's Ochtends rijden we naar Aldwin's werk om daar gezamenlijk te ontbijten. Aldwin geeft een korte rondleiding door het kantoor waarna we eerst weer even naar huis rijden alvorens richting vliegveld te gaan om de koffer die met KLM Cargo was vervoerd, te gaan claimen. Als we thuis aankomen, staat het bird-proofing team net op het punt te vertrekken. Volgens hun eigen zeggen hebben ze geen vogel kunnen vinden in de boilerruimte. Ik betwijfel of ze wel goedgekeken hebben. Tja, we zullen het weten als het begint te stinken... We stappen in de auto naar het vliegveld om de koffer op te halen. Eerst naar de douane. Daar verloopt alles ontzettend soepel. Binnen no time hebben we de benodigde stempels op de formulieren staan en met wat aanwijzingen van personeel en andere klanten, vinden we probleemloos het magazijn van KLM. Ook hier helpt men ons vriendelijk verder en voordat we het weten, wordt de koffer voor ons in de achterbak gelegd en zijn we onderweg naar het Apartheidsmuseum. Voor mij de tweede keer en minstens zo indrukwekkend als de eerste keer. Het houdt je gedachten aardig bezig als je het museum verlaat. In gedachten lopen we op de auto af als ineens tot mij doordringt dat er iets niet klopt. Schade, en niet zo'n beetje ook. Een bewaker van het museum komt op mij aflopen. "Is that your car?". Blijkt dat iemand in volle vaart achteruit is gereden, vol op de rechterzijkant van de auto. Hoe ze het voor elkaar heeft weten te krijgen om op zo'n enorme afstand zo'n grote auto over het hoofd te zien en hem ook nog eens zo heeft weten te raken, is ons een raadsel. De bewaker blijkt het allemaal gezien te hebben en heeft de gegevens opgenomen van de kentekenhouder. De naam en het telefoonnummer blijken legitiem. Na een kort telefoongesprek met de kentekenhouder en het noteren van de gegevens van de bewaker (die hij enigszins schoorvoetend durft te geven), besluiten we richting huis te gaan i.p.v. naar het Design Quarter voor een late lunch. Na telefonisch contact met Aldwin blijkt dat hij ook onderweg is naar huis. We eten even wat en vervolgens (terwijl de 'oudjes' een schoonheidsslaapje doen) rijden Aldwin en ik naar het politiebureau om alsnog aangifte te doen (op verzoek van de verzekeringsmaatschappij). Dit verloopt gelukkig soepel, waardoor we keurig op tijd weer thuis zijn om naar Lekgotla te vertrekken, het Afrikaanse restaurant aan het Nelson Mandela Square, waar we hadden gereserveerd. Vandaag staat krokodil, struisvogel, springbok en zebra op het menu. Aldwin en zijn vader worden hun schoenen afgetroggeld voor een poetsbeurt en Driky wordt prachtig beschilderd door een hoogzwangere zwarte dame. Dan staat ineens een zwarte goochelaar aan onze tafel, die later ook nog vuurspuwer blijkt te zijn. Met name één onderdeel van zijn vuurspuwact (begeleid door een heerlijk Afrikaans trommelritme) doet mij mijn handen voor mijn ogen slaan...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten