Wildlife op bezoek

Ik ben bang voor spinnen. Aldwin heeft er dan ook al heel wat moeten weghalen tijdens onze relatie. Als je in de bush logeert, kun je uiteraard er helemaal van uitgaan wat 'ongewenst wildlife' tegen te komen. Ook nu is het raak met spinnen en ander ongedierte. Net als we willen gaan slapen, zie ik weer iets op de grond. Ik pak een hoofdlampje, schijn op het beest en durf Aldwin bijna niet te vragen om het weg te halen, aangezien hij vanavond al zo druk is geweest met het weghalen van allerlei beestjes (variërend van klein en onschuldig tot wat groter en vervelender). Ik hoef echter al niets meer te vragen, hij heeft mijn lichtbundel gevolgd en roept uit: "shit, dat is een schorpioen!". Terwijl hij met een menukaart de schorpioen in bedwang houdt, bel ik de receptie om hulp te vragen bij het verwijderen ervan. Voor ons gevoel duurt het erg lang voordat er iemand komt. Uiteindelijk is er dan toch een bewaker die ook enigszins angstig de schorpioen van Aldwin overneemt en hem het chalet uitbonjourt. Vervolgens zijn we toch maar even een rondje door het hele chalet gegaan om te voorkomen dat er zich nog meer giftige dieren ophouden. Gelukkig is het enige wat we nog tegenkomen, een krekel, die zich al snel uit de voeten maakt. Toch slapen we wat minder rustig dan normaal. De volgende ochtend zou blijken dat het inderdaad een giftige schorpioen was waarvan een steek zeer waarschijnlijk niet fataal zou zijn geweest, maar wel erg pijnlijk en behandeld had moeten worden.

Gokje wagen

Nadat we na een wederom uiterst succesvolle game drive en een smakelijk ontbijt afscheid hebben genomen van onze capabele en vriendelijke ranger Tyrone en scherpe tracker Boysie, rijden we richting Grahamstown waar ergens het Kwandwe Private Game Reserve moet liggen. Het staat niet op de kaart en ook niet in het navigatiesysteem, dus het is een beetje gokken. Eerder waren we al tot de conclusie gekomen dat het Addo Elephant Park geen optie meer was door tijdgebrek. Met behulp van wat aanwijzingen van de lodge die eerder naar ons waren gemaild, vinden we uiteindelijk zonder problemen het reservaat. Aan de poort delen we de bederfelijke etenswaren even uit, aangezien de auto (en daarmee de koelkast) bij de receptie achterblijven. Onderweg van de poort naar de receptie komen we al van alles tegen (waaronder 12 giraffes!). We checken in en stappen in een Landcruiser die ons naar de Great Fish River Lodge brengt. We eten snel nog even wat en dan is het alweer tijd voor de middag game drive. We besluiten een gokje te wagen en op zoek te gaan naar luipaard in het noorden van het park. Onze kansen lijken goed als we al snel recente sporen vinden, maar we hebben helaas uiteindelijk toch geen geluk. De luipaard weet zich goed te verstoppen. Dit kan echter de goede stemming aan boord van de Landcruiser niet bederven.

Véél te vroeg

"Daar staat toch echt een bord met Blaauwbosch Private Game Reserve erop!", roep ik uit. Aldwin keert de auto en rijdt de gravelweg in waar het bord naar toe wijst. En inderdaad, na 1 km staan we voor de poort van het 'Blaauwbosch Private Game Reserve'. "Maar,... we moeten volgens het navigatiesysteem nog 50km!?", zegt Aldwin verbaasd. We hebben geen bereik en dus rijden we terug naar de weg om de lodge te kunnen bellen. Door een rekenfout van het navigatiesysteem (of verkeerde GPS coördinaten) zijn we véél te vroeg bij het reservaat. Het is net 11.00u. Als we weer bij de hoofdweg aankomen, zien we toevallig een Landrover van het reservaat staan. We rijden achter hen aan het reservaat in en hebben door onze vroege aankomst onverwachts tot 15.30u de tijd om lekker te ontspannen en te genieten van het prachtige uitzicht, de luxe accommodatie en uitstekende service. De game drive levert een aantal prachtige wildlife sightings op en een adembenemende zonsondergang.

Zeepaardjes

Vandaag doen we het even rustig aan. Na een laat ontbijt rijden we eerst naar het Knysna Waterfront waar het restaurant "34 degrees south" is gesitueerd. Dit keer komen we echter niet voor het eten. Knysna is bekend om, naast zijn oesters, zijn zeepaardjes en het restaurant beschikt over een aquarium met deze diertjes. In eerste instantie denken we dat het aquarium leeg is totdat we beter kijken en een paar hele kleine zeepaardjes van misschien 10 cm groot zien. Navraag leert dat dit volwassen zeepaardjes zijn! Wij dachten dat ze veel groter waren. Onderweg naar de Tsitsikamma Village Inn eten we onze lunch in de chique badplaats Plettenberg Bay ("Plett" genoemd door de locals) bij de Lookout Deck op Lookout Beach, dat wordt omschreven als het mooiste strand van de drie. Helaas kunnen we in het Tsitsikamma National Park niet naar de beroemde hangbrug over de Stormsriver mouth lopen. Er heeft een enorme bosbrand gewoed en ze zijn nu druk bezig alles te repareren. Tsitsikamma betekent 'plek van veel water'. Het park staat bekend om zijn schitterende bossen en adembenemende kustlijn. Het park strekt zich zo'n 80 kilometer langs de kustlijn uit. In de buurt van het park is de Bloukransbrug waarvan van 216 meter gebungyjumped kan worden, maar dat slaan wij even over! We rijden de afslag naar het hotel voorbij om even een bezoekje aan een enorme boom te brengen maar keren al snel weer om als blijkt dat ze door opblaaswerkzaamheden de weg gedurende een half uur blokkeren...

Naar de haaien!

Tja, dat was tenminste de bedoeling vandaag. Het loopt alleen anders. Het is prachtig weer en de zee is kalm. En blijkbaar houden de haaien ook siësta, want gedurende de 5 uur dat we 'op jacht zijn', vertoont zich slechts een verdwaalde hamerhaai en niet de 'great white (witte haai)' die we zo graag willen zien. Roodverbrand, rozig en teleurgesteld rijden we aan het einde van de middag terug naar Knysna. Onderweg worden we opgeschrikt door een telefoontje van het beveiligingsbedrijf dat het alarm is afgegaan. We bellen snel wat rond om Elsie en Mdabuko te vragen samen met de beveiliging op onderzoek uit te gaan. Gelukkig blijkt het vals alarm te zijn en gerustgesteld kunnen we ons gaan opfrissen in het hotel om vervolgens door een shuttle service van het restaurant, Sirocco, te worden opgehaald voor wederom een culinair hoogtepunt.

Vijf rivieren, vier meren, zeven passen

Op een uurtje in de middag na, staat vandaag water centraal. Het gebied tussen Wilderness en Knysna wordt wel het 'Lake District' van Zuid-Afrika genoemd. Navraag in het Wilderness National Park, dat eveneens zwaar is getroffen door de hevige regenval in november vorig jaar, levert een mooie route op langs vier meren (Eilandvlei, Rondevlei, Langvlei en Swartvlei). Bij het laatste meer komen we weer op de N2 en rijden terug naar Wilderness waar we even lekker lunchen. We brengen een bezoek aan het Railway Museum in George en rijden vervolgens via de zeven passen route, een mooi alternatief voor de snelwegachtige N2, naar Knysna (spreek uit als 'Naisna'). Knysna is een toeristische trekpleister door haar prachtige ligging en uitgebreide scala aan mogelijkheden tot vertier. Dit is dan ook direct te merken aan de drukte, het aantal souvenirstalletjes etc. Toch heeft het stadje een prettige "ouze" en zeker als we het vergelijken met de meeste Zuid-Afrikaanse dorpen en steden, is het een aangename plaats om te vertoeven. Ons hotel, Head over Hills, is gesitueerd op de top van één van de beroemde Knysna Heads (twee zandstenen kliffen die uittorenen boven de lagune). Het is een prachtig hotel waar Sarah, de manager, ons letterlijk in de watten legt. Zijn wij even blij dat we hier twee dagen blijven! ´s Avonds eten we bij Paquita´s, een restaurant direct aan zee, onderaan de Knysna Head waar ook ons hotel ligt.

Wat voor ei?

De ochtend begint met enige hilariteit aan het ontbijt. Op mijn vraag, wat voor eieren ze serveren, antwoordt Christi: "op dit moment alleen kip". Net als ik probeer uit te leggen dat ik 'uiteraard' niet het 'soort' ei bedoel, maar de bereidingswijze, vertelt ze dat ze normaliter ook struisvogeleieren als ontbijt serveren! We rijden niet direct door naar Wilderness (onze volgende stop en tevens het begin van de Gardenroute), maar maken een omweg via de Cango Caves en de Swartbergpas. De grotten (gelegen onder de Swartbergen) werden in 1780 ontdekt door een herder die op zoek was naar een schaap en werden in de jaren erna verkend. De grotten bevatten fantastische formaties die zijn ontstaan uit oeroude druipstenen en maken ze tot een van de grootste natuurwonderen op aarde. Het is een uitgestrekt grottensysteem met soms gigantisch grote kamers. Kalksinterterrassen, stalagmieten en stalactieten sieren de grotten. In 1891 werden al de eerste rondleidingen gehouden en 30 jaar geleden werden nog meer kamers ontdekt, o.a. de Wondercave, en de exploratie van het grottenstelsel is nog altijd niet voltooid. Helaas slaan we echter deze prachtige grotten over, omdat we net wat te laat zijn voor de tour van 10.00u en de volgende pas om 11.00u vertrekt, en we hierop te wachten wat zonde van de tijd vinden. Nu ben ik toch al niet zo'n grottenfan, dus ik haal eigenlijk wel een beetje opgelucht adem... De Swartbergpas blijkt niet veel onder te doen voor de beruchte Sanipas (naar Lesotho) die we in februari hebben gereden. Na een probleemloze, adembenemende tocht door de Swartberge komen we aan in het pittoreske Prince Albert. We genieten van een lichte lunch en rijden via 3 andere passen en (wederom) Oudtshoorn naar George. Hier wilden we eigenlijk maandag de tocht met de Outeniqua Choo-Tjoe maken, een antiek stoomtreintje tussen George en Knysna, maar door extreme regenval zijn grote delen van het traject weggeslagen of door aardverschuivingen zwaar beschadigd. Tegen 16.00u zijn we bij Palms Wilderness en worden verrast met een kamerupgrade (een schattig rondaveltje met airco, naast het zwembad). Na een duik in het zwembad installeren we ons op een ligstoel, met een boek, een flesje droge witte wijn en het gebruikelijke mineraalwater.

"Seekoeie & Meerkats"

Even na Oudtshoorn slaan we af naar 'De Zeekoe' waar we zullen overnachten. Het hotel is genoemd naar de "seekoeie"(nijlpaarden) die tot een eeuw geleden rondzwommen in de Olifantsrivier die langs het hotel stroomt. Deze werkende, 2000 ha struisvogelboerderij biedt bovendien een unieke ervaring om "wild meerkats" (stokstaartjes) te zien. De gids, Grant Mc Ilrath, is een "Nature Conservationist" en "Research Biologist" die sinds 1993 stokstaartjes in het wild heeft onderzocht en heeft samengewerkt met de BBC, National Geographic, Discovery Channel, Kruger National Park en diverse universiteiten (o.a. Cambridge) voor het maken van (wetenschappelijke) documentaires. In 2004 heeft hij een Conservation Project opgezet dat bezocht kan worden door internationaal publiek. We zijn dus graag bereid om vroeg op te staan om ze te kunnen zien. Helaas mogen echter geen foto's worden gemaakt door iemand anders dan Grant, waardoor we toch besluiten het te laten schieten. Na een relaxte middag aan het zwembad vertrekken we naar Jemima's, een restaurant dat bekend staat om zijn uitstekende keuken en sfeervolle ambiance.

Struisvogels & Boa's

14 km buiten Graaff-Reinet ligt de 'Valley of Desolation', in het recentelijk naar Camdeboo National Park omgedoopte Karoo Nature Reserve. De Verlaten Vallei is tot nationaal monument verklaard in 1939 vanwege zijn geologische belang en het dramatische, schilderachtige landschap. Onze weg van Graaff-Reinet naar Oudtshoorn voert door de Karoo, een half-woestijnlandschap gekenmerkt door eindeloze vlakten, van elkaar gescheiden door bergketens. De Khoi hebben dit gebied deze naam gegeven die 'onvruchtbaar land' betekent. Je zou dan ook niet verwachten dat hier duizenden verschillende planten groeien. Het landschap is uniek in de wereld, met gloeiend hete zomers (pfff, dat merkten we onderweg zelfs mèt airco in de auto), ijskoude winters (dit hebben de ouders van Aldwin vorig jaar aan den lijve mogen ondervinden) en absolute stilte (per 100km 1 tegenligger en 1 huis...?). Naarmate we dichter bij Oudtshoorn in de buurt komen, neemt het aantal struisvogels in de velden om ons heen steeds meer toe. Deze stad in het midden van de Kleine Karoo telt 55.000 inwoners en heeft heel veel aan deze beesten te danken, aangezien zij de stad rijk hebben gemaakt. Toen het in Europa en de VS mode werd dat dames zich in veren boa's hulden, ontstond een enorme vraag naar de zachte veren van de grootste van alle nog levende vogels. Kort voor de Eerste Wereldoorlog leefden er rond de stad 750.000 struisvogels die zo'n 500 ton veren opleverden en dat verzekerde de struisvogelhouders van een jaarlijkse winst van een slordige drie miljoen Engelse pond! De prachtige paleizen van de struisvogelbarons getuigen van de enorme rijkdom uit die tijd. Maar na de Eerste Wereldoorlog veranderde de mode en dat betekende van de ene op de andere dag het einde van de lucratieve struisvogelteelt. Sinds enkele jaren leeft de struisvogelteelt echter weer op. Deze keer vooral vanwege het magere vlees en het zachtige, bultige leder.

Openluchtmuseum

Na een uitstekend ontbijt begeven we ons vanuit Bloemfontein naar Graaff-Reinet, het oudste stadje van de Karoo (en het op drie na oudste van Zuid-Afrika), dat vol staat met Victoriaanse en Kaap-Hollandse huizen. Meer dan 200 gebouwen staan op de monumentenlijst en hiermee is het dan ook een van de best bewaarde historische plaatsen in het land (een soort levend monument). De nederzetting werd in 1786 gesticht in een zwaar bevochten gebied en werd vernoemd naar de toenmalige gouverneur, Cornelis Jacob van der Graaff, en zijn vrouw Cornelia Reynet. In de 19e eeuw groeide het plaatsje uit tot een prachtige en welvarende stad dankzij de teelt van merinoschapen en angorageiten. Tegenwoordig speelt naast de veehouderij ook het toerisme een belangrijke rol. Onderweg naar Graaff-Reinet zien we de temperatuur oplopen naar 37 graden Celsius. De route over glooiende heuvels (die af en toe neigen naar bergen) en langs velden gevuld met struisvogels is werkelijk prachtig. Rond lunchtijd komen we aan in Graaff-Reinet. Op advies van de kok van 'Andries Stockenström', onze slaapplaats voor die nacht, lunchen we bij 'The Coral Tree', een schattig restaurantje met een heerlijke binnentuin dat traditionele Karoo gerechten serveert. We smelten inmiddels bijna weg. Erg veel puf om het stadje te verkennen of andere activiteiten te ontplooien, hebben we dan ook niet. We maken in slow motion een wandeling door het historische hart van de stad. In 10 minuten tijd zijn de volle, gekoelde waterflesjes van een halve liter, tot op de laatste druppel leeg. Als we halverwege een leuk café-restaurant met een mooie tuin tegenkomen, is de beslissing snel genomen om op het terras te gaan zitten en een grote fles water (en ja, ook een glaasje koude, droge witte wijn) te bestellen. Als we weer wat zijn afgekoeld in de schaduw van de enorme bomen, maken we de wandeling af (o.a. langs het Reinet huis, de Old Residency en de Drostdy). Rond 16.00u zijn we weer terug en binnen een mum van tijd hebben we onze kleding verwisseld voor zwemkleding en duiken het zwembad in, dat letterlijk voor onze kamerdeur ligt. Afgekoeld aan de buitenkant, zorgen we voor wat interne verkoeling door een glaasje wijn (en líters water). 's Avonds genieten we van een tongstrelend 4-gangen diner in het hotel, bereid door Beatrice Barnard, één van de Good Cooks of South Africa (net als Marie Lombard van De Oude Kraal waar we hiervoor hebben overnacht).

Wolkbreuk

Rond 15.30u zitten we in de auto naar Bloemfontein, de hoofdstad van de provincie Free State, op weg naar De Oude Kraal, ons eerste overnachtingsadresje tijdens onze vakantie. Helaas hebben we geen tijd om Bloemfontein te bezoeken. Het ligt op 1400m hoogte en heeft rond de 400.000 inwoners. De stad heeft zijn naam te danken aan de Voortrekker Johannes Nicolaas Brits. Die ontdekte in 1840 een bron op de droge hoogvlakte en omdat er kleine anjers groeiden, gaf hij de plek de naam Bloemfontein. Het stadje ontwikkelde zich snel. In 1855 werd er al een universiteit opgericht en toen in 1910 de Zuid-Afrikaanse Unie ontstond, werd Bloemfontein de zetel van het hoogste gerechtshof. In en rondom Johannesburg is het al spitsuur. We lopen dan ook wat vertraging op, maar gelukkig valt het uiteindelijk alleszins mee. Als we Bloemfontein voorbij zijn en zo'n 20km voor de afslag zitten naar het hotel, vindt een ware wolkbreuk plaats. Het lawaai van de donder maakt spreken onmogelijk en vanwege de enorme hoeveelheid water die over ons wordt uitgestort, overwegen we om te stoppen onder een viaduct totdat het is overgewaaid. Gelukkig is het onweer echter kort en (heel) krachtig. Na een kwartier inspannend rijden, is het ergste voorbij en klaart het op. We nemen de afslag waarna de weg overgaat in een gravelweg, die spekglad is geworden door de regen. Voorzichtig rijden we de laatste kilometers naar het hotel waar we rond 20.00u arriveren. Daar kunnen we, ondanks aanwijzingen van het personeel, zowaar onze kamer niet vinden (*bloos*! Nee serieus! Het was echt erg lastig te vinden!). Een medewerker wijst ons uiteindelijk de goede weg en om half negen zitten we aan een heerlijk 5-gangen diner.

Op vakantie "in eigen tuin"

Donderdag gaan we een ruime week op vakantie in eigen land. Om precies te zijn, in eigen tuin. We gaan de beroemde Tuinroute rijden (zoals een bepaald deel van de weg langs de zuidkust van Zuid-Afrika wordt genoemd). Perfecte timing want het weer is werkelijk fantastisch (de lucht is strakblauw, de zon schijnt volop, het is tussen de 25 en 35 graden en de onweersbuien lijken even pauze te houden). Bovendien kunnen we na alle gebeurtenissen wel even wat ontspanning gebruiken. Aangezien Aldwin eerst nog een presentatie heeft, haal ik hem rond 15.00u pas op van zijn werk. Dan rijden we zo'n 420km naar Bloemfontein waar we overnachten in "De Oude Kraal". De volgende dag staat ongeveer dezelfde afstand op het menu naar Graaff-Reinet waar we een kamer hebben geboekt bij "Andries Stockenström". Op zaterdag slapen we zo'n 320km verderop in Oudtshoorn bij "De Zeekoe". Daar maken we een lus naar het noorden (naar Prince Albert) langs diverse bergpassen in o.a. het Swartberg Nature Reserve en langs de Cango Caves naar George en Wilderness (waar de Tuinroute feitelijk voor ons begint). Hier slapen we in het Palms Wilderness hotel. Daarna rijden we naar Knysna waar we twee nachten verblijven in het "Head over Hills" hotel met naar verwachting een prachtig uitzicht op de lagune en de Knysna Heads. Na de Knysna lagune is het Tsitsikamma Forest aan de beurt. Hier slapen we in het Protea Hotel "Tsitsikamma Inn". Om ontwenningsverschijnselen te voorkomen, hebben we ook twee wildreservaten opgenomen in het programma. Het eerste (na het Addo Elephant National Park) dat we bezoeken is het "Blaauwbosch Game Reserve", gevolgd door het "Kwandwe Private Game Reserve" op vrijdag waar we verblijven in de "Great Fish River Lodge". Om de terugreis te breken, overnachten we zaterdagnacht in het Gariep Dam Nature Reserve bij de "Orange Valley Guest Farm".

Bandencentrum

Na "leeuw eet band" stond vanochtend de Jeep voor de tweede keer bij het bandencentrum. Na het schietincident in Lesotho moest opnieuw een band worden vervangen. De kogel die in de band werd teruggevonden, trok heel wat bekijks.

Kamervragen

Terwijl in Zuid-Afrika de oppositiepartijen zich door een motie van wantrouwen tegen de regerende ANC partij en president Mbeki in het bijzonder uitspreken tegen de liegende en bedriegende overheid, brengt in Nederland het rapduo Lange Frans en Baas B. om dezelfde redenen de rap "Kamervragen" uit over het beleid van de Nederlandse regering. Rapper "Lange Frans" schreef het nummer nadat hij het boek "Een man tegen de Staat" van auteur Alexander Nijeboer had gelezen.

Naar huis

De volgende ochtend ontmoeten we tijdens het ontbijt een Amerikaan die op vrijwillige basis helpt met het ontwikkelen van vreemde talen cursussen voor leraren. Hij heeft al heel wat landen afgereisd in Afrika (zoals bijvoorbeeld Kenia in de jaren 60 en 80, maar ook Zimbabwe in o.a. 2000 en 2003). Dit was zijn tweede verblijf in Lesotho en ook hij had nog nooit van een dergelijk incident gehoord. Op uitnodiging van Ashley (eigenaar van de lodge) rijden we naar zijn werkplaats en pompen met een compressor de lege band weer vol zodat we het kogelgat kunnen lokaliseren en het gat tijdelijk kunnen dichten. Mocht eventueel nog wat gebeuren met een band, dan hebben we nog een noodoplossing. Ook beloven we hen om een mail te sturen met een uitgebreide beschrijving van wat is gebeurd en foto's zodat zij het kunnen melden bij de politie en het ministerie voor toerisme. De grens van Lesotho levert geen enkel probleem op, maar bij de Zuid-Afrikaanse grenspost lijkt het er even op alsof we uren in een enorme rij moeten gaan staan. Gelukkig berust alles op een misverstand en zitten we na een kwartiertje met stempel weer in de auto naar huis. Rond 16.00u komen we thuis aan en pakken de auto uit. We eten even wat en bellen vervolgens de familie om ze in te lichten over hetgeen is gebeurd.

Beschoten!

Vanaf de Katse dam rijden we via Thaba-Tseka naar Roma, waar we zullen overnachten bij The Trading Post Guest House. Onderweg worden we tot onze teleurstelling wederom geconfronteerd met bedelende en agressieve Basotho. We gingen ervan uit dat vanaf Thaba-Tseka een geasfalteerde weg zou leiden naar Maseru (hoofdstad van Lesotho), dan blijkt echter dat men de gehele weg eruit heeft gesloopt om opnieuw te asfalteren... We zien dus al snel in dat we het museum in Morija zeer waarschijnlijk niet gaan redden. We ploeteren voort over de steile, modderige bergpas, afgewisseld met rotsachtige stukken. We komen tot onze verbazing zowaar twee touringcars tegen waarvan de eerste vol gas over de pas dendert. Niet lang daarna komen we twee herders tegen met een ezel. Aangezien we inmiddels gewend waren geraakt aan bedelende handen en agressief gedrag, waren we hierop voorbereid. Maar wat we absoluut niet hadden verwacht, was een wapen op ons gericht te krijgen!!! Een van de herders heft zijn hand op om een stop-teken te geven. We reden al voorzichtig vanwege de conditie van de weg en namen nog wat gas terug. Dan opent hij echter de deken die hij omgeslagen had en toont een wapen dat op een luchtpistool lijkt. We realiseren ons beide in eerste instantie niet dat het een wapen is, totdat hij op de rechtervoorband begint te schieten. Direct geeft het bandendrukmanagementsysteem aan dat een band lucht aan het verliezen is. Aldwin geeft onmiddelijk gas en we proberen zo snel mogelijk en zo ver mogelijk van de mannen vandaan te komen. Gelukkig gaan we bergaf, maar tegelijk moeten we voorkomen de bocht uit te vliegen en de berghelling af te gaan. Na ongeveer 10 minuten is de band zo goed als leeg en moeten we wel stoppen om de band te wisselen. We besluiten voor een kerk te parkeren en daar de band te wisselen. Er komt een groep scholieren op ons af die net klaar is met de les op de school vlakbij de kerk. Ik houd ze aan de praat terwijl Aldwin zo snel mogelijk de band vervangt. Zolang zij bij ons zijn, kan ons niets gebeuren, is onze redenatie. In recordtempo heeft Aldwin de platte band vervangen (later zou blijken dat we in alle haast de sleutel van het slot van het reservewiel hebben verloren). Snel stappen we weer in. Eigenlijk willen we gewoon gelijk het land uitrijden, maar dat is niet realistisch gezien de afstand en de toestand van de wegen. Helaas staat bij Mantsonyane, een dorp verderop, een vrachtwagen dwars over de weg doordat hij de modderige berghelling niet opkomt. Na 20 minuten wachten komt een shovel om hem enigszins recht te trekken zodat het overige verkeer er weer langs kan. Balancerend over de weg tussen de vrachtwagen en de afgrond, geholpen door een behulpzame Basotho, geraken we gelukkig voorbij aan de vrachtwagen. We raken in gesprek met een stel Zuid-Afrikanen achter ons en die vertellen dat ze dit nog nooit hebben gehoord, laat staan zelf hebben meegemaakt in Lesotho. Just our luck! Bij een tweede wegversperring van de politie (voorbij de weg naar Mohale dam) maken we melding van de poging tot overval. Ze tonen zich geschokt en geven aan dat dit al heel lang niet gebeurd is. Tot onze verbazing melden ze echter dat er wel incidenten zijn geweest waarbij Basotho bevolking stenen gooide naar toeristen! Uiteindelijk komen we rond 17.00u aan bij de lodge. We vertellen opnieuw het verhaal en ook zij zijn geschokt. Ze bevestigen de stenen-gooi incidenten en vertellen ons tevens de reden van de wegversperringen. Blijkt dat de ingenieurs die aan de beide stuwdammen hebben gewerkt, regelmatig een pistool op hun hoofd gericht kregen op de bergpassen en de auto werd gehijacked! We drinken een glas witte wijn op het terras voor onze rondavel en proberen te verwerken wat er is gebeurd. Na een lekker "home cooked dinner" gaan we vroeg naar bed. De gebeurtenissen hebben hun tol geëist en we zitten er beiden helemaal doorheen.