Donderdag 28 juni: een drukke ochtend

Om 08.30u is er alweer een zoete inval van mensen...de technische onderhoudsman, de eigenaar en de real estate agent. Er was namelijk nog een lijst met openstaande punten, van lichten die niet werkten tot financiële zaken. Dit duurt tot zeker begin van de middag. We hadden inmiddels het verrassende bericht gehad dat het slot van de postbus al was gemaakt en dat we de sleutels zsm zouden ontvangen. Na wat aandringen verschijnt 's middags iemand met onze post en de sleutels van het nieuwe slot. Toch leuk als iets twee dagen duurt als men eerder heeft gezegd twee weken! Zeker als het om post gaat.

Woensdag 27 juni: afscheid

Mijn moeder's vlucht gaat om 23.30u. We drinken nog een kopje koffie en vertrekken dan naar het vliegveld. Na wat vertraging bij het inchecken door computerproblemen is het dan toch echt tijd om afscheid te nemen. De week is omgevlogen. Het lijkt alsof we mijn moeder net opgehaald hebben. Een knuffel en een traan en dan loopt mijn moeder dapper glimlachend richting de douane. Wij zwaaien tot we haar niet meer kunnen zien...

Woensdag 27 juni: "We're dashing through the snow..."

Voor de eerste keer in meer dan 20 jaar heeft het gesneeuwd in Johannesburg! Een ski resort in de Drakensbergen is zelfs ingesneeuwd!

Woensdag 27 juni: Happy Birthday!

Stel je voor: het is 5 uur ´s ochtends en je bent jarig en iemand begint enthousiast Happy Birthday to You te zingen...? Hoe voelt dat? Ik heb geen idee, want Aldwin was gelukkig zo attent om te wachten tot een uurtje of zeven! Een bijzondere verjaardag...mijn cadeautje van Aldwin weet ik al (tegen alle gewoonte in): we gaan het weekend van 6 juli naar het Madikwe Game Reserve (http://www.ccafrica.com/reserve-1-id-2-19). Ook de cadeautjes van mijn moeder en broer waren al bekend, maar niet het cadeautje van Rob. Iets wat hij zelf heeft uitgekozen en zelfs geheim heeft weten te houden voor mijn moeder (een indrukwekkende prestatie!). Het blijkt een prachtige ketting te zijn. "Nee Rob, deze hoeven we absoluut niet te ruilen hoor!". Na een uitgebreid ontbijt rijden mijn moeder en ik naar Rosebank Mall, met een bekende African Craft Market. Het korte wandelingetje vanaf de parkeergarage naar de ingang van het winkelcentrum is erg koud en dus beginnen we met een kop koffie om warm te worden bij Mugg & Bean (een grote, maar gezellige en kwalitatief goede keten die je door heel Zuid-Afrika vindt). In onze naïviteit bestellen we allebei een muffin die de grootte van een meloen blijken te hebben. En dat terwijl we een uurtje later al weer aan de lunch dienen te zitten met Aldwin in de bedrijfskantine...We scoren (met afdingen) wat leuke kleinigheidjes op de markt en brengen nog even een bezoek aan het Park Hyatt hotel waar Aldwin en ik inmiddels meerdere keren hebben gelogeerd met veel plezier. Eenmaal aangekomen op Aldwin's kantoor lopen we de ene na de andere bekende tegen het lijf. Gyllian weet Aldwin (letterlijk) aan zijn oor naar de receptie te slepen, zodat hij met ons kan gaan lunchen. Na de lunch en een korte rondleiding verruilen we de kantooromgeving voor de chique winkelomgeving van Hyde Park Mall. Het is kleiner en daardoor gezelliger dan het grote en drukke Sandton City. Na wat succesvolle aankopen is het al tijd om naar huis te gaan, om te kleden en van auto te ruilen om vervolgens richting restaurant te gaan. Mama's koffer wordt ingeladen en we rijden richting Moyo at the Zoo (http://www.moyo.co.za). Het restaurant en de omliggende tuin en terras is gebouwd en gedecoreerd door aids patienten. Veel van de prachtige decoraties en meubelstukken zijn gemaakt van schroot en ander afval zoals kroonkurken. De sfeer in het restaurant is Afrikaans en gevuld met mystiek en ritme. Het menu bestaat uit typisch Afrikaanse gerechten evenals de muziek. Moyo kent bepaalde vaste onderdelen. Zo worden je handen aan tafel gewassen met rozewater, kun je je gezicht laten beschilderen en passeren diverse (goede!) muzikanten de revue. Ik verheug me altijd op de, zoals ik ze noem, Afrikaanse Andrews Sisters. Elk Moyo restaurant kent een trio van Afrikaanse dames, die prachtige liedjes zingen aan tafel. Hun warme Afrikaanse stemmen vol harmonie en ritme weten mij keer op keer diep te raken...

Dinsdag 26 juni: shop till you drop & death by chocolate

Na al het beestjes kijken en de verwennerij is het nu tijd om de winkels eens te gaan verkennen. Sandton City is als eerste aan de beurt, gevolgd door een bezoek aan Annica´s in de Michelangelo Towers, een chique tea/lunchroom/diner waar ik in april voor het eerst was geweest met Marnella. De financiele schade blijft ondanks de prachtige spullen redelijk beperkt (nee ma, die ketting van 20.000 rand is 2.000 euro en geen 200...).

Maandag 25 juni: de-stress, de-tox, de-alles

Just another Monday!? Aldwin gaat aan het werk en wij? Wij laten ons verwennen in mijn favoriete Spa. Full body massage, en een facial inclusief manicure en pedicure. Hemel op aarde!

Zondag 24 juni: 7000 krokodillen en 1001 nacht paleis

Wat hebben 7000 krokodillen te maken met een paleis dat zo uit een "1000 en een nacht sprookje" lijkt te komen...? Niets zou je zeggen, maar in Sun City hebben ze alles met elkaar te maken. Nadat we hebben genoten van een uitgebreid ontbijt, stappen we in de auto en rijden slechts na 7 km al weer een parkeerplaats op. Sun City is bedacht door de multimiljonair Sol Kerzner. In de jaren zeventig, toen dit complex werd gebouwd, hoorde de grond bij de pseudo-republiek Bophuthatswana, waar gokken (officieel verboden in Zuid-Afrika) toen legaal was. Het casino was de hoofdreden voor het succes van het oord, dat toen een hotel bezat, een aangelegd meer en een uitdagende 18-hole-golf-course, ontworpen door de voormalige Zuid-Afrikaanse kampioen, Gary Player. Aangezien het aantal bezoekers groeide, werden meerdere hotels gebouwd. Hoewel de recente veranderingen van de regels ten aanzien van het gokken het aantal casino's in het land hebben doen toenemen en gokkers niet meer helemaal naar Sun City hoeven te rijden, trekt het oord nog steeds bezoekers vanwege zijn andere attracties zoals het amusementscentrum. Sun City biedt niet alleen de kans op een smak geld bij het rad van fortuin, er zijn ook revues met in veren gehulde danseressen, concerten en schoonheidswedstrijden. Men heeft zelfs een enorm zwembad gebouwd waarbij een heuse branding wordt nagebootst. Wij (en met name Aldwin) zijn sceptisch ten aanzien van het geheel. Maar omdat alle Zuid-Afrikanen die we tot nu toe hebben ontmoet, laaiend enthousiast zijn, vinden we dat we er in ieder geval geweest moeten zijn, om erover mee te kunnen praten. We kopen een ticket bij de ingang. Als we bij de ingang van het "Palace of the Lost City" aankomen, worden we vriendelijk naar een parkeerplaats verwezen bij de Gary Player golf course. Alleen gasten van het hotel hebben vrije toegang. Wij moeten ons in een busje proppen met andere toeristen om dmv een rondleiding het hotel te kunnen bezichtigen. We hebben wat tijd over voordat de tour begint, dus nemen mama en ik de skytrain naar de Kwena Gardens terwijl Aldwin de auto naar beneden rijdt. We treffen elkaar weer bij de ingang om vervolgens de duizenden Nijlkrokodillen te kunnen bewonderen die men daar houdt. We zijn nog steeds wat te vroeg voor de tour en drinken een lekker kopje koffie op het terras van het Cascades hotel. De rondleiding door het hotel is zeker de moeite waard. Het is erg nep, maar wel mooi gemaakt en de grootte van alle ruimtes is indrukwekkend in combinatie met de aandacht voor detail die men heeft toegepast op de bewerkingen van o.a. de zuilen. Maar om nu € 500 (R 5000!) te betalen voor 1 nacht gaat wat te ver...Tijd om naar huis te gaan.

Zaterdag 23 juni: voor de eerste keer op safari

Vandaag staat Pilanesberg op het programma. Rond half 7 zitten we in de auto, voor de eerste keer in de Jeep. We tanken bij BP Randburg en zo'n 2,5 uur later zijn we bij Manyane, de zuid-oostelijke ingang van het game reserve. Het is al snel prijs op mama's eerste safari: zebra's, antilopes, wrattenzwijntjes, franklins, olifanten, neushoorns, jakhalzen, giraffes, nijlpaarden, struisvogels en ga zo maar door. Geen slechte score voor zo'n eerste keer. De Big Five bewaren we voor de volgende keer, in november als ze hier samen met Rob is. We genieten van de rit door het game reserve en de mooie dieren. We stoppen rond lunchtijd even bij de tenten die men heeft ingericht als een keuken en winkel, vanwege de grote brand die in het gebied heeft gewoed en tevens de gebouwen heeft verwoest. We zijn erg verbaasd over hoe groen de heuvels nu zijn, in vergelijking met april toen we voor onze kennismaking in Zuid-Afrika waren en Pilanesberg bezochten. In korte tijd heeft de natuur zich grotendeels hersteld en is zelfs nieuw leven ontstaan op de afgebrande vlaktes. Moe maar voldaan rijden we einde van de middag richting de Kwa Maritane gate. Nadat we de gate zijn gepasseerd, slaan we direct rechtsaf richting Kwa Maritane Lodge en rijden daardoor feitelijk weer het game reserve in. Alsof hij dat wil bewijzen, doemt een enorme olifant voor ons op. Prachtig gezicht met de ondergaande zon die het omringende landschap een gouden gloed geeft. De lodge is groot, maar voelt toch gezellig aan door de opzet van de kamers en de diverse gebouwen. We drinken een glaasje in de bar en besluiten vroeg te gaan eten. Buffet helaas, maar dan wel een live buffet, met een kok die ter plekke dat klaarmaakt wat je uitkiest van de groenten, vlees en vis. Het smaakt heerlijk en we zitten gezellig te kletsen tot in de late uurtjes.

Een enerverende dag

Donderdag waren we gebeld met het goede nieuws dat onze zending wordt vrijgegeven en vrijdag zou worden afgeleverd om 15.00u. Vanochtend werden we gebeld of het ok was dat de zending zowaar eerder zou worden afgeleverd, nl. tussen 10 en 11. Geen probleem uiteraard. Mama en ik stappen snel in de auto om hangers te halen en in het winkelcentrum word ik nogmaals gebeld met de bevestiging dat de zending tussen 10 en 11 wordt afgeleverd. Na wat telefonische aanwijzingen staat het bakkie met onze container voor de deur. Bij het uitpakken blijkt dat de kleding helaas wel te lijden heeft gehad. Om 13.00u halen we de Jeep op en ik heb de eer om als eerste de Jeep te besturen naar het Design Quarter waar we gaan lunchen. Na een uitgebreide en heerlijke lunch rijden we voldaan richting huis, als we besluiten nog even langs de postbus te rijden. Verbouwereerd kijkt Aldwin me aan met de melding dat de postbus niet open wil. Ik probeer mijn sleutel, maar ook die werkt niet. Later blijkt dat het slot van de postbus kapot is en men verwacht dat het over 2 weken weer gemaakt zal zijn... In de tussentijd zal iemand ons persoonlijk de post komen bezorgen.

Woensdag 20 juni: KL591 is geland!

Onze eerste gast is vanavond aangekomen. Niemand minder dan mijn moeder. Ze is verbazingwekkend fit na de 10 uur durende vlucht. We hebben een heel programma op stapel staan. Zo gaan we het weekend naar Pilanesberg en Sun City, en maandag naar de Spa. En Aldwin maar klagen dat hij moet werken ;-)

Woensdag 20 juni: ik verbind u door

Het alarm was nog steeds niet aangesloten. Het eerste bezoek van twee medewerkers van het beveiligingsbedrijf was niet eens terug te vinden bij het bedrijf en het tweede bezoek had ook nog geen resultaat opgeleverd (belofte was: morgen is het aangesloten...). Navraag op dinsdagochtend had de verrassing opgeleverd dat donderdag technici zouden langskomen om het alarm aan te sluiten, toch handig als ik dat ook weet zodat ik er ben! Mijn contactpersoon geeft aan dat hij wel heeft doorgegeven dat ik gebeld moest worden, maar dat was niet gebeurd. Hij zegt toe dat iemand mij alsnog belt, maar ik besluit zelf te bellen. Later die dag word ik gebeld dat ze woensdag (dus niet donderdag) voor 12.00u op de stoep staan. Om 12.15u bel ik het bedrijf om door te geven dat ik al een hele ochtend voor niets heb zitten wachten. Ik word (en ik overdrijf niet!) maar liefst vijf (!!!) keer doorverbonden om vervolgens even zoveel keer het verhaal te doen. De laatste dame weet mij echter weer vrolijk te stemmen en dit keer wordt de belofte zowaar waar gemaakt. Om 14.00u staat inderdaad een technicus voor de deur en het alarm is vervolgens inderdaad actief.

Dinsdag 19 juni: een middagje bankbezoek

De rekeningen stapelen zich op, dus we willen nu we een bankrekening hebben, deze betalen. Aangezien we onze bankpassen nog steeds niet hadden, zat er niets anders op voor Aldwin om mee te gaan naar de bank en persoonlijk de betalingsopdrachten te fiatteren. Als we bij Inlichtingen aan komen, is het goede nieuws dat de passen er zijn. Een bankconsultant moet ons de spullen overhandigen en natuurlijk moeten er weer allerlei formulieren worden ingevuld. We vallen tijdens de overdracht van de ene in de andere verbazing. Dat bankieren duur is in SA dat wisten we al, maar je wordt ook doodgegooid met allerlei ongewenste limieten en beperkingen van de bankpassen. Ook blijkt dat slechts de helft aanwezig is, alleen Aldwin's passen zijn gearriveerd. We vullen wederom de papieren in voor tweede passen. De garage card (een betaalpas specifiek voor het betalen van brandstof) ontbreekt in zijn geheel. Bij het verlaten van de bank (een uur na sluitingstijd en een bezoek van 3,5 uur) testen we de nieuwe pinpas en we verbazen ons er allang niet meer over dat de pas niet werkt... Wordt vervolgd!

Maandag 18 juni: many good bye presents!

De laatste game drive op maandagochtend blijkt heel wat afscheidscadeautjes in petto te hebben. Dave rijdt ons linea recta naar een hyenanest in de hoop dat de hyena's het nest nog moeten verlaten. We staan echt net een minuut bij het nest (in een grote termietheuvel) als het eerste hyenajong zijn snoet uit een van de toegangen steekt. Al snel volgen zijn twee jonge broertjes (dan wel zusjes, dat konden we niet zien). Later voegen de ouders zich bij hen en zien we de kleintjes wedijveren om een carcas met wat vlees en bloed er nog aan dat dicht bij een van de ingangen ligt. Een absoluut prachtig afscheidscadeau (al vind ik hyena's persoonlijk wel erg lelijke dieren...). Op onze rit naar het volgende afscheidscadeau komen we zes prachtige giraffen tegen, wat een elegante dieren zijn het toch. We zien daarnaast een kudde zebra's en een aantal jakhalzen, nijlpaarden, gnoes en impala. Ook een tweetal mannetjes leeuwen ontbreken niet. Maar het ultieme afscheidscadeau moest nog komen. Drie luipaarden, een moeder met twee welpen. Een van de jonge luipaarden sleept een impalakarkas mee de boom in met een hyena op de loer. Zie de twee filmpjes voor een beeldend verslag van deze fantastische laatste game drive.

Zondag 17 juni: vertederende wildlifebeelden

Om 5.00u gaat de wekker, gevolgd door koffie en thee op het terras. Al snel zitten we in de Land Rover voor de ochtend game drive. Een veel geziene vogel is de Franklin. Het zijn grappige bruine vogels die wel goed hoorbaar zijn, maar door de camouflage kleuren nauwelijks te zien zijn. Ook nu worden we getrakteerd op niet een maar zelfs twee luipaarden! We zien veel dieren waaronder ook de eerste olifanten van dit bezoek. We stoppen voor een kop koffie dan wel warme chocolademelk (met Amarula, gemaakt van de vruchten van een boom, om je lepeltje bij af te likken!). Inmiddels zijn we wel wat gewend aan het 4-sterren-tafeltje-dekje dat in de ochtend en de avond tijdens de game drive plaatsvindt. Er wordt een heus klaptafeltje (met kleedje) uitgestald, met echte mokken en glazen en (sjieke) metalen bakjes/blikken met 's ochtends koekjes en 's avonds wijn met nootjes, gedroogde mango en biltong (de beroemde gedroogde boerenworst). Aan het einde van de game drive heeft Dave een "surprise" voor ons. Het blijkt een heus 4-sterren bush ontbijt te zijn, vers fruit t/m een Engels ontbijt dat ter plekke op barbeques wordt klaargemaakt. Na het ontbijt is een beetje beweging niet overbodig, dus neemt Jeff Aldwin en mij mee op een heuse bushwalk, waarbij niet het doel is om groot wild op te zoeken. Maar...we hebben al ruim 10 minuten in een droge rivierbedding gestaan om luipaardsporen te bespreken als Jeff weer verder wil en tegen de kant van de rivierbedding wil opklimmen, als ik langs hem heen kijk en vlak boven ons een enorme buffel zie staan! Rustig maar snel verwijderen we ons van de buffel (nee, Aldwin, nu is het niet het moment om rustig stil te gaan staan en foto's te nemen!). Vol van adrenaline laten we deze ervaring op ons inwerken terwijl we op het terras met uitzicht op de "water hole" genieten van een koud glas witte wijn. Na een heerlijke lunch van o.a. impalavlees is het alweer snel tijd voor de middag game drive. Vanuit een auto zijn de buffels - niet veel, maar toch een beetje - minder groot. We zien jakhalzen en de eerste witte neushoorns. Maar het hoogtepunt is toch de leewin met haar drie kleintjes in een droge rivierbedding. Zie het filmpje en geniet mee!

Zaterdag 16 juni: Lion King

De kok heeft nog snel een lekkere salade voor ons klaar gemaakt, voordat we een klein half uurtje later onze eerste game drive gaan maken. De accommodatie is van erg hoog niveau, net als de service. Het frappante is dat de chalets niet worden afgesloten, maar er wordt alleen een schuif aan de buitenkant dichtgeschoven om te voorkomen dat er dieren naar binnen kunnen. Er loopt namelijk regelmatig wild door het kamp, zoals luipaarden, buffels, hyena's, bavianen en wrattenzwijnen. Om het echt grote wild zoals olifanten tegen te houden, zijn er wel draden gespannen waar stroom op staat. De twee andere gasten die mee zouden gaan bij ons in de landrover, zijn er nog niet, dus hebben we zowaar een privé game drive. Onze ranger is Dave en de tracker (spoorzoeker) is Fanny. Fanny blijkt "Leopard Man" te zijn. Hoofdpersoon in de documentaire zoals uitgezonden door Animal Planet. Het programma wordt regelmatig herhaald, dus we hopen het nog eens te zien. Dave vraagt ons wat onze "objectives" zijn voor ons bezoek aan Ngala en eenstemmig roepen we allebei uit: leopard!! En we worden niet teleurgesteld, al tijdens de eerste rit zien we een jong luipaard onder een boom liggen. Er blijken in het reserve zo'n 15 luipaarden rond te lopen. Verder zien we nog een enorme uil, nijlpaarden, een heleboel impala en de veel zeldzamere bushbuck. Tegen het einde van de drive, als we lachen om de grappige oortjes en oogjes van de nijlpaarden die net boven het water uitsteken, voelen we de allesoverstemmende schreeuw van een leeuw door ons heen trillen. Het is in het halfdonker een geluid dat enorm ontzag inboezemt, meer nog dan overdag. We rijden in vliegende vaart in de richting die Fanny aanwijst, waar de leeuw zich zou moeten bevinden. We gaan off road, dwars door de bush. We horen niets meer, en stoppen om te luisteren. Na een minuut of 20 start Dave de motor om richting lodge te gaan, als we wederom worden verrast door dat indrukwekkende geluid. 10 meter verderop is een mannetjesleeuw aan het roepen naar andere "prides" buiten zijn territorium. Als wij bij hem aankomen, houdt hij het helaas net voor gezien met schreeuwen, maar wat een fantastische ervaring! Het staat in ons geheugen gegrift. We komen zo laat aan bij de lodge, dat we eigenlijk gelijk aanschuiven voor het diner, wat betekent dat we het warme bad dat men al voor ons heeft laten vollopen, moeten laten schieten. Het diner wordt geserveerd in de open lucht in een "boma". Erg romantisch, maar wel koud. Het eten is ontzettend zout en valt helaas nogal tegen gezien de eerder perfecte lunch. De volgende dag zou het echter helemaal goed maken. Onze oogjes vallen dicht, dus kruipen we ons heerlijk warme bedje in. Letterlijk warm, want zoals we de volgende ochtend pas zouden ontdekken, lag er een electrische deken onder die vol aanstond...

Zaterdag 16 juni: Panoramaroute en wederom 5km p/u!

Na ons bezoek aan het toeristische Pilgrim's Rest volgt de toeristische Panoramaroute. We begrijpen al snel waarom zoveel mensen deze route rijden. Tijdens de eerste stop bewonderen we de "Pinnacle". Een enorm zuil van rots die oprijst uit de diepte. Je beseft niet eens hoe hoog je bent en hoe hoog dus de rots is, tot je langs de rots naar beneden kijkt. Een magnifiek uitzicht. Het wordt echter nog overtroffen door het weidse uitzicht (je kunt zelfs zover kijken dat je Mozambique kunt zien) van God's Window, een inderdaad erg goed gekozen naam (ook commercieel gezien ;-) ). Helaas hebben we geen tijd om de Blyde River Canyon echt goed te bekijken, dus we moeten het doen met de indrukwekkende drie rondavels die van verre al goed herkenbaar zijn. Onderweg is het uitkijken geblazen voor de aapjes die de weg over springen. Voorbij Hoedspruit slaan we linksaf richting de poort van het Timbavati Game Reserve om bij Ngala Lodge te komen. Al snel houdt het asfalt op en rijden we over de slechtste onverharde weg die we tot nu toe zijn tegengekomen in Zuid-Afrika. Bezorgd kijken we elkaar aan als we al hobbelend dichter naar de poort kruipen. Zelfs 5km per uur lijkt teveel voor dit stukje (met een gewone personenwagen althans). Aan de poort betalen we de 280 rand "conservation fee" en mogen doorrijden. We zijn opgelucht als we zien dat de weg prachtig is geasfalteerd...maar...die opluchting is van korte duur. Al snel slaan we rechtsaf richting de lodge en verlaten we de hoofdweg, wat wederom gravel betekent. We beginnen ons al in te stellen op een nacht in de bush vanwege lekke band dan wel een totaal ingestorte carrosserie, als we de lodge zien opdoemen tussen de bossen. Dankbaar geven we de auto over aan de "portier" en genieten van een heerlijk verfrissend drankje en een koele, natte handdoek om onze handen en gezichten mee te wissen.

Zaterdag 16 juni: op zoek naar goud!

Halverwege de ochtend komen we aan in Pilgrim's Rest. Het oorspronkelijke goudzoekersstadje is niet meer, maar de nagebouwde versie is erg schattig. Er is een uptown en downtown gedeelte. Van het uptown deel wordt gezegd dat dit wat sjieker is, maar wij vinden het vooral erg toeristisch. We zijn blij dat we onze koffie bij Johnny's Pub in het downtown gedeelte hebben gedronken. En als er honderd(en...?) Harley Davidson motorrijders het stadje komen binnen rijden, proberen wij zo snel mogelijk weg te komen...

Zaterdag 16 juni: Engels ontbijt!

Ook het ontbijt kan niet achterblijven qua Engelse sfeer (d.w.z. voor Aldwin). 's Ochtends komen we er pas achter dat onze cottage "Rhino" uitkijkt over een prachtig meer. Op naar Pilgrim's Rest.

Vrijdag 15 juni: met 5km/u richting Kruger Park

Voor Aldwin was het helemaal een beproeving: het eerste deel van de rit naar het Kruger Park. Van 240km/u naar ternauwernood 5km/u...Pas als we Pretoria voorbij zijn, kunnen we een beetje doorrijden. We zijn blij dat we onderweg een lodge geboekt hebben ipv helemaal te moeten doorrijden naar het Park. Als we rond 19.00u aankomen bij de lodge, worden we verwelkomd door een enthousiaste Adrian. Hij brengt ons naar een schattige cottage, even wanen we ons in Engeland. We zijn dan ook niet verbaasd als blijkt dat Adrian oorspronkelijk een Brit is (getrouwd met Antoinette, een Zuid-Afrikaanse). Even een half uurtje opfrissen en dan schuiven we aan voor een 4-gangen diner. Het smaakt prima al heeft ook dit een Engels tintje. Ze blijken te beschikken over een enorme telescoop om de sterren van "dichtbij" te kunnen bewonderen. Ook met het blote oog is de met sterren bezaaide hemel oogverblindend mooi.

Vrijdag 15 juni: met 240km/u de bocht door!

Neem een testbaan dichtbij Kyalami racetrack en een Audi A4 3.2 V6 Quattro met Aldwin erin. Resultaat:

Jubileum!

Vandaag zijn we precies een maand in Zuid-Afrika! Even een korte samenvatting: spannend, druk, leuk en af en toe minder leuk, warm en dan weer (heel) koud, nieuw, grappig, indrukwekkend, soms teleurstellend, uitnodigend, vriendelijk, uitdagend, leerzaam...kortom, een ervaring die we voor geen goud hadden willen missen!

Wildlife weekend voor de boeg!

Morgen vertrekken we voor een lang weekend naar het Kruger Park. We rijden de 507 km naar het Timbavati Game Reserve niet in 1 keer, omdat we pas om 15.00u kunnen vertrekken. Rond 18.00u verwacht men ons daarom bij de Malapo Country Lodge (http://www.malapo.co.za). Zaterdag is het plan om vroeg te vertrekken om langs Pilgrim's Rest (een beroemd goudzoekersstadje) en God's Window te kunnen rijden. Eindbestemming is de Ngala Game Lodge (http://www.ngala.co.za/default.php). Vanuit daar gaan we meerdere game drives maken. Maandag rijden we terug. Volgende week: de opbrengst!

Woensdag 13 juni: Staking in Zuid-Afrika

Al enkele weken is een grote staking aan de gang in Zuid-Afrika met als doel hogere lonen af te dwingen voor het momenteel zwaar onderbetaalde personeel in de publieke sector (medici, onderwijs, etc.) met grote gevolgen...De staking door medisch personeel kost momenteel zelfs levens...Voor achtergrondinformatie zie http://www.guardian.co.uk/southafrica/story/0,,2101934,00.html

En hoewel het niets is vergeleken bij al het ongemak dat (vooral) de minder bedeelde Zuid-Afrikanen door de staking ervaren en het feit dat sommige zelfs het leven laten, zijn wij nu toch ook lichtelijk het "bokje"...Ik ben gebeld door de verhuizer met het nieuws dat Customs (het douanepersoneel) ook staakt...

No money, no money, no money..en 'weg pinpas'!

Onze pinpassen en creditcards zijn nog niet binnen waardoor o.a. internet bankieren nog niet tot de mogelijkheden behoort. In de veronderstelling dat ik wel persoonlijk geld zou kunnen laten overmaken van onze rekening om wat rekeningen te betalen, kreeg ik het opbeurende nieuws te horen dat alleen 'mijnheer' dit op deze wijze kon doen. Ik zou wel met de tijdelijke ATM card (pinpas) geld kunnen opnemen en dat vervolgens op de desbetreffende rekeningen kunnen storten, ware het niet dat we de daglimiet hadden beperkt (zodat de schade bij diefstal en misbruik zo klein mogelijk wordt gehouden). De rekeningen zullen dus nog even moeten wachten. Kort daarna probeer ik voor de eerste keer geld te pinnen in Sandton City. Het is ook gelijk de laatste keer (met die kaart althans)..."This card is obsolete" en hap, slik, weg is mijn kaart. Ik krijg nog wel een bonnetje met de melding dat als ik vragen heb over de transactie, ik met dit bonnetje bij de bank terecht kan. Dus sta ik een uurtje later weer bij de bank. Aldwin moet eerst worden gebeld om te verifieren of ik wel gemachtigd ben om een nieuwe ATM card aan te vragen op de rekening etc. Maar dan is er dan toch een nieuwe, tijdelijke ATM card. En een test bij 1 van de ATM's bij de bank levert het zo vurig gewenste stapeltje bankbiljetten op.

Maandag 11 juni: Waar blijft onze verhuiszending?

Onze spullen zijn nog steeds niet vrijgegeven. Inmiddels begint het wel wat vervelend te worden. We nemen nogmaals contact op met de verhuizer. Blijkt dat onze zending wordt "gecontroleerd". Dit betekent nog zeker 3 dagen vertraging. Wij moeten het doen met de troostende woorden dat 3 van de 5 zendingen in detail worden gecheckt...tja, toch jammer dat we niet bij de 2 van de 5 horen die 'niet' worden gecheckt...

Zondag 10 juni: Royal Natal National Park

Het is moeilijk kiezen als je maar 1 dag hebt en er zoveel te zien is. Uiteindelijk rijden we zondag naar het Royal Natal National Park. Dit park staat bekend om de fraaie landschappen zoals het ontzagwekkende Amphitheatre, een 6 km brede halvemaanvormige basalten wand, die rijst tot een hoogte van 1500m. Hier raast de Tugelarivier 948m het dal in (de op een na hoogste waterval ter wereld). Helaas is de wandeltocht naar de voet van het Amphitheatre te lang (6 a 7 uur) om hem die dag te kunnen maken. Zo beschikken we niet over onze bergschoenen en andere wandelmaterialen, maar ontbreekt ook de tijd. Vanaf het hotel hebben we een behoorlijke "off-road" route genomen wat een fantastische ervaring heeft opgeleverd, maar wel meer tijd heeft gekost dan via de "normale" weg. Een parkmedewerker adviseert ons de route naar de "Lookout Rock". Dit zou ongeveer 1,5 uur moeten kosten met mooie uitzichten. Dat past helemaal in ons plan. Enthousiast beginnen we aan de tocht. We komen een ander stel tegen dat dezelfde kant op gaat. Ze waarschuwen ons dat zij de vorige dag de zelfde route hebben gelopen, maar er ruim 5 uur (!) over hadden gedaan. Het heeft hen veel tijd gekost om het pad terug te vinden naar het beginpunt. Ook blijkt het een hele klim te zijn naar het uitzichtspunt, maar het is de inspanning (en de hoogtevrees...) meer dan waard. Met een hoofd vol mooie indrukken rijden we terug naar Johannesburg. Onderweg komen we nog het Sterkfontein Dam Nature Reserve tegen. We vermoeden al dat het enorme meer waar we langsrijden, een stuwmeer moet zijn, als we op de kaart lezen dat zich hier de op 1 na hoogste Earth Dam Wall in de wereld bevindt. We proberen naar de dam te rijden, maar we komen niet verder dan een fonkelnieuw, in onze ogen kansloos, bungalowparkje wat aan de rand van het meer ligt en helaas geen uitzicht geeft op de enorme dam. De bewaker geeft aan dat dit helaas ook niet mogelijk is, behalve als men een wandeltocht boekt met gids. Het wordt net donker als we tegen 18.00u thuiskomen in een heerlijk schoon huis. Elsie heeft goed werk geleverd.

Zaterdag 9 juni: Cathedral Peak

Vanaf de N3 nemen we de R74 richting Winterton. Vanaf Winterton wordt de route schilderachtig. We slingeren omhoog door het laaggebergte, door Zuludorpjes met het imposante hooggebergte in de achtergrond. Wat ons wel tegenvalt, is dat, hoewel veel van de dorpsbewoners die we tegenkomen, vriendelijk zijn en naar ons zwaaien, een aantal kinderen en ook wat volwassenen behoorlijk agressief om geld bedelen. Tegen de avond arriveren we bij het hotel. Prachtig gelegen, op kleine afstand van de grens met Lesotho (zie een eerder bericht), met aan alle kanten uitzicht op de Drakensbergen.

Zaterdag 9 juni: Pietermaritzburg

De rit van Johannesburg naar Pietermaritzburg gaat via de N3 richting Durban. Het landschap is heuvelachtig en droog. Het is een tolweg en dat merken we in onze portemonnee! Het is in dat kader (geld) tevens verstandig om je aan de snelheid te houden (de lege, brede snelweg nodigt uit om lekker gas te geven), want er staat om de haverklap politie met een lasergun langs de weg. Er lijkt ook niet echt een systeem te zitten achter de tolbedragen. Soms hebben we net een tolpoort gehad, of de andere kondigt zich al weer aan. Het bedrag voor een kort stuk kan dan bijv. 33 rand zijn, terwijl een lang stuk maar 20 rand kost. We komen langs Harrismith, een plaatsje dat is gesticht in 1849 en genoemd naar Harry Smith, de strijdlustige gouverneur van de Kaapkolonie. Het wordt gedomineerd door een lange, platte berg van 2377m hoogte. Ieder jaar in oktober wordt er een race gehouden over de 5km lange top van de berg. Na een voorspoedige rit komen we aan het einde van de ochtend aan in Pietermaritzburg...om ook héééééél snel weer te vertrekken. Ja, er staan een paar mooie gebouwen en Victoriaanse huizen, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Daarnaast zijn wij ook duidelijk de enige blanken op straat wat toch ook wat onbehaaglijk voelt (is misschien wel eens goed om je een duidelijke minderheid te voelen ;-) ). Enigszins teleurgesteld (en met trek, ons ontbijt was zeker 5 uur geleden en we hadden in de stad willen lunchen) maken we dat we wegkomen om zo snel mogelijk de Drakensbergen te bereiken. Onderweg stoppen we nog in Howick. Dit is een klein plaatsje met een enorme waterval (even hoog als de Victoria Falls in Zimbabwe). Niet spectaculair, maar er hing in ieder geval veel meer sfeer. De lunch werd een pizza bij Amy's Pizza and Coffeeshop, een kneuterig, burgelijk eethuisje. Met een rondgegeten buikje gaan we op weg naar Cathedral Peak!

Ukhahlamba: Zulu voor ´een barriere van speren´

Morgen zit uitslapen er niet in voor ons. Het plan is om 05.00u al in de auto te zitten naar Pietermaritzburg. Deze stad, zo´n 500 km ten zuidoosten van Johannesburg, schijnt een typisch Zuid-Afrikaans karakter te hebben door zijn mengelmoes van Victoriaanse, Indiase, Afrikaanse en moderne architectuur en cultuur. Daarna staan de Drakensbergen op het programma. De Zulu´s noemen de ruige pieken van Zuid-Afrika´s hoogste bergen Ukhahlamba, een barriere van speren. De Drakensbergen zijn de grootste bergketen van Zuid-Afrika. De bergkam loopt 250 km langs de grens met Lesotho, het ´Kingdom in the Sky´, en scheidt het hoge, binnenlandse plateau van de subtropische kust van KwaZulu-Natal. We hebben met wat geluk nog een kamer weten te bemachtigen in het Cathedral Peak hotel (http://www.cathedralpeak.co.za). Volgende week meer!

Bijna weekend!

Vanmiddag de sleutels aan Elsie overhandigd zodat ze dit weekend voor het eerst kan gaan schoonmaken. Ben benieuwd...Jackson is ook weer langs geweest. De stereo leek namelijk nog steeds niet goed te werken, ondanks zijn inspanningen van de vorige keer à 300 rand. En inmiddels lijkt het goed te gaan, want tijdens het bijwerken van het blog heb ik ongestoord kunnen genieten van Highveld, een van de twee belangrijkste zenders hier. Het ligt blijkbaar aan het radiosignaal van Jacaranda (de andere zender).

Money, money, money...!

Al enige tijd liep Aldwin met een brandende cheque in zijn broekzak rond...zijn salaris van de eerste maand, een serieus bedrag dus...Er was een cheque uitgeschreven, omdat we nog geen bankrekening hadden. Onze bank consultant is deze week dus redelijk veel door ons gestalkt. Afgelopen dinsdag kregen we het bevrijdende telefoontje dat we een bankrekening hadden! Vanochtend (nadat we even op zoek waren geweest naar welk kantoor de rekening liep en waar het kantoor zat) eindelijk de cheque kunnen storten en gelijk wat andere bankzaken geregeld. We hadden tevens een bewijs nodig van de bank dat we daar een rekening hadden lopen voor de aanschaf van de auto's. De debitcards (onze pinpassen zeg maar) en de creditcards waren nog niet klaar, dat zou nog eens een week duren...Maar we hebben wel een ATM card meegekregen (een tijdelijke debitcard eigenlijk) waarmee we in ieder geval geld van de rekening kunnen halen en kunnen betalen in winkels etc.

Donderdag 7 juni: een stukje Italie in SA

Men zegt wel eens dat SA Amerikaans is. Inmiddels hebben we wat betreft een aantal zaken ervaren dat dit inderdaad zo is. O.a. op het vlak van grote hoeveelheden (supermarkt en restaurants; bij deze laatste zijn de "doggy bags" ook volledig ingeburgerd) en fastfood restaurants. Maar er is nog een overeenkomst: Montecasino. Hier heeft men een stukje Toscane volledig nagebouwd (à la Las Vegas). Een groot deel is zelfs overdekt!! Het centrale punt van het complex is een groot casino, waar je aan tafels kunt plaatsnemen voor de bekende kansspellen als black jack en roulette. Maar overheersender zijn de gokautomaten. Je kunt hier al vanaf 0,05 rand gokken. Wij vonden met name de mensen achter de automaten erg boeiend...Je vindt er een grote hoeveelheid restaurants met verschillende keukens (Italiaanse uiteraard, maar ook Aziatisch en Afrikaans), winkels, een groot plein met fontein en een theater. Er zit ook een groot vogelpark, wat spectaculair schijnt te zijn. We zijn er met Markus wezen eten. Markus en ik hebben ons gewaagd aan Kudubiefstuk (een grote antilopensoort) met spinazie en butternut, horseradish saus en mielie pap. Dit laatste is typisch Zuid-Afrikaans en wordt veel gegeten door de allerarmsten. Het is een soort maispap/aardappelpuree en heeft weinig smaak. Het werd geserveerd met Chakalaka saus, een pittige Zuid-Afrikaanse saus. Aldwin genoot van spareribs met honingsaus. Ook heerlijk, alleen wel een knoeiboel. Bij alle gerechten werden gefrituurde uienringen geserveerd, eveneens een geliefde Zuid-Afrikaanse specialiteit. Al met al heerlijk gegeten. En wat nog erger is, het is allemaal nep en toch...vonden we het zowaar leuk!! Oordeel zelf: http://montecasino.tsogosun.co.za/live/index.php

Donderdag 7 juni: Auto's (de uitslag)

Vandaag een Toyota Yaris uitgeprobeerd. De knoop is nu wel doorgehakt: Jeep Cherokee en Volkswagen Polo (sedan) it is!

Woensdag 6 juni: het stormt!

"It never rains this time of year!!" Dit is de reactie van de Zuid-Afrikanen om ons heen op het weer van vandaag...het regent en het rommelt. Net als in NL levert dit gelijk grote problemen op voor het verkeer. Extra onhandig, omdat ik vandaag naar Midrand moest rijden om de documenten voor de verhuiszending langs te brengen bij het verhuisbedrijf (de binnenlandse post doet er nog langer over dan de internationale!). Ik besluit het er toch maar op te wagen. De heenweg valt mee, al is er wel wat file door een ongeluk. Na kort zoeken kom ik aan bij het verhuisbedrijf. Ze kopieren de gegevens en na een kwartiertje ben ik weer op de terugweg. Die verloopt een stuk minder soepel...stoplichten die zijn uitgevallen door het slechte weer, ongelukken etc. Nou ja, in ieder geval weten we dat we uiterlijk volgende week dinsdag onze spullen hebben. Met name voor Aldwin lekker, want die had wel erg spaarzaam gepakt...Wel jammer dat het verhuisbedrijf later op de middag belt dat de originele documenten die middag ook waren aangekomen met de post...Gggggrrrrrr!

Dinsdag 5 juni: You've got mail!

Fysieke mail welteverstaan! Het lijkt erop dat de post 1x per week op dinsdag op onze postbus binnenkomt. We willen bij deze iedereen bedanken voor de kaartjes & mailtjes die we tot nu toe hebben mogen ontvangen! Erg leuk. Het weblog is een super communicatiemiddel (leuk trouwens dat veel van jullie het op de voet volgen en aangeven het zo te waarderen), maar het blog is grotendeels toch 1-richtingsverkeer, en we willen natuurlijk ook graag weten hoe het met jullie gaat! Blijf schrijven/emailen dus svp! En (nog één keertje dan, en nee, ik heb nog stééds geen aandelen): bellen via Skype is helemaal perfect. Het is heerlijk om thuisfront en vrienden zo dichtbij te hebben. Afstanden verdwijnen, we zijn weer even in Nederland (of andersom, jullie zijn even bij ons in SA).

Dinsdag 5 juni: een drukke dag en eerste baanaanbod!

Never a dull moment...dat geldt zeker voor deze dinsdag. De Pool&Garden Service is weer langs geweest en heeft zich verdiept in het irrigatiesysteem (het zou automatisch op gezette tijden aan moeten gaan, maar dat gebeurt niet), de werkster die we waarschijnlijk in dienst gaan nemen, is weer op gesprek geweest. En de stereo vertoont kuren, dus is Jackson langs geweest. Om 14.00u hadden we vervolgens een afspraak op Aldwin's kantoor met onze vraagbaak, de Zuid-Afrikaanse dame van het bedrijf die alles regelt voor ex-pats. Een erg nuttige sessie, al blijft er weinig over voor haar om zich mee te bemoeien. Als ze hoort wat we in haar afwezigheid (ze was op vakantie tijdens onze eerste weken in SA) allemaal al hebben ondernomen en geregeld, is haar reactie in mijn richting: "Can I offer you a job???".

Maandag 4 juni: hoezo werken op maandag??

Tussen alle huishoudelijke en regelzaken door eindelijk toegekomen aan een echte ex-pat-wife euhh -girlfriend -activiteit...Beauty Spa! Stond ook nog op het lijstje om te vinden. En gevonden is ie zeker. In Rivonia, op korte afstand van ons huis, zit Skin Sense (http://www.skinsensedayspa.com). Om 14.00u stond ik bij de receptie, nadat ik eerst bij een andere Spa was geweest. Die zat alleen helemaal in Parkview (zeker een half uur rijden vanaf ons huis) en zag er niet echt aantrekkelijk uit. Gesitueerd in een wijk waar moeilijk kon worden geparkeerd en die me qua sfeer ook niet trok. Ik kon zowaar gelijk om 15.00u terecht! Dat liet ik me geen tweede keer zeggen, dus is dit ex-pat-meisje maar eens lekker gaan loungen in het solarium, omringd door een tuin en fonteinen, met een kopje thee en een magazine erbij. Ik was dus eigenlijk al helemaal relaxed toen ze me kwamen halen voor mijn behandeling. Tijdens de behandeling werd ik ook nog eens getrakteerd op een fantastische voetmassage. En de rekening? Voor een all-in behandeling van 60 min. betaal je hier: €29! In Nederland ben je het dubbele kwijt! Je bent dus zelfs na betaling nog steeds ontspannen ;-) Dit geldt voor alle massage- en schoonheidsachtige activiteiten. Daar gaan we dus zeker goed gebruik van maken! De volgende afspraak staat al gepland...

Zuid-Afrika, woon- èn vakantieland!

Zondagavond zijn we er eens even lekker voor gaan zitten...het bekijken, uitzoeken, plannen en boeken van een aantal (lange) weekenden weg in Zuid-Afrika. In september staat inmiddels het eerste weekend gepland. Cape Town staat op het menu. Dat wil zeggen, voornamelijk de omgeving ervan, aangezien we in 2004 - tijdens onze reis door Zuid-Afrika, Namibie, Botswana en Zimbabwe - Cape Town met Kaap de Goede Hoop, Boulder´s Beach etc. allemaal al hebben mogen bekijken en ervaren. Er zijn sowieso wel wat verschillen met de vorige keer die het vermelden waard zijn: we zijn met zijn tweetjes i.p.v. een groep, het weer zal hopelijk en toch ook wel naar verwachting een stuk droger en warmer zijn, we slapen in een pittoresk hotel vlak buiten Cape Town (Abbey Manor, http://www.abbey.co.za), hebben onze eigen "truck" tot onze beschikking en bepalen onze eigen route. Op donderdag vliegen we van Johannesburg naar Cape Town voor het mooie bedrag van €60 p.p. De route gaat van Cape Town naar Hermanus waar we walvissen hopen te kunnen zien. We overnachten in Hermanus (http://www.auberge.co.za). De volgende dag staat het Kaapse Wijnland op het programma. We rijden de wijnroutes naar het welbekende Stellenbosch en Paarl om te eindigen in Franschhoek, een mekka voor wijnliefhebbers en fijnproevers. Slapen doen we in het Countryhouse Franschhoek (http://www.fch.co.za). We hebben deze trip niet alleen in september gepland vanwege de walvissen. Sinds ik ooit een keer beelden van het bloeiende Namaqualand heb gezien, wil ik er al naar toe om deze ware bloemenzee zelf te kunnen aanschouwen. Dit staat dan ook gepland voor zaterdag. 's Avonds komen we dan weer aan in Cape Town. De vorige keer hebben we helaas door de weersomstandigheden (regen en harde wind) Robbeneiland niet kunnen bezoeken. Dit willen we zondag of maandag dan proberen. In 2004 lag ook het beruchte Tafelkleed om de Tafelberg. We hopen nu de berg op te kunnen en een paar mooie scherpe plaatjes van de berg in zijn geheel te kunnen schieten. Maandagavond vliegen we terug.

Holland, vakantieland!

Vraagt de ene vriend na de andere: "Zijn jullie nu al weer terug??" Antwoord: "Nee, we zijn een weekje op vakantie!" Woensdagnacht 22 augustus vliegen we om 23.30u naar Nederland. Zondag 2 september vliegen we weer terug. Bij deze alvast even een berichtje, zodat we bovenstaande vraag kunnen vermijden ;-))

Vrijdag 1 juni: weekend!

Afgelopen vrijdag hebben we alweer ons 3e weekend gevierd in Zuid-Afrika. Zaterdag rustig aan gedaan. Althans, Aldwin heeft 's ochtends nog wel zijn presentatie voor maandag (vandaag) afgemaakt en het eindresultaat mag er zijn! Ben benieuwd hoe het is gegaan. Daarna lekker rustig ontbeten (zie eerder berichtje: Ontbijt à la Rob). We willen een comfortabele "lounge" set kopen voor op een van de balkons, dus we zijn op zoek gegaan naar zaken waar ze "outdoor" c.q. patio meubels verkopen. Deze zijn toch een stuk lastiger te vinden dan de Intratuins die je in Nederland op bijna elke straathoek tegenkomt. Uiteindelijk hebben we na wat rondrijden en -vragen een aantal adresjes gevonden. In de komende tijd maar eens even snuffelen. Zondag zijn we naar de Botanical Gardens gereden. Niet spectaculair, maar het was heerlijk wat fysieke inspanning te kunnen verrichten in de buitenlucht. Hoogtepunt was toch wel het adelaarsnest, naast een mooie waterval, met daarin de Black Eagle. Met een spanwijdte van bijna 2,5m is het een van de grootste adelaars van Afrika. Via een telescoop die daar speciaal voor stond opgesteld, konden we de vogel van dichtbij bewonderen.

Zaterdag 2 juni: terug op de digitale snelweg!

Ons breedband was eerder traagband, meer een digitaal karrespoor na een hevige regenbui dan een hypermoderne, goed onderhouden snelweg (in deze vergelijking zijn de files even buiten beschouwing gelaten). Zo konden we bijvoorbeeld af en aan geen mail versturen, liep de computer vast op zelfs de eenvoudigste sites, en het ontvangen van streaming video-radio..., vergeet het maar. Opnieuw iBurst dus maar gebeld. Het verhaal ongeveer 4x gedaan en even heel duidelijk gemaakt dat we geenszins van plan waren te betalen voor het bezoek van een technician om de connectiesnelheid op orde te krijgen (mijn letterlijke woorden: verscheur dan nu gelijk het contract maar! Zaterdag om 17.00u stonden ze, zelfs met 2 (!) man, voor de deur! Resultaat van twee uur werk: antenneversterker op het dak en een 10x zo snelle verbinding.

Jo´burgers versus Capetonians

Jo'burgers, met hun snelle wagens, strakke pakken en waanzinnige levenstempo, kunnen niet anders dan enorm verschillen van hun mede-Zuid-Afrikanen in Kaapstad. Er bestaan veel grapjes over de verschillen tussen Jo'burgers en Capetonians (een beetje Amsterdammers versus Rotterdammers, stellen wij ons zo voor). Zo zouden Capetonians slechte chauffeurs zijn en slaperig zonder ambitie een beetje in hun water rondlummelen of in de bergen rondslenteren. Terwijl de Jo'burgers veel te snel rijden (dit kunnen we beamen...), superambitieus zijn en succesvol, maar hierdoor moeite hebben met relaxen en in een soort hardvochtige jungle leven. Deze "Jozi Vibes" hebben wij inderdaad al ervaren. Met name in het verkeer is het ongeduld en ego zeker vergelijkbaar met het Nederlandse niveau. Erg on-Afrikaans dus! Jozi is de meest welgestelde plaats om in te leven in Afrika en de levensstandaard is hier hoger voor zowel de zwarte als de blanke bevolking, hoger dan de rest van de Zuid-Afrikanen en sub-Sahara Afrika. Van de 3,2 miljoen inwoners bestaat 73% uit zwarte Afrikanen, 16% uit blanken en de resterende 11% is een mix van Indiers, gekleurden en Aziaten. Johannesburg is de thuishaven van 7% van ZA´s totale bevolking. Volgens een laatste telling in 2001, bevat de stad net iets meer dan 1 miljoen huishoudens met een gemiddelde van 3,2 personen per huishouden, hoewel 12% van de huishoudens bestaan uit 6 of meer personen. Jo´burgers zijn relatief jong, 50% van de bevolking is jonger dan 35 jaar!

Jozi Vibes!

Johannesburg is niet de hoofdstad van Zuid-Afrika. Het land is een constitutionele democratie met drie lagen van bestuur: nationaal, provinciaal en lokaal. Het parlement zetelt in Kaapstad en de nationale ministeries in Pretoria, wat wel de titel van hoofdstad mag dragen. Johannesburg is echter wel de grootste stad van het land en ook de grootste stad ten zuiden van Cairo. Het wordt tevens gezien als de financiele/commerciele hoofdstad van het land dankzij het feit dat het de grootste goudproducent op aarde is (het heeft 40% van al het goud ter wereld geproduceerd!) en het huisvest de grootste effectenbeurs van het continent. Voor de meeste Zuid-Afrikanen is dit dus ook de stad waar dingen gebeuren: deals sluiten en carriere maken. Ook voor veel Afrikanen uit de andere landen is het een bestemming die meer kansen biedt op een beter leven dan hun eigen land. Dit levert aardig wat ergernis op bij de Zuid-Afrikanen die zelf al genoeg problemen hebben; ze zijn dan ook niet erg welkom. Johannesburg, ook wel liefkozend Jozi genoemd, genereert 16% van Zuid-Afrika´s kapitaal en biedt werk aan 12% van de werkende bevolking. Johannesburg beschikt ook over de meest bekwame arbeidsmarkt, met een 20% voordeel ten opzichte van de rest van het land in termen van het kunnen lezen, schrijven en rekenen. De stad ligt in de kleinste en welvarendste provincie van ZA, namelijk Gauteng, wat "plaats van goud" betekent in Sotho, wat 38% van het Zuid-Afrikaanse BNP genereert en 9% van het BNP van het hele Afrikaanse continent!

Gouden Eeuw voor Zuid-Afrika?

Zuid-Afrika is het zuidelijkste land van het Afrikaanse continent en telt 41 miljoen inwoners. Met een oppervlakte van 1.223.201 km2 is het 17 keer zo groot als Nederland en Belgie samen. Binnen Zuid-Afrika's grenzen liggen de soevereine koninkrijken Swaziland en Lesotho. De westkust ligt aan de Atlantische Oceaan, de oostkust aan de Indische Oceaan. Het zuidelijkste punt van het land is Cape Agulhas. Ten noorden van ZA liggen de onafhankelijke buurlanden Namibie, Botswana, Zimbabwe en Mozambique. Zuid-Afrika is economisch de drijvende kracht van Afrika, goed voor ongeveer een kwart van het bruto binnenlands product van Afrika. Het land staat nummer 1 in het continent wat betreft industriele productie (40% van de totale productie van Afrika) en mijnbouw (45% van de totale minerale productie), en levert meer dan 50% van de electriciteit van Afrika. Met de lage inflatie, de dalende rentetarieven en de stijgende onroerendgoedprijzen zou dit weleens de 'gouden eeuw' van Zuid-Afrika kunnen zijn. De munteenheid, de rand - een van de meest verhandelde munten in de ontwikkelingslanden- heeft zich goed hersteld. Toerisme is nog altijd een van de snelst groeiende industrieen en de aantallen toeristen blijven toenemen. Maar...het land kent nog steeds wel grote problemen. Het scoort erg slecht op gelijke inkomensverdeling en de verschillen tussen arm en rijk zijn dan ook schrikbarend. De werkeloosheid schommelt rond de 30%, volgens de officiele cijfers...mensen creeren daarom allerlei baantjes. Zoals: auto's wassen op parkeerplaatsen en in parkeergarages met als enige materialen een doek en een fles glassex (of zoiets). Soms wordt zelfs gebruik gemaakt van de brandslang (!). Een ronduit gevaarlijke methode om wat geld te verdienen, is het verkopen van allerlei spulletjes zoals handschoenen, plumeau's, zonnebrillen, kranten, houders vor mobieltjes, zelfgemaakte schilderijtjes, Afrikaans houtsnijwerk of metalen kunstvoorwerpen (vaak gemaakt van oud schroot). Deze straatverkopers staan midden op (kruispunten van) kleine wegen tot afslagen en opritten van snelwegen, waar hard wordt gereden! Het is een wonder dat er nog zo "weinig" doden vallen. En last but not least, op tankstations loopt een heel leger servicemedewerkers rond. Je mag niet zelf tanken in Zuid-Afrika, dit wordt door deze servicemedewerkers gedaan. Ze maken desgewenst ook je voorruit schoon en checken het water- en oliepeil. Er zijn veranderingen gaande en er wordt door middel van Black Economic Empowerment aan gewerkt om het evenwicht tussen arm en rijk te herstellen. Dit komt erop neer dat aandelen in een bedrijf aan zwarte ondernemingen worden verkocht, waardoor de economische macht gelijker wordt verdeeld.

Ontbijt à la Rob

In plaats van Chez Rob is het nu Sans Rob, maar het relax-in-het-weekend-ontbijt-recept (gebakken spek en eieren op een bruin boterhammetje) smaakt nog steeds uitstekend!

Over datum

Nog een vergelijking met Nederland (ja ik weet het, nog eentje dan):
In Nederland kom je wel eens tegen dat iets (bijna) over datum in de supermarkt ligt. Maar Zuid-Afrika maakt het wel erg bont. In een poging volkoren ontbijtcrackers te vinden, stuit ik in een filiaal van een van de grootste supermarktketens in ZA op producten die meer dan een jaar (!) over datum zijn! In dit geval volkoren WASA crackers. Maar wat speuren door de schappen leert, dat deze situatie zich niet alleen voordoet bij de crackers...

Plastic

Ik kan het niet laten om hier een berichtje over te schrijven. In Amerika en de UK viel het me ook al op. Plastic zakjes in de supermarkt! Wat zijn wij in Nederland toch heerlijk milieubewust en braaf met onze "duurzame" boodschappentassen. Hier betekent een weekje boodschappen al gauw 10 plastic tasjes. Gelukkig betaal je wel voor al dat plastic (0,21 rand oftewel 2 eurocent per tas...), maar of dat nu zoden aan de dijk zet..? Iedereen laat vrolijk zijn schapjes in het plastic verpakken. De "Plastic" berg in onze kast was zodanig aan het groeien, dat ik toch ben gaan kijken naar een wat duurzamere oplossing. Dit blijkt een onmogelijke opgave! Alleen bij Woolworths verkopen ze duurzame tassen, maar daar passen misschien net twee flessen wijn in, dus dat schiet ook niet erg op. Ma, misschien kun jij over een paar weken een boodschappentas (of twee) meenemen uit Nederland? Ben benieuwd hoe ze hier zullen reageren in de winkel. Als ik president was van...nou de rest kun je wel raden, denk ik...?

Woensdag 30 mei: Uitslag testritten

Eerst was de Panda 4x4 aan de beurt. Het is overigens gebruikelijk in Johannesburg dat de verkoper meerijdt tijdens de testrit. De verkoopster rijdt de auto van het terrein af, richting de William Nicol drive. Op de vraag of de Panda echt 4x4 omstandigheden aan kan, rijdt ze spontaan van de weg af de berm in. De berm liep namelijk aardig wat meters af met hobbels en obstakels. Of dit typisch Afrika is of gewoon een wanhopige verkoper, weet ik niet...maar het was wel out of the box. Vervolgens wil ze langs de William Nicol drive (wat bepaald geen kleine weg is waar rustig wordt gereden, maar het kaliber van een 100km weg) even van plaats wisselen. Aangezien een 50 meter verder een tankstation zat, stelden wij voor om daar maar even van bestuurder te wisselen. Aldwin rijdt soepel weg en heeft het helemaal naar zijn zin in de Panda. Voor mij geldt dat bepaald niet. De auto is traag en maakt daarentegen wel het geluid van een Formule 1 wagen die met volle kracht optrekt. Ik heb ook wat ruzie met de koppeling en de pedalen, met zowaar tot gevolg dat de auto meerdere keren afslaat bij het optrekken. Uiteindelijk hebben Pinda en ik ons verzoend en verloopt de rest van de testrit soepel. Ben ik even blij dat Aldwin degene is die deze auto voornamelijk zal rijden! ;-) Een heel ander verhaal is de Jeep Cherokee! Een heerlijke auto met een nostalgische, echte outback, uitstraling. Hij rijdt soepel en trekt, muisstil, supersnel op. Nu is het wachten op de offerte van de leasemaatschappij.