (een "outstanding authorisation" oftewel openstaande authorisatie tot afschrijving), want die kan zowel de bank als de card division niet terugvinden in hun systeem...terwijl ik een overzicht heb geprint van de afschrijvingen vanaf internet! Het leuke is dat het bedrijf die deze authorisation heeft gepleegd, 6 maanden de tijd heeft om tot daadwerkelijke inning over te gaan! Ik sta nog even na te praten met Brett, de behulpzame bankmedewerker, als Narima, zijn vriendelijke en adequate collega met wie ik al vele uurtjes samen heb doorgebracht, bij ons komt staan. Ze heeft goed nieuws, de garage cards (de kaarten waarmee we specifiek voor benzine kunnen betalen) komen eraan. De aanvragen zijn eindelijk door het systeem geaccepteerd. Ben benieuwd wanneer we gebeld worden dat we ze kunnen ophalen...

Dinsdag 24 juli: Intuitie

Tja, in een eerder bericht kondigde ik het al aan. Maandag terwijl wij lekker werden verwend, ben ik gebeld door het autoverhuurbedrijf, of ik dringend wilde terugbellen...ik bel terug, maar de persoon die erover gaat, is niet aanwezig en zijn supervisor kan zo 1-2-3 niet achterhalen waarover hij belde. De volgende dag word ik weer gebeld en blijkt dat de kaart die ze wilden gebruiken voor betaling van de taxirit niet kan worden gebruikt. Of ik even langs wilde komen om te betalen, duuuhhh, alsof ik even heen en weer ga vliegen naar Kaapstad! O, bent u hier niet meer dan?? Ik stel voor dat ze het bij de rekening voegen voor de huurauto. Dit kan niet, want het zijn twee verschillende rekeningen. Hij belt even terug om na te gaan wat dan de mogelijkheden zijn. Als hij terugbelt, bezweert hij me dat ze het ongemak zoveel mogelijk willen beperken voor me, dus ik mag naar een kantoor van hun in Johannesburg rijden om daar cash te betalen. Right...Mij lijkt een internet transfer veel handiger, waarop hij me nog een keer moet terugbellen om na te gaan of dat kan. Als hij vervolgens weer terugbelt, geeft hij aan dat het kan. Als ik vervolgens om de bankgegevens vraag, geeft hij aan dat hij dan even een email moet sturen. Het spellen van het emailadres neemt vervolgens weer een kwartier in beslag. De rekening is betaald, maar het mag duidelijk zijn dat dit verhuurbedrijf twee klanten kwijt is.

Maandag 23 juli: Duo Senses Massage!

Vandaag is het geen gewone werkdag maar een relaxdag. We wilden eigenlijk een zaterdag inplannen voor een verwendag in de Spa, maar door de persoonlijke benadering is alles al 3 maanden van te voren volgeboekt. Doordeweekse dagen bieden veel meer mogelijkheden, dus heeft Aldwin een dagje vrijgenomen. We hebben een heel programma beginnend met een bezoek aan de stoomruimte om in de stemming te komen en op te warmen. Gevolgd door een Rasulbehandeling (een modderbehandeling, lekker kliederen, afspoelen, resultaat: een zijdezachte huid, heerlijk!) en een gezichtsbehandeling. Glimmend zitten we aan de lunch. We vervolgen het programma met een infraroodsaunabezoek, zwéten, zwéten!! Even afkoelen waarna vier dames klaarstaan voor het laatste onderdeel en tevens hoogtepunt van de dag: de Duo Senses Massage! Per persoon worden we door twee dames, oftewel vier handen, vakkundig gekneed. Hemels! Rozig en dromerig rijden we met glimmende snuitjes, exotisch geurende lijven en zijdezachte babyhuidjes naar huis. Voor herhaling vatbaar!

Zondag 22 juli: Groot Constantia

Voordat we naar het wijngoed Groot Constantia vertrekken, brengen we een vluchtig bezoek aan de Kompanjiestuin (Company's Garden) in de Gardens, de moestuin van Jan van Riebeeck die in 1652 diende voor de voorziening van kolonisten en schepen voor de Oost van verse groente en fruit. Het is nu een kleine botanische tuin, met gazons, verschillende boomsoorten en vijvers vol Japanse koi. De grijze eekhoorns zijn door Cecil Rhodes (Kaapse premier van 1890 tot 1896) vanuit Amerika ingevoerd. Het park wordt omlijst door mooie gebouwen zoals aan de noordkant de glanzend witte, van een zuilenrij voorziene Houses of Parliament. Ten zuiden van de Tafelberg ligt de stijlvolste wijk van Kaapstad: het groene gebied Constantia met zijn wijngoederen. Dit was het eerste wijngebied van Zuid-Afrika. Het vormt een aantrekkelijke introductie op zowel de Kaaps-Hollandse architectuur als de wijnen van het land. Hier liggen vijf wijngoederen, waaronder Groot Constantia met zijn fraaie Kaaps-Hollandse architectuur, glooiende wijngaarden en wijnproeverijen. De pas benoemde gouverneur Simon van der Stel noemde de boerderij op het eerste stuk land dat aan hem werd toegekend, in 1685, Constantia. Hij heeft de meeste wijnstokken geplant, maar het wijngoed werd pas in 1778 beroemd. Over de herkomst van de naam bestaan enkele theorieën, maar het waarschijnlijkst is dat hij verwijst naar de dochter van Rijckloff van Goens, de man die zijn landaanvraag steunde. Na Van der Stel's dood in 1712 werd het landgoed in drie stukken verdeeld. Dat met het huis erop, gebouwd rond 1685, werd herdoopt tot Groot Constantia. Hendrik Cloete kocht het perceel in 1778, waarna het drie generaties lang in zijn familie bleef. Deze gaf de gebouwen hun huidige voorkomen. Een ander wijngoed is Klein Constantia (je komt erlangs rijden als je de lange oprijlaan volgt naar Groot Constantia). Het staat bekend om zijn dessertwijn Vin de Constance, naar verluidt de favoriete wijn van Napoleon. We genieten van een heerlijke lunch bij het Jonkershuis (1 van de twee restaurants op het wijngoed), uiteraard vergezeld van een glas rode wijn van het wijngoed. De gasten worden even opgeschrikt door een baviaan op het dak, maar de bewaking is er snel bij om hem te verjagen. Dan is toch het moment van vertrek aangebroken. Op het vliegveld verloopt de aflevering van de huurauto een stuk soepeler dan het ophalen. Het inchecken levert ook geen problemen op. We zitten zelfs bij een nooduitgang, wel zo prettig voor Aldwin's lange benen. Uiteraard kan ik het niet laten om mee te gaan in de Harry Potter gekte en koop het nieuwste boek bij Exclusive Books. Aldwin heeft gelijk niets meer aan me, aangezien ik met mijn neus direct het boek induik. We doden de tijd in het Sport's Café, waar we zowaar geboeid raken door de golfwedstrijd die op tv wordt getoond. Tegen boarding tijd begeven we ons naar de gate, maar helaas heeft ons vliegtuig een half uur vertraging. De piloot geeft echter wat extra gas, waardoor we nog aardig wat tijd inhalen. Dit tot ontevredenheid van het cabinepersoneel dat hier niet over is geïnformeerd en daardoor geen tijd meer heeft voor het uitschenken van koffie en thee. Wij klagen echter niet. De Jeep staat al klaar als we de aankomsthal uitlopen. Een vlotte rit naar huis. Het was een heerlijk weekend. We kijken nu al uit naar ons tweede bezoek in september als we weer naar Kaapstad vliegen. Dit keer om in Hermanus walvissen te spotten en de wijngoederen in Stellenbosch, Paarl en Franschhoek te bezoeken. En natuurlijk gaan we een poging doen dan wel naar Robben Island te komen.

Zondag 22 juli: Bo Kaap

We brengen vervolgens een bezoek aan de kleurrijke Bo Kaap, ten westen van de City Bowl (dit is het gebied tussen de zee en het hoefijzer, gevormd door de bergen Signal Hill -Seinheuvel-, Tafelberg en Devil's Peak -Duivelsheuvel- ). De Bo Kaap is de oude islamitische buurt van Kaapstad en een van de meest karakteristieke woonwijken. Het werd rond 1760 ontwikkeld en ook nu lijkt de buurt uit een andere wereld te komen dan het nabijgelegen City Bowl District. De klinkerstraatjes vormen een netwerk op de hellingen van Signal Hill. De dicht opeenstaande huisjes zijn in allerlei vrolijke, felle pasteltinten geschilderd. De oorspronkelijke Maleiers werden vanaf 1658 door de VOC naar de Kaap gebracht. Het waren vooral moslims uit Sri Lanka, Indonesië en India, grotendeels slaven, maar ook enkele politieke bannelingen van formaat. Na de afschaffing van de slavernij in 1834 vestigden de Kaapse Maleiers (of Kaapse moslims, zoals ze nu liever worden genoemd) zich tegen de helling van Signal Hill in een gebied dat Bo Kaap ('boven Kaapstad') werd genoemd: dichtbij de moskeeën die daar waren gebouwd. De Zuid-Afrikaanse taal bevat veel Maleise invloeden en veel culinaire tradities van de Maleiers werden overgenomen door andere culturen. De moslims zijn niet weg te denken uit Kaapstad, waar het doordringende geluid van de oproep tot het gebed een vertrouwd element in het stadsrumoer is.

Zondag 22 juli: Distric Six

Na een heerlijk uitgebreid, laat ontbijt en een hartelijk afscheid van het vriendelijke hotelpersoneel en een Zuid-Afrikaans stel, afkomstig uit Johannesburg, dat ook te gast was, vertrekken we richting het District Six museum. Als we aankomen bij het museum, blijkt dat op zondag bezichtiging alleen op afspraak mogelijk is. Maar de beheerder laat ons toch binnen gelukkig. Het museum, dat is geopend op 10 December 1994 en gevestigd in een oude methodistenkerk, is een van de indrukwekkendste van Kaapstad. Het geeft een fascinerend beeld van de idiotie en verschrikkingen van de apartheid. District Six (zo bepaald in 1867) was ooit het levendige, kosmopolitische hart van Kaapstad, een stadswijk diep in het centrum, met inwoners van verschillende rassen, die bekend stond om zijn jazzscene. Er woonden bevrijde slaven, handelaars, kunstenaars, arbeiders en immigranten. De eersten die werden "geresetteld" waren de "Afrikanen", met geweld verhuisd vanuit het gebied in 1901. In 1966, onder de "Group Areas Act", riep P.W. Botha, de toenmalige minister van Bevolkingsontwikkeling, District Six uit tot gebied voor blanken. In de daaropvolgende 15 jaar kregen zo'n 60.000 mensen te horen dat ze hun huis moesten verlaten en naar de nieuwe townships moesten verhuizen op de Cape Flats, een gebied landinwaarts vanaf de Tafelberg en vlakbij de luchthaven. Het District Six gebied werd met de grond gelijk gemaakt, uitgezonderd de huizen die al door blanken werden bewoond. Het gebied is tot op de dag van vandaag nauwelijks ontwikkeld. De regering heeft echter het eerste stukje land teruggegeven aan een groepje oud-bewoners. Door het gebruik van foto's, voorwerpen en persoonlijke verhalen over het leven voor en na de ontruimingen maakt het meer indruk dan het Apartheidsmuseum dat we bezochten in Johannesburg (zie eerder bericht).

Zaterdag 21 juli: Cape Peninsula

We waren het eerst niet van plan, nog een keer naar Cape Point. Maar aangezien we tijd over hebben en zin hebben de stad uit te gaan, besluiten we Chapman's Peak drive te rijden. De rondrit begint aan de Atlantische kust. De route is uitgehakt in de steile bergwanden, een werk dat zeven jaar heeft gekost. Onderweg stoppen we in Hout Bay waar we lunchen bij de Wharfside Grill. Uiteindelijk komen we bij de afslag naar het Cape of Good Hope Nature Reserve. Hier bevindt zich het hoogtepunt van de route, Cape Point. Dit omvat False Bay, de Hottentots-Hollandsbergen en Cape Hangklip, 80 km verderop. We beklimmen het steile pad naar de vuurtoren en genieten voor de tweede keer van het prachtige uitzicht. Een heerlijke plek. Voordat we op de terugweg gaan langs de Indische Oceaan kant, willen we nog wat water inslaan. Als we bij het winkeltje komen, zien we twee bavianen azen op het eten van twee Aziaten. Ze kunnen behoorlijk agressief zijn, dus het is uitkijken geblazen. Onderweg komen we langs de beschermde pinguïnkolonie van Boulders Beach, meer dan 2300 brilpinguïns. Aangezien het al laat is, besluiten we niet weer bij de beestjes op bezoek te gaan. De vorige keer hebben we enorm gelachen om alle capriolen en waren we ontroerd door tedere momenten zoals twee pinguïns die schouder aan schouder aan het knuffelen zijn. Het is al laat als we aankomen in het hotel. Snel even douchen, omkleden en op naar Quay 4, een visrestaurant in het Waterfront. Een stukje nostalgie omdat we er 3 jaar geleden ook hebben gegeten.

Zaterdag 21 juli: Tafelkleed

Tja, dit bericht had moeten beginnen met een verhaal over het alom bekende Robben Island, maar...in 2004 was het weer te onstuimig en dit jaar hebben ze besloten de gevangenis te onderwerpen aan een renovatie! Enigszins teleurgesteld verlaten we de terminal bij de Nelson Mandela Tower. Gelukkig hebben we in september nog een kans, dan is de renovatie voorbij en zijn we weer in de buurt. Er hangt nog wat mist rondom de Tafelberg (zie foto bij eerder bericht), maar het ziet er naar uit dat het een mooie dag gaat worden. Later zou inderdaad de zon volop gaan schijnen en zouden de wolken verdwijnen. We bedenken een alternatief programma en gaan vol goede moed richting parkeergarage om de auto te halen. De machine pakt echter door een storing alleen muntgeld (normaliter ook papiergeld) waar we net niet voldoende van hebben. Wisselen is nog een hele opgave omdat de meeste winkels net open zijn en nog geen geld in kas hebben. Uiteindelijk lukt het bij een cafe en rijden we richting Signal Hill. Wat een uitzicht! Op Signal Hill staat Kaapstads "noon gun", een kanon uit 1890 dat oorspronkelijk bestemd was voor de verdediging van de haven. Het wordt elke dag geladen met 1,5 kg buskruit en precies om 12 uur 's middags afgevuurd. En dan is het zover, de Tafelberg! De mist is vrijwel verdwenen. Er schijnen ook paden naar boven te lopen, maar wat wij ervan zien, lijkt het ons wat steil. Toch maar de kabelbaan dus, al is dat voor mij ook geen pretje. Ik besluit mijn ogen dicht te houden in de enorme, moderne gondel met roterende vloer. De baan is erg steil en de trip kost dan ook maar een paar minuten. De Tafelbergketen is een massa sedimentair zandsteen op een ondergrond van graniet en oeroude schaliën die zo'n 700 miljoen jaar geleden zijn afgezet. Het zandsteensediment, waaruit de Tafelberg zelf bestaat, is ongeveer 450 miljoen jaar geleden afgezet, toen het schiereiland deel uitmaakte van Gondwana en onder de zeespiegel lag. Nadat de oerzee zich had teruggetrokken, zorgden wind, regen, ijs en extreme temperaturen voor erosie van de zachtere lagen, waardoor uiteindelijk de karakteristieke mesa van de Tafelberg ontstond. Er is een oud verhaal over de Hollander Jan van Hunks, die met een vreemdeling een rookwedstrijd aanging op Devil's Peak. Na een paar dagen moest de vreemdeling het onderspit delven. Hij maakte zich bekend als de Duivel en verdween in een rookwolk met medeneming van Van Hunks. Er bleven alleen wat rookslierten achter rond Devil's Peak (waar de wolk begint die zich vaak als een "tafelkleed" over de berg uitstrekt). Op de berg lopen meerdere paden die allemaal een ander magnifiek uitzicht bieden. Met name het uitzicht op de Twaalf Apostelen (onderdeel van de bergketen) is adembenemend.

Vrijdag 20 juli: Shop till you drop!

Vrijdag breng ik eerst Aldwin naar zijn werk. Na een gezamenlijk ontbijt en koffie vertrek ik richting de eerste winkel. Ik heb namelijk een missie...binnenkort trouwen twee vrienden en de dress code is Colourful Black Tie, dus moet ik op zoek naar een jurk! Een paar uur en een heleboel winkels later kan de dress code wat mij betreft worden omgedoopt tot stress code! De Shopping Guide to Cape Town (bedankt nog voor het cadeau, B.R.A.M.) komt goed van pas. Het adres van de eerste winkel uit de gids levert echter een mooi maar leegstand pand op. Blijkt dat die enige tijd geleden gesloten zijn. In Cape Quarters (een gezellig door winkels en restaurants omgeven plein) weet een sympathieke dame achter de balie in een kledingwinkel me te vertellen dat er nog zo'n winkel is (The Secret Room) in Cavendish Square, een winkelcentrum in een buitenwijk ten zuiden van Kaapstad. Dit stond sowieso al op mijn lijstje door de gids. Ik stap in de huurauto en Bernard (de mannelijke belgische stem van mijn TomTom) leidt me probleemloos ernaartoe. Ik passeer daarbij de universiteit van Kaapstad, een indrukwekkend, Italiaans aandoend gebouw met een groene campus eromheen. Ik parkeer in de parkeergarage waarin zelfs een complete carwash is gevestigd (Hannibal's Car Wash). Eerst bij HipHop naar binnen. Mooie jurken, maar het was het toch niet helemaal. Bij The Secret Room word ik geholpen door een uiterst charmante en knappe roodharige dame, genaamd Ricky Lee (vernoemd naar een bekende Zuidafrikaanse zanger). Blijkt dat de winkel toebehoort aan een ontwerpster. Helaas is er onvoldoende tijd om echt iets op maat te maken. En heen en weer vliegen naar Kaapstad voor elke passessie lijkt me ook wat veel. In de volgende winkel is het echter raak! Ik laat de jurk achteruit hangen zodat Aldwin ook zijn oordeel kan vellen. Rikcy Lee had nog een winkel aanbevolen buiten het winkelcentrum, maar inmiddels komt de regen met bakken uit de lucht. Het wordt een bliksembezoek, want bij gebrek aan een parkeerplaats en de overvloed aan hemelwater, heb ik de auto op hoop van zegen vlak voor de deur geparkeerd waar hij eigenlijk niet mag staan. De jurken halen het echter niet bij de jurk bij Callaghan. Aldwin blijkt nog wat langer nodig te hebben, als ik de parkeerplaats van zijn kantoor oprijd, dus rijd ik naar het Waterfront voor een late lunch bij Societi Bistro. Aldwin haalt me op en we rijden samen terug naar de winkel. De jurk wordt goedgekeurd en afgerekend. Dat is in ieder geval geregeld! We rijden terug naar het hotel en genieten daar van het uitzicht en een lekker wijntje, voordat we ons naar Belthazar begeven, een steakrestaurant in het Waterfront.

Donderdag 19 juli: een heerlijke dag

Na een gezellige rit met een Afrikaanse "Kurt", prachtig uitzicht op de Tafelberg en de Atlantische Oceaan en bij aankomst in het hotel ben ik gelijk alle perikelen vergeten. Wat een fantastische plek! Een adembenemend uitzicht op de Oceaan en ondergelegen favoriete stranden Camps Bay en Clifton Beach. Ons guesthouse is haar naam zeker waard (http://www.atlanticviewcapetown.com). Het is inmiddels lunchtijd. Marjorie, de charmante en gezellige, nog studerende jonge manager van het hotel, brengt me naar het Victoria & Albert Waterfront, een groot en gezellig winkelcentrum rondom de haven. Het succesvolle Waterfront-project werd genoemd naar de zoon van koningin Victoria. De jonge Alfred gaf in 1860 het startsein voor de aanleg van de eerste golfbreker in de door stormen geteisterde Tafelbaai door een lading stenen, afkomstig van de zeebodem in het water te storten. Het nieuwe Alfred-bassin bood schepen bescherming tegen de zware stormen die 's winters om de Kaap woedden en al heel wat schepen tot zinken hadden gebracht. De toegenomen handel maakt later de aanleg van het Victoria-bassin noodzakelijk. Vanaf de jaren zestig begonnen de bassins en de omliggende havengebouwen in verval te raken, en in november 1988 maakte de Waterfront company een begin met de renovatie en modernisering van het gebied. Tegenwoordig kunnen bezoekers hun geld uitgeven in de mooie winkels of heerlijk ontbijten, lunchen of dineren in een van de vele, over het algemeen, goede restaurants. Aangezien het lunchtijd is, begeef ik me naar het door Marjorie aanbevolen visrestaurant Baia (uitgesproken als Bahieja, wat een soort Braziliaans-Portugees woord is voor strand). De salade met grote garnalen smaakt inderdaad voortreffelijk, evenals de Sauvignon Blanc die erbij wordt geserveerd. Ik geniet ondertussen van een prachtig uitzicht op de Tafelberg (dit keer zonder tafelkleed) en de haven. Als ik een tafel wil reserveren voor 's avonds, verrast de ober, Naftali, mij enorm door zowaar de woorden "Talitha Cummi" uit te spreken als ik mijn naam zeg. Niet alleen dat, hij blijkt de hele achtergrond te kennen. Ik ben nog niet over mijn verbazing heen als Aldwin me aan het einde van de middag komt ophalen (met huurauto!). We rijden naar het hotel om op te frissen en ontmoeten daar een stel Canadezen uit Calgary die op weg zijn naar Kenia en hun eerste safari gaan meemaken. Al snel ontspint zich een gesprek dat varieert van tips om je camera heel te houden (het Afrikaanse savannestof is dodelijk!) tot welk Canadees meer nu het mooist is en de beste plekken in Canada om beren te zien. We komen dan ook iets te laat aan voor het diner, maar Sharron (een collega van Aldwin die we ook hadden uitgenodigd) vergeeft ons gelukkig. Een goed begin van een heerlijk, lang weekend in een superrelaxte stad.

Donderdag 19 juli: aankomst in Kaapstad

Het is nog donker als ik de auto afgeef op het vliegveld. We maken gebruik van een parkeerservice. Echt super, je geeft gewoon bij de dropoff de auto aan ze af. Ze parkeren de auto op een veilige plek en hij staat weer voor je klaar als je terugkomt. En dat voor €6 per dag! Hoef je op Schiphol niet te proberen! De self service check-in werkt ook goed, behalve dat je alsnog in de rij moet staan met alle mensen die gewoon bij een balie inchecken om vervolgens naar de drop off balie te mogen (waar niemand staat) om je ruimbagage af te geven. De vlucht gaat snel. De hilarische filmpjes doen het vliegtuig schudden van alle lachende passagiers. Het is een soort bananasplit, maar dan nog veel leuker. In de hoofdrol zijn een meisje met koptelefoon, benzinepomp waar water uitkomt en over auto's wordt gespoten, chemisch toilet, portemonnee, nepbalken op auto's, nepspin in een fotohokje, vervorming van pasfoto's, een zogenaamd blinde man met postpakketje dat niet door de brievenbus past en een heus schaap. Het lachen vergaat me echter snel bij het autoverhuurbedrijf. Blijkt dat de kaart die we hebben gebruikt op Internet, een credit card had moeten zijn (wat in onze beleving ook zo is). Nu kunnen ze geen "authorisatie" plegen (m.a.w. een bedrag reserveren als garantie zonder het direct van de rekening af te schrijven). Daarnaast is de naam van de kaarthouder niet die van mij, maar die van Aldwin. Ondanks dat we beide rekeninghouders zijn en ik volledig gemachtigd ben, mag ik niet tekenen. Cash accepteren ze ook niet. Er wordt heel wat overleg gepleegd met de supervisor en de supervisor van de supervisor. Eind van het liedje is dat ik een taxi moet nemen tegen betaling (!) naar het hotel en Aldwin de auto 's middags moet ophalen met een credit card. Eerst lijkt het erop dat de kaart die wel op mijn naam staat, ook niet geaccepteerd wordt voor betaling van de taxi, maar men zegt het opgelost te hebben. Intuitief voel ik al aan dat ik beter cash kan betalen. Later zou mijn intuitie gelijk krijgen. Op het laatste moment bedenk ik me nog dat ze beter nu gelijk een kopie kunnen maken van mijn paspoort en (internationaal) rijbewijs, aangezien ik al de bui zag hangen dat we terug zouden moeten komen naar het vliegveld om mij als tweede bestuurder aan te melden. Aangezien Aldwin de volgende dag nog zou werken en ik de auto zou gebruiken, leek me dat wel zo handig...

Woensdag 18 juli: Heb ik alle deuren dichtgedaan?

Woensdagnacht. Het is donker. Ik lig in bed en hoor steeds geluiden die me anders nooit opvallen. De slaap wil niet echt komen. Ik ben alleen, want Aldwin zit in Durban voor zijn werk. Morgen gaat bij mij om 04.00u de wekker, aangezien ik om 08.00u met het vliegtuig vertrek naar Cape Town, waar Aldwin einde van de middag zal aankomen. We hebben een lekker lang weekend in deze heerlijke stad in het verschiet. Uiteindelijk vallen mijn oogjes dan toch dicht.

Dinsdag 17 juli: Kleermaker in een bezemkast

Nemen ze me nu in het ootje...? Een kleermaker in het trappenhuis van de grote shopping mall Sandton City?? Ik was zo onhandig geweest mijn favoriete zwarte leren jasje op de marmeren vloer van de badkamer te laten vallen, net op een knoop. Vind dan maar eens dezelfde. Dat lukt dus niet. Nou ja, als ie dan toch gemaakt moet worden, dan ook gelijk maar de versleten voering laten vervangen. De "knopenwinkel" verwijst me naar: een rode deur, naast de tassenwinkel, daar zitten wat gasten. Op mijn wat wantrouwige vraag of ze wel goed werk afleveren, wordt geantwoord dat ze dat inderdaad doen en al hun klanten naar hen toesturen. Tja, dan toch maar eens proberen. Ik vind inderdaad een rode deur naast de tassenwinkel, maar dat is een nooduitgang naar een trappenhuis...dat kan toch niet kloppen. Bijna was ik omgekeerd om richting een aanbevolen stomerij te gaan die ook reparaties doet. Een laatste blik op het raampje in de deur, biedt uitzicht op een bord: Ultimate Tailors! Ik trek de stoute schoenen aan en doe de deur open (pff, geen alarm gelukkig). Als ik twee korte trappen ben opgelopen, zie ik inderdaad in een hokje ter grootte van een bezemkast een Afrikaanse dame achter een naaimachine zitten, genaamd Ethel. Er staan zowaar twee bureautjes met elk een naaimachine en er hangt een lading kleding aan de muur. Ze vraagt telefonisch (mobiel) even na wanneer mijn jasje klaar kan zijn. Volgende week donderdag. Ik krijg netjes een briefje mee met alle gegevens en de prijzen. Ben benieuwd hoe "ultimate" opgevat moet worden...donderdag de 26e zullen we het weten.

Maandag 16 juli: Gat in de waterleiding

Afgelopen vrijdag toen we naar het theater reden, zagen we dat het enorme gat in de waterleiding dat een ware mini-overstroming veroorzaakte (Johannesburg bestaat uit heuvels), nog steeds niet was gemaakt. Het water stroomde op grote snelheid en in enorme hoeveelheden de straat langs. Huizen kwamen niet onder water te staan omdat men wel zo slim was geweest een diepe geul te graven vanaf het gat dwars door het asfalt (!) richting een gebied waar het water geen kwaad kon. Ik was er die ochtend al langs gereden. Er zaten net als 's avonds een hoop "mannetjes" naar te kijken zonder zichtbaar aan een oplossing te werken. Resultaat: de hele buurt zonder water. We vreesden al het weekend bij de sportschool te moeten gaan douchen en liters mineraalwater te moeten gaan inslaan. Gelukkig konden we gewoon onze tanden poetsen en het toilet doorspoelen toen we 's nachts terug waren van de voorstelling. Het asfalt moet nog wel worden gemaakt en de geul moet nog worden dichtgemaakt...

Zondag 15 juli Hijg, puf, steun!

Zondagochtend moest Aldwin er ook aan geloven...de sportschool! Het is even zweten en doorbijten, en, het klinkt misschien raar, juist daardoor toch ook wel genieten. Na 1,5 uur rijden we met enigszins zere spieren, maar een voldaan gevoel en verrassend veel energie terug naar huis. Na een ongewoon koude periode merken we nu ook duidelijk dat de temperatuur weer wat is opgelopen. We maken er gelijk dankbaar gebruik van door op de patio in het zonnetje te lunchen. Het zorgt ervoor dat we geen zin meer hebben in ons andere weekendplan (nog een museum). In plaats daarvan pakken we de laptop en de boeken over Zuid-Afrika erbij en al lezend en genietend van de zon, plannen weer wat leuke dingen. En deze luie middag besluiten we gepast door voor de eerste keer pizza te laten bezorgen. Hij smaakt heerlijk, dus het zal zeker niet de laatste keer zijn!

Zaterdag 14 juli The Aviator

Zuid-Afrikanen zijn dol op twee dingen: gasten entertainen (lees: braai) èn ... video kijken. Je vindt op elke hoek van de straat bijna wel een videostore. Wij doen uiteraard ons best om te integreren, dus hebben we voor de zaterdagavond een viedeootje gehuurd, The Aviator. Heerlijk onderuitgezakt op de bank, met een glas wijn en wat te knabbelen, genoten van deze uitstekende film over een indrukwekkende man die o.a. de Hercules heeft uitgevonden (voor de leken onder ons: dit is een type vliegtuig dat zo groot was voor die tijd, dat men niet geloofde dat het daadwerkelijk de lucht in zou gaan).

Zaterdag 14 juli De wieg van de mensheid

Na een rustig ochtendje thuis zijn we vertrokken naar Maropeng in "The Cradle of Mankind". Dit is een vallei van ca. 47.000 ha, zo'n 40 km ten westen van Johannesburg. Het is de locatie van meer dan 40 verschillende fossielsites waar verschillende van de bekendste en belangrijkste fossielen zijn gevonden. En nog steeds vinden hier opgravingen plaats. Het is een World Heritage Site sinds 1999. Deze plek wordt tegenwoordig beschouwd als geboorteplaats van de mensheid. "In the end we are all Africans" (zie eerder weblogbericht). Opgewekt toetsen we "The Cradle" in het navigatiesysteem in als eindbestemming. Per ongeluk komen we daardoor echter terecht bij een sfeervol restaurant in een magnifieke omgeving. Het restaurant heet The Cradle en is nog een km of 30 verwijderd van Maropeng. Aangezien het toch lunchtijd is en de heerlijke geuren en het terras met prachtig uitzicht lonken, besluiten we een weliswaar snelle, maar desalniettemin erg smakelijke lunch te genieten. Hier komen we zeker nog eens terug! Maropeng is een relatief nieuw expositiecentrum dat officieel is geopend door president Mbeki in 2005. Het is een interactief museum dat je meeneemt op de reis van de mensheid, vanaf het begin van de aarde tot waar we nu staan. Maropeng is Setswana en betekent "terugkeer naar de plaats van de oorsprong". Het centrum, dat is gehuisvest in een indrukwekkende, deels door gras gecamoufleerde heuvel van 20m hoog en 35 m breed, is ontworpen om op een oeroude grafheuvel te lijken aan de achterkant en een qua architectuur hypermodern gebouw aan de voorkant. Dit moet de reis door de tijd symboliseren. Het verhaal dat sowieso al erg boeiend is, wordt op een leuke interactieve manier gebracht, waarbij gebruik wordt gemaakt van allerlei technologische en audio-visuele snufjes. Met name een leuk en tegelijk leerzaam tijdverdrijf voor gezinnen met (kleinere) kinderen. Wat wel indruk maakt, is de collectie van fossielen van miljoenen jaren oud, die in het gebied rondom het centrum zijn gevonden. De Sterkfontein Caves zijn door mijnbouw ontdekt in 1896. Onder de lagen kalksteen bevonden zich oudere lagen. De bekendste fossielen die hier zijn ontdekt, zijn die van de overblijfselen van Mrs Ples (in 1947) welke 2,5 miljoen jaar oud zijn en Little Foot (in 1995!), een bijna compleet aapachtig skelet waarvan men vermoedt dat het tussen de 3,3 en 4,1 miljoen jaar oud is. Men is nog steeds bezig met de opgraving van stukken van dit laatste skelet. De naam Mrs Ples komt van 'Plesianthropus africanus' wat betekent: bijna menselijk. Later werd dit gecorrigeerd naar 'Australopithecus africanus' (een meer ontwikkelde vorm). Van Little Foot vermoedt men dat hij in dezelfde categorie valt. Hij is het oudste item dat is gevonden in de Cradle of Humankind en is een van de oudste "mensachtige" fossielen ter wereld.

Vrijdag de 13e

Voor ons gelukkig geen ongelukken op vrijdag de 13e. Ook de "Fiddler on the Roof" is niet van het dak gevallen 's avonds tijdens de musicalvoorstelling in het Johannesburg Civic Theatre. Het was een uitermate goede voorstelling. Een prachtig verhaal en de zang was uitstekend. En er was veel humor in de teksten verwerkt wat luide lachsalvo's bij het publieke teweeg bracht. Een heerlijk avondje uit.

Dinsdag 10 juli: Sanibonani ninjani!

Jawel, mijn eerste Zulules zit erop! Aldwin start volgende week met Afrikaans. Voor de Zulukenners onder jullie, leef je uit:

Igama lami uTalitha. Ngihlala eJohannesburg. Ngisebenza ekaya. Cha, angihambi ngesitimela ngihamba ngemoto no Aldwin.

Jullie vertalingen kunnen jullie sturen naar het jullie welbekende emailadres (of als reactie op de site plaatsen natuurlijk). Succes!

Dinsdag 10 juli: Zuid-Afrika (incl. Talitha) in beweging!

Oh wat heerlijk! Vorige week had ik Aldwin en mij al ingeschreven bij Virgin Active en vandaag heb ik mijn eerste training achter de rug. Wat een lekker gevoel om weer te sporten, al is de spierpijn ietsje minder...

Maandag 9 juli: Bankieren in Afrika, toch maar liever het bekende matras?? (deel 4)

Het boek kan nog niet worden gesloten helaas. In mijn haast om dit nu eens geregeld te krijgen, vergeet ik spontaan de ingevulde en getekende formulieren mee te nemen naar de afspraak. Gelukkig wonen we niet ver bij het filiaal vandaan, dus toen ik terugkwam, was de consultant nog steeds beschikbaar. En net als ik denk, nu komt het goed, krijgt de consultant een foutmelding op haar scherm...blijkt van het weekend net een systeemupdate te zijn gedaan ivm de nieuwe "Credit Act" (de kredietwet). Hierdoor werken schermen niet, of niet meer, en zijn procedures en de welbekende formulieren veranderd. Ze belooft het voor me te regelen en me op de hoogte te houden. Eén ding is wel gelukt en dat is het opzeggen van de creditcard, al heeft dit ook wel wat voeten in aarde gehad. Met veel moeite hebben we voor elkaar gekregen dat de creditcard direct werd gelinkt aan onze bankrekening waardoor de creditcarduitgaven direct van de rekening worden afgeboekt ipv op een aparte rekening blijven staan en je zelf op tijd geld moet overmaken naar die rekening om te voorkomen dat rente wordt berekend. Voordat dit was gedaan, hadden we natuurlijk al uitgaven gedaan, dus stond nog een bedrag open. En zolang dit bedrag open staat, kan de creditcardrekening niet worden gesloten. De consultant wil het bedrag wel voor me overboeken, maar dan kost het geld...geen probleem, dan boek ik het gewoon even over via internet (je kunt ter plekke bij de bank internet bankieren). Maar dat blijkt helaas niet te gaan, omdat de kaart waarmee we internet bankieren niet is gelinkt aan de creditcard...ook geen probleem, dan betaal ik toch gewoon even cash! Dat kan, maar...een keer raden...dan moet wel even een formuliertje worden ingevuld wat ik vervolgens aan de kassier overhandig! Maar dan is het toch echt geregeld. De dag erna zou ik een telefoontje krijgen van de bank om te verifieren of en waarom we de creditcard willen stopzetten. 't Is dat ik gezien heb dat de creditcard in hele kleine stukjes is geknipt en weggegooid, anders...toch maar even in de gaten houden...

Zondag 8 juli: Een waardig afscheid!

Vrijdag had Mark ons gevraagd wat we graag wilden zien tijdens ons bezoek aan Madikwe. Eenstemmig was ons antwoord: cheetah! Inmiddels waren onze verwachtingen aardig getemperd door Mark. Er leven in Madikwe namelijk slechts 5 cheetah's. Toch gaan we na onderling overleg met twee van de andere gasten, een pas getrouwd Amerikaans stel op huwelijksreis, tijdens de laatste gamedrive op zoek naar de cheetah's. De twee andere gasten houden het voor gezien en blijven lekker in hun bedje liggen. Achteraf hadden ze toch wel lichtelijk spijt. Mark heeft net besloten richting het noorden te rijden als de melding binnenkomt dat er twee cheetah's zijn gesignaleerd in het verre zuidelijke deel. Tijdens de Ferrari-Safari, zoals het harde gamedrive rijden ook wel wordt genoemd, doen we uit alle macht pogingen om warm te blijven. En ja hoor, altijd als je op weg bent om iets te zien, kom je van alles tegen. Zo lopen ineens twee enorme leeuwen de weg op. Fijn voor de Amerikaanse pasgetrouwde Mark, want die wilde graag nog wat meer leeuwen zien. Vlak daarna komen we drie jakhalzen tegen en twee klipspringers (deze antilope wordt zelden gezien). En dan ja hoor, de volhouder wint, twee cheetah's, een mannetje en een vrouwtje. We hebben ontzettend veel geluk, want het is erg lang geleden dat ze zijn gezien (zeker het vrouwtje). Tijdens het ontbijt praten we nog wat na met Mark, Meinard (een ranger in opleiding), Aaron en de rest van het personeel. Helaas is dan toch het moment van vertrek aangebroken. We nemen een andere gate dan op de heenweg en stuiten prompt bij de waterhole waar we de wilde honden hadden gezien, op kuddes impala, rode hartebeesten, gnoes en zebra's, aangevuld met twee giraffes. Een prachtig beeld om mee te nemen naar huis!

Zaterdag 7 juli: Wilde honden

We kunnen vandaag zowaar uitslapen. Om half zeven worden we gewekt en na een kop koffie nemen we samen met de andere 4 gasten plaats in de Toyota Landcruiser voor de ochtend gamedrive. Al snel stuiten we op een tiental giraffen. Ze lopen voor en achter ons langs waardoor we van heel dichtbij kunnen genieten van hun elegantie. Gedurende de gamedrive zien we veel verschillende dieren waaronder gnoe's, zebra's, een paar steenbokjes, een heleboel impala's, olifanten, wrattenzwijntjes, kudu's, rode hartebeesten en allerlei vogels. Maar het echte hoogtepunt zou 's middags tijdens de middag/avond gamedrive komen: de wilde honden. Er zijn er nog maar 2.500 van en in Madikwe leven er 8! Als we terugkomen van onze ochtend gamedrive nemen we na een lekker ontbijt (met veel vers fruit en uiteraard een full English breakfast) een douche onder een heuse buitendouche op het terras van ons chalet. En terwijl ik sta te douchen, komt er een kudde van 16 olifanten voorbij lopen! Echt een waanzinnige ervaring. We relaxen nog wat op de stretcher in de zon en dan is het alweer tijd voor de lunch (o.a. met heerlijk gegrilde groenten). De gamedrive begint goed met het zien van twee leeuwen. Mark regelt met een collegaranger dat de een bij de waterhole gaat staan waar de wilde honden recent vaak zo rond half zes kwamen drinken en de ander op de route van hun den (nest) naar een gebied waar de wilde honden vaak jagen. Wij staan bij de waterhole en dat blijkt de gouden beslissing te zijn! De honden komen om vijf minuten over half zes aanrennen, drinken snel wat en gaan vervolgens op impalajacht. We racen ze offroad achterna. Net als we denken dat we ze kwijt zijn, komt een impala voorbijsprinten achterna gezeten door een wilde hond. Het gaat te snel om foto's te kunnen nemen, maar een andere wilde hond heeft net een impala tegen de vlakte gekregen en gedood. Zie de foto's en de video!

Vrijdag 6 juli: Madikwe Game Reserve

Hier hebben we de hele week al naar uitgekeken, ons verblijf in het Madikwe Game Reserve, Aldwin's cadeau voor mijn verjaardag. Madikwe is het op drie na grootste wildreservaat van Zuid-Afrika en is op weg het op 1 na grootste reservaat te worden. Men is namelijk bezig om het reservaat aan te sluiten op het Pilansberg National Park. Hiervoor moet het tussenliggende land worden opgekocht, wat een kostbaar en tijdrovend proces is. Op dit moment beslaat het reservaat meer dan 75.000 hectare, ligt binnen een malariavrije zone en heeft de op een na grootste olifantenpopulatie in het land. Madikwe is alleen toegankelijk als je in 1 van de lodges verblijft. Het reservaat ligt in zijn geheel in Zuid-Afrika, maar slechts op 35 km afstand van de hoofdstad van Botswana, Gaborone. Dankzij Operation Phoenix, een van de grootste wildrelocaties in de geschiedenis, heeft het park een rijk bestand aan dieren en is het een uitstekende plek om de Big Five te zien. Onze reis verloopt soepel, al is er wel wat langzaam rijdend verkeer door een ongeluk op de aansluitende weg. Het is een koude nacht geweest, de lucht is grijs van de rook van alle kampvuren in de townships rondom Johannesburg. Om 11.00u arriveren we bij de Abjaterskop Gate van het reservaat. Tegen de tijd dat we bij de lodge aankomen (http://www.ccafrica.com/reserve-1-id-2-19) hebben we al een aardige gamedrive achter de rug. O.a. kudu's, wrattenzwijntjes, impala, giraffe, grondeekhoorntjes en diverse vogels hebben we al mogen bewonderen. Bij de ingang staat drie man personeel van de lodge (slechts 8 gasten kunnen hier tegelijk logeren) ons al op te wachten met verfrissende drankjes en een warm, nat handdoekje om ons gezicht en de handen mee schoon te maken. De bagage wordt voor ons uitgeladen en naar de kamer gebracht. Ondertussen nemen wij plaats in de lounge waar Aaron ons vertelt hoe alles in zijn werk gaat. Het allerbelangrijkste is dat we, als het donker is, niet zonder een beveligingsmedewerker buiten mogen rondlopen, aangezien de lodge niet is omheind. En er worden nogal eens olifanten, hyena´s en leeuwen gesignaleerd in het kamp. Als we na een kort bezoek aan ons luxe chalet (wow, wat luxe en wat een uitzicht!) rond half twee aanschuiven voor de lunch, worden we verrast door een kudde olifanten. Het personeel van de lodge voert voortdurend onderhoud uit aan de waterleidingen, aangezien de olifanten de pijpen opgraven om zo bij het water te komen. De "waterholes" die zich dus vlak voor de veranda bevinden, hebben ze maar zo gelaten. Enerzijds om de olifanten tevreden te houden en anderzijds omdat het een prachtige attractie is voor de gasten. De olifanten komen hier bijna elke dag. Twee gasten die net vertrekken, vertellen dat zij de avond ervoor een aanval van een olifant hebben overleefd. Onze ranger, Mark, zou ons later in geuren en kleuren uit de doeken doen hoe zijn achteruitrijkunsten hun tijdig buiten het bereik van de olifant hadden gebracht. Een spannend en waar verhaal! De olifanten zijn vanuit Zimbabwe naar Madikwe gebracht. Aangezien in Zimbabwe op ze werd gejaagd, associeren ze auto's, mensen en geweren met gevaar, al zijn ze inmiddels al wel relaxter geworden en zolang je ze niet verrast of belemmert, is er niets aan de hand. Om 15.00u is het tijd voor onze eerste game drive. Wederom een privéaangelegenheid, omdat de andere gasten (slechts 4) nog niet zijn gearriveerd. Het is heerlijk om de frisse lucht op te snuiven en het Afrikaanse landschap zich om je heen te zien uitstrekken. We genieten enorm van de drive, al zien we niet veel dieren. Wel zien we voor de eerste keer de African Wild Cat. We weten dat we nog 3 game drives te gaan hebben, dus zijn we niet erg teleurgesteld. Als we na het diner aankomen in het chalet, is de open haard al aangemaakt. Dit is naast de warmte, duidelijk te merken aan de rook die in plaats van de schoorsteen uit te gaan, grotendeels de kamer binnenkomt. Helaas moeten we het vuur dus laten doven door een lodgemedewerker. Als de open ramen en deuren voor voldoende frisse lucht en zuurstof hebben gezorgd, sluiten we alles af i.v.m. de dieren die mogelijk nieuwsgierig zouden kunnen worden en gaan we lekker slapen.

Woensdag 4 juli: Back On Track!

De verzekering van onze Jeep is inclusief een abonnement op een GPS tracking service. Dit houdt in dat een apparaatje wordt geinstalleerd in de auto, zodat bij diefstal de auto altijd kan worden teruggevonden. Nu liggen wij al enige tijd in de clinch met het bedrijf dat deze service levert. Zij bieden namelijk alleen 3-jarige contracten aan terwijl wij de auto na een jaar weer inleveren. Als we dit aankaarten bij het bedrijf, zegt men: "Oh, maar dat is geen probleem! Je moet gewoon iemand vinden die de auto incl. het abonnement overneemt". Uiteraard is dit voor ons geen optie. Dan hadden we net zo goed een auto kunnen kopen. We hebben juist gekozen voor een leaseregeling zodat we zonder gedoe en geldverlies de auto weer kwijtraken. Terwijl Aldwin inmiddels met de verzekeraar contact heeft over deze situatie, word ik gebeld door het bedrijf dat de GPS tracking service levert. In de veronderstelling dat het 3-jarige contract probleen opgelost is (wat te kennen werd gegeven door de medewerker die ik op dat moment aan de lijn heb), laat ik me overhalen om de opdracht voor installatie te geven. Als ik later Aldwin aan de lijn heb, blijkt dat het probleem nog helemaal niet is opgelost. Snel nemen we contact op met zowel de verzekeraar als het GPS tracking service bedrijf om de opdracht ongedaan te maken en ons beklag te doen over de misleiding door het GPS tracking service bedrijf. De opdracht wordt teruggedraaid, waarvan wij ook bevestiging ontvangen van de verzekeraar. Lachend hadden Aldwin en ik al tegen elkaar gezegd: wedden dat ze gaan bellen voor een afspraak. En ja hoor, enige tijd later word ik gebeld, of ik wil aangeven wanneer ze langs kunnen komen voor installatie van het GPS tracking device...We geven het door aan de verzekeraar die vervolgens tekeer gaat tegen het GPS tracking service bedrijf. Nu is het alleen nog even wachten tot het GPS tracking service bedrijf bedragen begint af te schrijven van onze rekening! Never a dull moment in Africa!

Woensdag 4 juli: Bankieren in Afrika, toch maar liever het bekende matras?? (Deel 3)

Tot slot nog even een uitsmijter: vanwege de hoeveelheid criminaliteit is men erg op veiligheid en beveiliging ingesteld. Op zich goed natuurlijk, dus limieten op creditcards, maximum dagelijks pinbedrag en overboekingen zijn op zich te begrijpen. Als we echter vernemen wat de standaard belachelijk lage limieten zijn, laten we die gelijk fors naar boven bijstellen (wat nogal wat bezorgde blikken bij de bankmedewerkers oplevert). Ons hart slaat pas een slag over als we vernemen dat de bank geen naam-nummer controle doet! De meeste banken werken hier met branchecodes. Dit betekent dat de bankrekeningnummers die worden uitgegeven, niet uniek zijn! De collega van Aldwin heeft hier persoonlijk de gevolgen van ondervonden. Er werden duizenden euro´s onterecht van zijn rekening afgeschreven door een fout in de branchecode. Navraag bij zijn bank levert het antwoord op: daar kunnen wij niets aan doen. Dat moet u regelen met de partij die de fout heeft gemaakt! En probeer vervolgens maar eens uit te vinden, wie dit is...Zo kennen ze hier namelijk ook geen referentiemogelijkheden per betaling. Met enig geluk staat de naam van het bedrijf of de persoon in de betaling vermeld, anders is de weg nog langer. Als je zelf overboekingen wilt uitvoeren, moet je eerst een "beneficiary" (begunstigde) aanmaken alvorens je een betaling aan die persoon of dat bedrijf kunt doen. Je kunt eenmalig een referentie aan die begunstigde hangen, maar niet per betaling...Maakt het dus niet bepaald overzichtelijker...Uiteindelijk heeft de collega zijn geld wel teruggehad, maar wij houden vanaf nu onze rekening dus extra scherp in de gaten!

Woensdag 4 juli: Bankieren in Afrika, toch maar liever het bekende matras?? (Deel 2)

Woensdag 4 juli staat dan eindelijk een bericht op mijn voicemail van de consultant of ik telefonisch contact wil opnemen met de bank. Ik moest toch naar de bank met wat vragen over een aantal afschrijvingen, dus stap ik in de auto. Mijn bezoek start met een redelijk desastreuze sessie bij Enquiries (Inlichtingen). Zegt de mijnheer van de bank: "Oh maar mevrouw, dat bedrag is de service fee voor uw gratis creditcard betalingen!" Zegt gefrustreerde klant laconiek: "Oh, dus eigenlijk niet gratis!" Waarop mijn medebankklanten spontaan in lachen uitbarsten. Hierna volgt een lachwekkend verblijf in de wachtruimte door alle nog meer gefrustreerde en soms echt boze mensen die vaak op luide toon hun beklag komen doen (een middagje bank en je kunt een boek schrijven!). Als ik het helemaal heb gehad met wachten, besluit ik de stoute schoenen aan te trekken en naar de contactpersoon te vragen waarvan de naam, op de gebruikelijke onverstaanbare Zuid-Afrikaanse wijze, was ingesproken op mijn voicemail. Ik heb geluk want ze komt net aanlopen en heeft ogenblikkelijk tijd voor me. Deze dame is erg professioneel en weet goed om te gaan met een gefrustreerde klant. Het nieuws dat onze kaarten er niet zijn, landt dan ook redelijk zacht. Blijkt dat ons vorige bezoek en de tig formulieren die we hadden ingevuld, alleen heeft geresulteerd in een door ons gewenste verhoging van de creditcard limiet en mijn machtiging als mederekeninghouder. Om onverklaarbare redenen is in de oorspronkelijke aanvraag geen garagecard aangevraagd, laat staan een additionele pinpas en garagecard. Wij waren in de veronderstelling dat 1 van de formulieren van de vorige keer daarvoor bedoeld waren. Dit blijkt dus niet zo te zijn. Je raadt het al, nog meer formulieren!! Berustend vraag ik haar of ik een afspraak met haar kan maken (we hebben inmiddels al met 4 verschillende mensen te maken gehad). En dit kan. De volgende dag bel ik op om een afspraak te maken en ik kan maandag al terecht.

Woensdag 4 juli: Bankieren in Afrika, toch maar liever het bekende matras?? (deel 1)

Jullie hebben de afgelopen weken met enige regelmaat al het een en ander kunnen lezen over onze bankierervaringen. De enorme bureaucratie en de af en toe ronduit ontbrekende professionaliteit vreten tijd en energie. En dan worden ook nog eens voor elk wissewasje kosten in rekening gebracht. Hieronder een schets van de (inmiddels voor ons) hilarische situatie.

De afspraak met de consultant laat wel even op zich wachten, maar uiteindelijk staat ze op 29 mei dan toch voor de deur. Ik krijg een hoop formulieren onder mijn neus geschoven (als ik het me goed herinner een stuk of 5, varierend in lengte en complexiteit). Daarnaast moeten we allerlei bijlagen meeleveren zoals kopieën van paspoorten, loonstrookje, assignment contract, huurcontract etc. Ik moet een keuze maken uit 7 verschillende varianten van bankrekeningen. Ze varieren met name voor wat betreft maandelijkse fee. Hoe hoger de fee, hoe meer "gratis" cheques, pinhandelingen, overboekingen etc. je krijgt. En als je bijvoorbeeld je "gratis" aantal overboekingen in een maand overschrijdt, betaal je extra voor die overboeking. Zelfs toen onze tijdelijke pinpas die we konden gebruiken tot de definitieve bankkaarten zouden arriveren, bij de eerste keer pinnen werd ingeslikt en we vervolgens een nieuwe tijdelijke pas kregen, werd een bedrag van de rekening afgeschreven voor de vervangende pas! (zie eerder bericht van 12 juni). De consultant vertrekt met alle formulieren en geeft aan dat de rekening einde van de week geopend zal zijn en de passen na 5 werkdagen ook klaar zouden zijn. De week erna dus maar eens even nagevraagd. Helaas, nog geen rekeningnummer bekend en geen passen aanwezig. Dinsdag 5 juni worden we gebeld met mededeling van ons rekeningnummer (zie blogbericht van 8 juni). De passen laten echter nog steeds op zich wachten. Uiteindelijk krijgen we het verlossende bericht dat de passen er zijn (zie bericht van 19 juni). Na de ontdekking van het feit dat de passen niet compleet zijn, van ongewenste limieten en wederom letterlijk uren te hebben doorgebracht en zo'n 10 verschillende formulieren te hebben ingevuld, hebben we ons er al op ingesteld dat het weer weken gaat duren...Zie het volgende bericht voor deel 2.

Prinses Diana & Nelson Mandela in de strijd tegen AIDS en HIV

Wellicht hebben ook veel van jullie gisteren "Diana, a Tribute" gezien op tv, het liefdadigheidsconcert georganiseerd door Prins Harry en Prins William ter nagedachtenis aan Lady Di en viering van wat haar 46e verjaardag zou zijn geweest. Nelson Mandela is een van de geinterviewden die Prinses Diana hebben ontmoet. Prinses Diana was erg toegewijd deelnemer in de strijd tegen AIDS en HIV. Zie hieronder.

PRINCESS DIANA AND
THE FIGHT AGAINST AIDS

Throughout her life, Princess Diana was very active supporting many charities related to homeless and deprived children, drug abuse, and victims of HIV/AIDS. In 1987, she shocked many people when she publicly shook the hand of an AIDS patient.

On November 2, 2002, former South African President Nelson Mandela announced that the Nelson Mandela Children's Fund was planning to join the Diana, Princess of Wales Memorial Fund to help South Africans with HIV/AIDS and their families and to assist children orphaned by the disease. "Caring for people who are dying and helping the bereaved was something for which Princess Diana had passion and commitment," Mandela said at a London press conference.

"When she stroked the limbs of someone with leprosy, or sat on the bed of a man with HIV/AIDS and held his hand, she transformed public attitudes and improved the life chances of such people," Mandela said about the late Princess. "People felt if a British princess can go to a ward with HIV patients, then there's nothing to be superstitious about."

After the announcement, Mandela visited Diana's family home and placed a wreath on her grave. Mandela and Diana met when the princess visited South Africa in 1997.

Zaterdag 30 juni: Apartheid

Een grotere tegenstelling bestaat er bijna niet. Het heftige Apartheidsmuseum ligt naast amusementspark Gold Reef City. Terwijl we naar de ingang van het museum lopen, horen we het geschreeuw van de parkbezoekers die zo gek zijn geweest om in een van de achtbanen te stappen. Op de parkeerplaats worden wij juist al erg stil van de 7 waarden die het fundament vormen van de constitutie van Zuid-Afrika: democracy, equality, reconciliation, diversity, responsibility, respect & freedom. Na het zien van een 15 min film over de historie van Zuid-Afrika (van de bosjesmannen tot aan de start van de apartheidstijd), beginnen we aan onze tour door het museum. Het is allemaal prachtig vormgegeven en het gebouw zelf straalt de sfeer uit van die tijd. Men heeft tekst, foto's, filmfragmenten en voorwerpen gecombineerd tot een boeiend geheel. Al snel komen herinneringen boven van onze tijd in Berlijn en onze bezoeken aan o.a. het Holocaust monument (een ondergronds museum, gesitueerd onder het stenenmonument naast Brandenburger Tor) en de Wannsee Villa (waar de nazitop besloot tot "Die Endlösung der Juden", namelijk vergassing van 12 mln joden, wat uiteindelijk het leven heeft gekost aan 6 miljoen joden). Het grote verschil met Apartheid is echter dat er niet slechts 1 persoon verantwoordelijk lijkt geweest voor al deze moeilijke jaren van de Zuidafrikaanse zwarten. Het lijkt een collectief initiatief te zijn geweest van de blanken, zij het wel geinspireerd door de Apartheidswetgeving zoals opgesteld door de heren Verwoerd en Herzog. En men heeft niet op zo grote schaal en bewust zwarten afgeslacht zoals wel is gebeurd met de joden in Europa. De ontbeeringen en het verhaal zijn desondanks indrukwekkend. Jammer is wel dat door de hoeveelheid tekst, de complexiteit van de historie en hoeveelheid aan gebeurtenissen, de rode draad moeilijk te ontdekken valt. Een bezoek aan het museum is ook onontbeerlijk om bepaalde maatschappelijke problemen van nu te kunnen begrijpen. Het is al ver na eenen als we uiteindelijk het museum verlaten. Diep onder de indruk van het heftige verleden van ons nieuwe thuisland begeven we ons naar een luchtiger plek, namelijk het Design Quarter. Hier genieten we van een late lunch en verwerken we de indrukken die we die ochtend hebben opgedaan.

Vrijdag 29 juni: do nr 6, Hoeveel vogels?

Staat een wiskundeleraar voor een gemixte klas (Europeanen en Afrikanen). De kinderen moeten leren rekenen. De leraar vertelt een verhaaltje: Er zitten 7 vogels in de boom. Er komt een jager aan en die schiet een vogel dood. Hoeveel vogels zitten er nog in de boom? Europees kind: 6. Afrikaanse kind: 0...Denk je dat die andere vogels blijven zitten als er op ze wordt geschoten!?!

Vrijdag 29 juni: do nr 5, Olijfolie & knoflook

Zuid-Afrika kent helaas een hoog percentage AIDS-patienten en HIV-geinfecteerden. Deels is dit veroorzaakt door ronduit schandalig verkeerde voorlichting vanuit de overheid. Zo ontkende tot voor kort President Mbeki dat AIDS en HIV een probleem waren en dat het bestond. De Minister van Gezondheid maakte het nog bonter door te zeggen dat men zich kon beschermen c.q. genezen door de toepassing van olijfolie en knoflook! Maar er liggen ook omvangrijke historische en culturele problemen ten grondslag aan deze situatie. Zo gebruiken zwarte Afrikanen vaak geen condoom, omdat men denkt dat de overheid slechts wil voorkomen dat de zwarten zich voortplanten (overblijfsel van de Apartheidtijd). Bovendien zijn zwarte Afrikanen over het algemeen niet monogaam (waarom 1 vrouw hebben, als je er 7 kunt hebben?). Vrouwen worden ook nog eens gezien als inferieur, hebben nauwelijks rechten en de dominante zwarte mannen verkrachten dan ook nogal eens de zwarte vrouwen in hun omgeving. Nee zeggen is er vaak niet bij voor de vrouwen. Het AIDS en HIV percentage ligt dan ook veel hoger onder de vrouwen. Het heeft ook niet geholpen dat tot voor kort alleen witte condooms te verkrijgen waren! Welke stoere, dominante, zwarte man doet een WIT condoom om...Gelukkig zijn dingen aan het veranderen, maar er is nog een lange weg te gaan.

Vrijdag 29 juni: do nr 4, Hoe gaat het met je?

Voor Afrikanen is het menselijke aspect (zowel werk als prive) het allerbelangrijkste. Zo loont het om 's ochtends niet gelijk over werk te beginnen, maar eerst te vragen hoe het met iemand gaat. Hier hebben we ook een groot verschil met Amerika te pakken. Ja, hier wordt, net als in de USA, bij wijze van begroeting gevraagd: How are you? Maar in Amerika verwacht men geen antwoord (en zeker geen uitgebreid antwoord). Hier is het juist wel oprecht bedoeld en door tijd te nemen om te vertellen hoe het met jou gaat (en uiteraard ook aan de ander te vragen hoe het met hem of haar gaat), kan een ware Spirit of Ubuntu en een warm gevoel ontstaan en is daarnaast de ander veel eerder bereid je te helpen of iets voor je te doen.

Vrijdag 29 juni: do nr 3, En, nog een leeuw te zien?

Sta je als vrouw in de lift met een zwarte man, voel je dan niet beledigd als de zwarte man eerst uitstapt. Dit stamt nog uit vroeger tijd, toen de mensen nog in hutten leefden met allerlei wilde dieren eromheen. De man stapte dan altijd als eerste uit de tent, zodat, als zich daar een leeuw bevond, hij de tent en de vrouw kon verdedigen!

Vrijdag 29 juni: do nr 2, all you can eat!

Als je (zwarte) Zuid-Afrikanen over de vloer krijgt voor het diner, stal dan alleen datgene uit wat de bedoeling is om volledig opgegeten te worden. Stel namelijk dat je bijvoorbeeld een doos met bonbons op tafel zet en de helft gaat slechts op, dan bestaat een grote kans dat je gasten de doos meenemen. De gedachte is namelijk, dat je dat toch niet allemaal meer die dag kunt opeten, en er wellicht nog familie thuis is die ook van het heerlijke eten moet kunnen meegenieten. Het is een blijk van waardering als men dus alles van tafel meeneemt wat over is!

Vrijdag 29 juni: do's & dont's, in the end, we are all African!

Afrika wordt ook wel "The Cradle of Mankind" (De wieg van de mensheid) genoemd, omdat de oudste mens in Afrika leefde. Daarom is de uitspraak dat we uiteindelijk allemaal Afrikanen zijn, eigenlijk heel terecht. Maar ondanks dat, kan er cultureel toch heel wat mis gaan, tussen Europeanen en Afrikanen, maar ook zelfs tussen Zuid-Afrikanen onderling. Een paar do's and dont's zijn daarom extra leuk (of interessant) om met jullie te delen (zie hieronder en een aantal separate berichtjes hierna).


Do nr 1: Goed nieuws voor onze oudere lezers. In de Zuid-Afrikaanse cultuur bestaat een groot respect voor de ouderen. Wanneer je Magogo (oude vrouw) of Madala (oude man) wordt genoemd, is dat een groot blijk van respect voor jouw wijsheid die je door je leeftijd hebt weten te vergaren! Zo luidt een gezegde: When an old man dies, a library has burnt down!

Vrijdag 29 juni: Ubuntu

Umuntu ubuntu xabantu: I am a person because of you (ik ben iemand door jou).

Vrijdag hebben we een hele dag culturele training gehad van een sociaal gedreven Denise Hill, een Zuid-Afrikaanse dame die is opgegroeid ten tijde van de apartheid, met een indrukwekkende carriere op het vlak van Black Empowerment. "Spirit of Ubuntu" is verreweg het belangrijkste begrip wat we deze dag hebben geleerd. Spirit of Ubuntu betekent feitelijk: Spirit of Humaneness (Geest van menslievendheid). Het is een groot compliment als een Zuid-Afrikaan tegen je zegt dat je Spirit of Ubuntu toont. Dit komt tot uiting in bijvoorbeeld de wijze waarop je mensen begroet, maar ook de interesse die je toont in anderen en de hulp die je aanbiedt wanneer ze die nodig hebben. We waren al op de hoogte van de "African Handshake" en het begrip "Ubuntu", maar dat is slechts droge theorie. Denise heeft ons laten voelen wat Ubuntu betekent in het dagelijks leven en heeft de diepere betekenis van de African handshake uitgelegd. Als je elkaar op Afrikaanse wijze de handen schudt, begint dit met het bekende Europese handenschudden, dan schuiven beide handen omlaag tot de duimen en handen elkaar als het ware omklemmen. Vervolgens schuiven de handen terug in de Europese positie. Als laatste kun je (optioneel) je linkerhand in de holte van je rechterarm leggen. Per stap betekent het zoiets als: nice to meet you, I really am very glad that I get to know you and hope I can add value to your life, I am honoured to meet you and am sure knowing you will add value to my life. Thank you. Overigens zijn het over het algemeen alleen de zwarte Zuid-Afrikanen die deze handshake gebruiken. Als een zwarte Zuid-Afrikaan je bedankt, kan dit een combinatie zijn van in de handen klappen en dan de rechterhand uitstrekken met de linkerhand in de holte van de uitgestrekte rechterhand of alleen het laatste. Ubuntu, een prachtig begrip.